Kalenderblaadje

Boodschappen doen is niet mijn meest geliefde bezigheid, maar wel een dagelijks terugkerend ritueel in mijn leven. Vergeetachtig als ik vaak ben, schrijf ik alles wat ik nodig heb op een lijstje, anders moet ik ’s avonds voordat ik ga koken alsnog naar de winkel terug. Terwijl ik bij de supermarkt in de lange rij bij de kassa sta, haal ik mijn bonuskaart alvast uit mijn portemonnee en tegelijk fladdert er een papiertje naar beneden. Terwijl ik me buk om het op te rapen, zie ik al wat het is, het kalenderblaadje, afgescheurd op de 17e juni, vol met soms onduidelijke krabbels. Maanden achtereen heeft het kalenderblaadje in mijn portemonnee gezeten, telkens als ik weer iets bedacht voor het grote thuiskomstdiner, schreef ik het erbij. Het doet me in gedachten teruggaan naar 16 juni, de dag van het vertrek. Het zou een behoorlijk heftig halfjaar gaan worden, hoe heftig dat kon ik toen nog niet weten. Mijn lief ging een half jaar door Australië trekken, de reis die al jaren in gedachten gemaakt werd, maar nu eindelijk ten uitvoer gebracht zou worden. De voorbereidingen begonnen al in het begin van het jaar, want het vergt voorbereiding om je sportieve kwaliteiten te versterken, verlof aan te vragen op je werk, eventuele reisdoelen vast te stellen, plaatsen waar je zeker naar toe wilt. Mij deden die voorbereidingen allemaal niet zoveel, mijn probleem lag meer in de vraag, hoe kom ik de tijd door in mijn eentje. Kortom de tijd voorafgaand aan de reis was spannender voor mijn lief dan voor mij. Tot het moment daar is, 16 juni, bleef ik wat afzijdig van alle reisplannen en probeerde ik me steeds meer in te stellen op een half jaar eenzaamheid op onze woonboerderij, midden in de natuur. Ik zou de wisseling van de seizoenen deze keer alleen zien, de vogels die overvliegen naar hun winterrust, de egels die niet meer door de tuin scharrelen op zoek naar eten, de kippen die steeds vroeger op stok gaan.

Bijna elk mailtje van mijn lief leverde me weer een artikel voor het lijstje op: de pindakaas die er nergens te koop was in Sidney, de zoektocht naar roggebrood samen met een tijdelijke reisgenoot. Elke keer vulde ik het aan, en stopte het briefje zorgvuldig terug in mijn portemonnee. Ik heb het menu voor onze eerste avond samen al helemaal in mijn hoofd zitten, een heerlijke met verse soepgroenten gemaakte soep. Een mooi glas wijn erbij, ik laat de keuze aan wit of rood over aan het moment. De soep zal worden gevolgd door een verrukkelijke salade met mijn eigengemaakte dressing en allerlei typisch Nederlandse specialiteiten. En als toetje zal ik mijn speciale chocolademousse maken, zo zoet, zo romig door de slagroom, dat de smaak ons nog dagen zal heugen en herinneren aan die ene speciale avond.

Dagen regen zich aaneen tot weken, gaan over in maanden, terwijl ik aftelde naar de dag in december, waarop de reis van mijn lief ten einde zal zijn. De feestdagen zouden we weer samen zijn, net als vorig jaar, lekker bij de open haard, samen met onze hond en twee poezen.

Ik raap het briefje op, en ik zie weer mijn maanden zorgvuldig bewaarde kalenderblaadje en ik denk met pijn in mijn hart aan diegene waarvoor ik het schreef. Dan besef ik dat ik niet meer zuinig op het lijstje hoef te zijn. Mijn lief heeft besloten om in Australië te blijven, er was daar die tijdelijke reisgenoot, die de liefde voor ons deed wankelen en uiteindelijk vervagen.
Het kalenderblaadje blijft achteloos achter in het winkelwagentje, weggegooid zoals onze liefde.