Jong, blond en blauwe ogen (deel 2)

“Hoi pap, het gaat niet goed met me. Alles komt op me af, ik wil hier weg.”
En dan moet je je kind moed inspreken. Zorgen dat hij niet opgeeft, dat hij licht aan de horizon ziet. Maar dan moet je eerst wel even slikken. Je ziet zijn nog korte leven in een oogwenk aan je voorbij gaan. En onherroepelijk kom je bij de vraag: ‘Waar heb ik een fout gemaakt?’ Toen vorig jaar zijn verkering uit ging – in onderling overleg, ze hadden er zelfs een hotelletje voor geboekt – belandde hij in een vacuüm. ’t Is ook niet niks als je drie jaar met iemand opgetrokken bent met wie je lief en leed hebt kunnen delen. De straat werd weer zijn speelterrein. Zijn oude vrienden waren hem ook nog niet vergeten want hij was de jongen die beschikte over geld; hij werkte immers elke zomervakantie en in de weekends aan een stuk door. ‘Blow the night away’ werd het motto.

De hulpverlening zat ook niet stil, dus hij kreeg een kamer aangeboden in een begeleid wonen-project. Ik zal de eerste keer dat hij mij op het eten vroeg nooit vergeten. Samen gingen we boodschappen doen en vervolgens maakte hij het lekkerste maal klaar dat ik ooit gegeten heb. Maar hij vereenzaamde op zijn kamer, ontwikkelde een onbedwingbare behoefte aan mensen om zich heen. Kwamen ze niet naar hem, dan zocht hij ze wel op. En als hij dan toevallig net een pizza in de oven had gezet, dan was dat een probleem van een heel andere orde, niet meer van zijn wereld. Er waren tenslotte stemmen in zijn hoofd die hem vertelden dat er altijd wel weer huisgenoten waren die de oven op tijd uit zouden zetten. Dus hij trok er op uit.

Tegen middernacht ben ik haastig naar zijn woning gereden. De keuken was bijna uitgebrand, hij moest zijn sleutel inleveren. Onderdak moest snel geregeld worden maar daar was al in voorzien. Met gezwinde spoed was hij inmiddels naar een centrum voor dak- en thuislozen gebracht, adres onbekend. Uiteindelijk heeft hij ingestemd, sociaal en meedenkend als hij is, met plaatsing in een open afdeling van het GGZ. De opleiding die we met veel pijn en moeite voor hem hadden uitgezocht, na een al eerder verloren jaar, was niet meer haalbaar.

Dus nu zit hij daar. Een mooie kamer, eigen douche en toilet, maar wel agressiebestendig ingericht. Dat wil zeggen: kale muren, een kille verlichting en zo min mogelijk meubilair. Vervolgens een uitzicht, met name ’s nachts, over een onheilspellend grauw bollenland waar eens in het kwartier een trein doorheen raast. En met de vraag: ‘Wat dóe ik hier eigenlijk?’, welke aanhoudend iedere positieve gedachte barricadeert. Daarmee ook de uitslag van het psychologisch onderzoek, waaruit is gebleken dat hij momenteel in een psychose verkeert, welke als een onzichtbaar zwaard van Damocles zijn toekomst dreigt te splijten.

Morgenavond ga ik weer bij hem langs, zo heb ik hem beloofd. Maar ik zie enorm op tegen het afscheid. Als ik dan na het afsluiten van de deur het pad afloop richting parkeerterrein en nog even omkijk, zie ik achter het raam zijn silhouet onder de koude TL-verlichting, starend naar de buitenwereld, als een roepende in de woestijn.

[i]Dit is een vervolg op [url=http://examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=3175]deze column[/url].[/i]