Jeugd, Volwassen, Even Wachten… Dood.

Ik ben een mens, geboren vele jaren terug in de tijd. Als ieder mens bevatte mijn jeugd een grote hoeveelheid van doelloos spelen met troep uit de Bart Smit. Het was een zorgeloos leven, waar je toen nog geen weet van had. De eerste zorg komt pas op je twaalfde levensjaar. Je gaat veranderen van school. Het oude vaste leventje ondergaat grote veranderingen. Voor het eerst word je geconfronteerd met zorgen, die ertoe doen om een goede toekomst tegemoet te gaan: huiswerk en toetsen. Ook komen er andere interesses in je leven. Je wilt geen autootjes meer door de kamer rijden, maar je rijdt liever tegen meisjes op. Je kan het je niet meer voorstellen dat je die autootjes zo leuk vond, nu je het andere geslacht hebt ontdekt. Zo beweeg je jezelf voort door het leven, met het kijken naar meisjes, het hebben van feestjes en af en toe dat stomme huiswerk. Je drinkt je eerste biertje en denkt: het leven is mooi.

Een aantal jaar later. Het diploma van de middelbare school is behaald en je bent wettelijk klaar voor het volwassen leven. Je kan, mocht het je wens zijn, full-time gaan werken. De gelukkigen onder ons zullen dat nog even uitstellen met het volgen van een studie. Nu begint echt de goede tijd. Je bent vaker vrij, kan meer feestjes afgaan en je hoeft nog steeds niet te werken, terwijl je hersenen toch als een volwassen mens functioneren. Er zijn geen verplichtingen, want je hebt geen vrouw en je ouders kijken ook minder naar je om. Als je wilt uitslapen, dan doe je dat. Als je een mooie vrouw ziet, dan ga je er op af. Als je dronken wilt worden, dan pak je de fles. Alles kan. Het is ook niet erg, want je gaat een goede toekomst tegemoet, je studeert immers.

De vraag is hoelang je deze tijd vol kan houden. Ik kom zelf al in de buurt van het punt waar de studie afgerond is. Ondanks dat hou ik nog steeds van feestjes, verschillende vrouwen, drank en heb ik een hekel aan vaste ritmes. Als ik een baan van negen tot vijf krijg zal ik toch een vast ritme krijgen, met vele verplichtingen.

Elke week maar weer dezelfde dingen doen, met dezelfde vrouw en waarschijnlijk ook met de kinderen. Op donderdagavond zitten we samen op de bank naar de televisie te staren. Zullen we uitgaan? Nee, we hebben kinderen en trouwens we moeten morgen weer werken. Zo gaat het avond op avond. Gelukkig is er nog het weekend. Wat een genot, want dan kan je weer verheugd zijn op de visite die komt. Is het weer diezelfde lul met zijn eigen bedrijf en zijn vrouw die parfum verkoopt en alle beurzen afgaat? Of zijn het dit keer Kees & Ida, die nu al vier jaar in die ene VINEX-wijk wonen? Wat zullen die hebben meegemaakt? Misschien kunnen die ons leven een onverwachte wending geven.

Nee, de visite op zaterdagavond is dan ook meer een verplichting, dan een feest. Al gauw komt er minder visite en is het enige mooie in het weekend nog de voetbalwedstrijd van je zoon, die op zondagochtend om half negen begint. Vroeger kroop je toen net je bed in, maar nee nu sta je daar in de kou. Daarna kan je jezelf weer klaarmaken voor de nieuwe week die komt, met weer de vaste rituelen. Als een robot die een programma voor een week heeft en voor altijd op repeat staat.

Kunnen we niet voor altijd studeren? Laat het onverwachte van het leven geen plaats maken voor het vaste ritme. Voor je het weet beweeg je jezelf in een vast ritme naar je graf toe. Toch zal ik er ooit aan moeten geloven, maar tot die tijd probeer ik zoveel mogelijk te genieten van de vrijheid die ik nu heb.