Jansje

Haar gebit ligt grijnzend op een schoteltje. Ze lacht haar tandenloze mond bloot, klapt in haar handen en schatert:,,Wat een gezellig feest. Strakkies ga ik Jansje bedanken en dan krijgt ze twee dikke klapzoenen.” Ze doopt een stuk krentenbrood in een kopje thee en propt het natte dotje tussen haar lippen. Met duim en wijsvinger tovert ze de krenten weer tevoorschijn en plakt ze één voor één tussen de porseleinen tanden die langzamerhand op de toetsen van een piano beginnen te lijken. ,, Mmm krentenbrood, dat heb ik in tijden niet gegeten.” Verlekkerd pakt ze een stapeltje van de schaal, wikkelt dat in een servet en propt het pakketje in haar tas. ,, Ik neem wat mee naar huis,” roept ze triomfantelijk. Plotseling steekt ze haar kin omhoog en houdt haar hoofd schuin. Het grijze knotje wiebelt op haar hoofd als de kop van een pluchen hondje dat op de hoedenplank van een rijdende auto ligt. Ze leunt naar voren, duwt met twee vingers haar bril omlaag, en loert over het goudkleurige montuur naar de gasten die aan tafel zitten. ,,Waar blijft Jansje toch. Straks is ze te laat en hebben we alles opgegeten.”

De ober vraagt of het smaakt, kijkt vol afgrijzen naar het volgekliederde pianogebit, en informeert of ze nog iets wil drinken. Ze lacht blij: ,, Een glaasje advocaat met flink wat slagroom, nee doe er maar twee. Eén voor Jansje en eentje voor mij want weet u meneer; het is feest.” De overige gasten glimlachen en de zoon van Jansje zegt dat dit niet kan. Thee mag wel, zegt hij en koffie ook. Desnoods een glaasje fris of een beker melk maar iets met alcohol zal niet gaan vandaag. Boos vist ze een zakdoek uit haar tas en drukt dat tegen haar neus. De geur van 4711 eau de cologne verspreidt zich door de zaal. Verongelijkt rolt ze het gebit in de zakdoek en stopt het in de zak van haar mantelpakje. Ineens is het feestje niet leuk meer. ,,Waar bemoeit die snotaap zich mee. Hoe oud is hij nu eigenlijk. Vijfenzestig of zoiets? Jansje moet er maar eens iets van zeggen. Het is toch een feestje. Ik kreeg een uitnodigingskaart!” murmelt ze tegen niemand in het bijzonder

Het feest is afgelopen en Jansje is er nog steeds niet. ,, Wie blijft er nu weg op haar eigen partijtje. Ondankbare meid die zus van mij. Kreeg zoveel mooie bloemen en komt niet eens bedanken,” moppert ze tegen haar kleindochter. Het meisje lacht vriendelijk en strijkt liefdevol over het rimpelige handje. Ze heeft al een paar keer uitgelegd dat tante Jans is overleden en dat ze haar zojuist hebben begraven maar oma wuift alle woorden weg. Ze geeft haar oma een arm en samen schuifelen ze naar de uitgang.

In de hal staat een tafel en op het zwarte kleed ligt het condoleanceboek. Een brandende kaars tovert licht en schaduw op de ingelijste kleurenfoto van Jansje. Voorzichtig neemt ze het zilverkleurige lijstje in beide handen, drukt twee dikke klapzoenen op het glas en fluistert: ,, Dag lieve Jansje. Ik hoop je weer snel te zien want zónder jou is het maar een dooie boel.”