Kaaimannen.

Op de zogenaamde kadeploeg kon je stuk lopen als jonge baas. De “kaaimannen” waren dagloners, ze losten de schuiten met ruwe rietsuiker bij onze fabriek, die in jute balen van 100 kg op hun schouders werden gelegd en één voor één het magazijn in werden gelopen. Omhoog, tot tussen de spanten. Als ze hun last afwierpen rochelden en spuwden ze op diezelfde baal, alsof ze hun overbelaste botten ermee konden wreken. Er was gelazer zat over het loon; schuit-leeg betekende geld in het handje, boter bij de vis, eventjes en altijd te weinig. De kroegbaas pakte zijn deel, dezelfde dag nog, in ruil voor een dronkenschap en een tafel bij de kachel, om hun dronken koppen te dragen.
Dan werden ze beslopen door hun eigen, altijd zwangere vrouw, die het laatste geld troggelde, in ruil voor een knapzak met een halve kg spek en een brood, in afwachting van de volgende schuit.

Een kroeg verderop, als het ruig moest zijn, verhaalt men over de kadeploeg; dat ze, op weg van de pisbak naar hun nest, hun ontiegelijk dikke ochtendlul in hun vrouw staken, staande en langs achteren, terwijl ze over haar wasbord gebogen stond. En altijd in het bijzijn van hun kroost, dat nooit tegelijkertijd buiten speelde, bij gebrek aan bullen.

Onverwacht en venijnig legden ze een baal op mijn schouders; hun welkom aan een nieuwe baas. Een vette uit Mauritius, die wegen soms 105kg. Even wankelde ik, maar herstelde en liep hun weg, tot tussen de spanten. Daar loste ik mijn last, keek ze aan en rochelde, precies zoals zij deden. Ze accepteerden me, en meer dan dat, alsof ze aanvoelden dat ik hun belevingswereld wilde vatten, waarin ze zich letterlijk kapot liepen.

20 jaar gingen ze mee, de mannen van de kadeploeg, soms moest hun kromgetrokken lijk worden gekraakt om het deksel van de lage vurenhouten kist te kunnen sluiten.
We schrijven 1968, waaruit het briefje stamt van zomaar een dag; Kadeploeg 5 man, 800 baal Cuba.
160 keer spuwen.