Joverspannen

Op de strandstoel, naast die van mij, ligt Jo. En Jo baalt van de strakblauwe lucht en het stralende zonnetje.,,Ze hebben me naar Portugal verbannen omdat ik moordneigingen kreeg” verzucht Jo. Verschrikt schuif ik mijn strandstoel een paar meter verder. Maar Jo ratelt onverstoorbaar verder. ,,Vorige maand ging ik voor bloeddrukcontrole naar mijn huisarts. Hij keek bezorgd en vroeg: ‘Jo heb jij last van stress?’ Ik moest daar vreselijk om lachen en riep: ‘ Stress? Daar heb ik helemaal geen tijd voor.’ Toen vroeg ie wat ik allemaal uitspookte. En ik antwoordde: ‘heeft u soms een uurtje? Maandag en dinsdag werk ik als vrijwilligster in het verpleeghuis en in het ouderencentrum. Tijdens een lekker bakkie halen we herinneringen op en wisselen we nieuwtjes uit over sterfgevallen, scheidingen, zwangerschappen en trouwerijen. Tussen de middag ben ik overblijfoma op de school van mijn kleinkinderen. Hartstikke leuk want met dat jonge spul blijf ik bij de tijd. Ach ja, mijn kleinkinderen. Scheetjes zijn het. Mijn jongste dochter is weer gaan werken en dan pas ik elke woensdag en vrijdag op de tweeling van drie. Donderdagmiddag maak ik de kantine van de voetbalclub schoon. Niet omdat ik dat zo leuk vind, maar omdat iemand dat toch moet doen. Bovendien ben ik penningmeester van de zangvereniging en de damclub en loop ik met alle goede-doelen-bussen die er te vinden zijn. Zo blijf ik op de hoogte van de allerlaatste nieuwtjes.’ En toen zei de dokter: ‘Jo, je neemt teveel hooi op je vork. Je moet beter voor jezelf zorgen. Ga bijvoorbeeld sporten. Sporten is heilzaam voor hart en bloedvaten!’ En thuisgekomen dacht ik: sporten? Denksport gaat nog wel maar al dat anderen is knap vermoeiend. Toch ben ik lid geworden van de plaatselijke gymnastiekvereniging. Daar gaven ze bodyfit voor 50- plussers. Een beetje conditietraining, een beetje aerobic en oefeningen tegen blubberende billen, borsten en benen. Alles ging goed totdat die geblondeerde stadsnuf zich ermee ging bemoeien. Ik mocht dat mens meteen al niet. Ze ziet er belachelijk uit in dat gestroomlijnde aerobicpak met daarover een bijpassende zilveren string. En toen de gymjuf vroeg wie er vrijwillig de gymzaal schoon wilden te maken zei ik voor de eerste keer in mijn leven nee! En toen prikte die stadse barbiepop met haar knalroodgeverfde nagels mijn richting uit en sneerde: ‘Je hebt van de mensen die nooit iets voor anderen over hebben.’ Opeens kreeg ik een waas voor mijn ogen. Net toen ik haar opgedirkte ogen van een extra blauw tintje wilde voorzien en in haar perfect gekapte haren wilde vliegen, grepen mijn mede bodyfitters in. En toen hebben ze me op vakantie gestuurd. Onvrijwillig. Om af te koelen in deze hitte. ‘Het is echt weer iets voor Jo om overspannen te raken van sporten’ zeggen ze in ons dorp. Gelukkig mag ik over een paar daagjes weer naar huis. Mijn gezondheid? De oudjes, mijn kindjes en mijn bedoeninkjes hebben een heilzame werking op mijn hart en bloedvaten. Maar bij de gymclub zien ze me niet meer. Dat lijkt me voor alle partijen stukken gezonder.”