‘Je zoent als een hond.’

‘Schat?’
‘Ja, zeg het maar lieverd.’
‘Zeur ik veel?’
‘Nee, je bent het leukste meisje op de hééééle wereld! Als je zeurde, zou ik dat wel zeggen.’
‘Beloof je me dat je dat dan zegt, en niet op een andere manier’?
‘Ja lieverd, ik weet het. En beloof jij mij dan dat je onthoudt dat ik je nooit iets aan zal doen.’ Eén keer in de zoveel tijd vraag ik dit. Niet om te zeuren, en niet uit onzekerheid. Maar door het verleden. Het verleden dat eens in de zoveel tijd opduikt. Het verleden wat me af en toe in elkaar laat duiken in een hoekje. En dat, terwijl dit tegenwoordig niet meer nodig is. De liefste vriend, en een totaal ander leven.
Nu bijt ik van me af, laat ik altijd van me horen. Kan niemand me iets maken, en heb ik altijd een weerwoord. Ik kan tegen mezelf zeggen dat ik er goed uitzie, en neem complimentjes aan als de waarheid.

Maar vroeger, deed ik dat niet. Ik was een 13-jarig meisje dat probeerde te overleven. Een jong meisje, dat 2 jaar lang een hel heeft moeten doorstaan. Geen hel in de zin van de bekende puberteit. Een letterlijke hel, waar alles wat het meisje zei fout was. Dat ze dom was, niks waard was en lelijk was. Dat ze beter zelfmoord kon plegen, wat het kon toch niks worden met haar. Dat ze maar niet moest proberen een grote mond terug te hebben, want dan brak de hel los.
En deze hel is vaak genoeg losgebroken.

Want het vriendje was de baas. Ze moest doen wat hij zei. Ze mocht het huis niet uit, en niet met andere jongens omgaan. En dit, terwijl hij geeneens aanwezig was.
Als ze wel samen waren, vielen de klappen. Geen seks? Een harde rechtse. Tegenspreken? Een trap in je maag. Ga zo maar door, geen woord was goed.
Het enige weerwoord wat dit meisje ooit heeft durven zeggen was; ‘Je zoent als een hond’.
En dat was hij. Het was een valse hond. Zij had er geen schuld aan; hij was gewoon vals. Vals van binnen.

Twee jaar lang is deze hel doorgegaan. Was het meisje bang, bang voor nóg meer klappen. Bang voor nóg een verkrachting. Want als ze nee zei, kreeg ze klappen. Als ze ja zei, deed het alsnog pijn.
Totdat ze de kracht kreeg om er een punt achter te zetten, en het aan haar moeder te vertellen. Samen met haar vader, broer en moeder hebben ze haar kersverse ex-vriend tegengehouden. Hij wou naar haar toekomen, en haar helemaal de tering in trappen. Vermoorden, in een coma slaan. Maar daar waren haar ouders. En haar moeder is een held. En held die dit meisje er weer bovenop heeft gekregen. Een moeder die haar dochter zo ver heeft gekregen, dat ze de liefde weer toe durfde te laten. Kinderen zijn veerkrachtig, wonderbaarlijk hoeveel ze kunnen verwerken in een paar jaar.

Nu is dit meisje nóg een ex-relatie van 2 jaar verder. Waar ze weer heeft leren genieten, en dat het niet altijd pijn doet. Dat je niet altijd alles moet doen wat de man wil. En dat je het uit kan maken, wanneer je het simpelweg niet meer leuk vindt. Dat kan nog, als je jong bent. En je kunt ook opeens een hele leuke jongeman ontmoeten. Die veel leuker is dan je ex-vriendje dat sloeg, en je ex-vriendje die je er bovenop hielp. En deze man is veel leuker, omdat jij nou ook veel leuker bent. En toevallig is deze man, zo blijkt, ook nog eens heel begripvol.

Toch is af en toe de bevestiging nog steeds nodig. Met je ogen dicht, kan het verleden weer opdoemen. Dan ben ik opeens weer het onzekere, ineengedoken meisje van vroeger. Dan ben ik niks waard en doe ik alles fout. De kille blik en de vernederende woorden.

Maar ik ben trots op mezelf. Trots op mijn kracht en trots op mijn overlevingsvermogen. Trots op mijn verwerking en trots op wat ik kan geven.

En vooral trots op het heldhaftigste wat ik ooit heb gezegd.

‘Je zoent als een hond.’