“Trappen kreng! Trappen!”, blaf ik luid. De weg is steil, maar ik verdom het om te gaan wandelen. Trots? Gezichtsverlies? Nee, ik heb niemand iets beloofd. De Griekse zonnestralen voelen als een warme fleecedeken. Een idyllisch bergdorp kruipt dichterbij en in de schaduw van een oude plataan kom ik boven. Aan de rand van het dorpsplein wacht de traktatie; een weids panorama. Het gammele houten stoeltje kraakt. Verder is het muisstil. Flink geploeterd, maar de voldoening is groot.
De klokkentoren slaat drie keer. Gelukkig, de enige minimarkt in het dromerige dorp is geopend. Een koude cola. Héérlijk. Nieuwsgierige ogen van dobbelende Grieken volgen mij. “Waarom ben jij zo nat?” Ik wijs naar mijn fiets. De grootste van het viertal komt langzaam overeind en sommeert mij te gaan zitten. Als een slaaf met een palmtak wappert hij met een krant. De man maakt zich duidelijk zorgen om mijn oververhitte lijf. Een lach kan ik niet onderdrukken. “Straks fiets ik alleen nog maar omlaag!”, stel ik hem gerust.
In de afdaling rem ik abrupt bij een taverne. Een prachtige locatie, net buiten het massatoerisme. Mijn eetlust vraagt om de duurste salade op de kaart. De ogen van de eigenaar twinkelen. Hij garandeert me dat ik de allerbeste ga proeven.
“Kali oreksi”, klinkt het even later. De man gaat tegenover me zitten, slaat zijn armen over elkaar en geniet zichtbaar als ik van de zongerijpte groenten smul. Lekker! En veel. Aan doggybags doe ik niet, dus neem ik alle tijd voordat ik zeven euro afreken.
Hij kijkt naar zijn handen. Groot als kolenschoppen. Melancholisch vertelt hij over zijn levenswerk, zijn taverne. Iedere steen sjouwde en metselde hij zelf. Hard werken. Ook in de keuken. Iedere dag. Zijn blik wordt droevig. Hij vervloekt de all inclusive hotels. Die gaan hem zijn kop kosten. Gefrustreerd roept hij dat toeristen rommel krijgen voor hun geld. Aangeslagen gooi ik er flauw uit dat ik iedereen naar zijn taverne zal sturen. Hij glimlacht, schudt zijn hoofd en gooit zijn armen wanhopig in de lucht.
Zijn machteloosheid is voelbaar. Als afleidingsmanoeuvre zeg ik dat ‘zijn’ Corfu zo prachtig is. Mijn favoriete fietseiland om heerlijk te verdwalen. Ik beloof terug te komen en een zomer later doe ik dat. De taverne staat in een verwilderde tuin. Enkele achtergelaten blauwe stoeltjes geven een mistroostige aanblik. Sommige ruiten zijn stuk. Het witgekalkte ‘for sale’ bevestigt alles. Mijn ogen worden vochtig. Waar ben je nu? Ik hoop dat het goed met je gaat. Yamas.
15 reacties
troubadour · 4 november 2015 op 12:31
Ik vind het allemaal te gelikt Rob. Jij ziet kans een idyllisch dorpje te zien naderen al peigerende, terwijl bij mij het zweet in mijn ogen het zicht zou belemmeren. Ik zou me ongerust maken over mijn gevoelloze scrotum waardoor de zadelpijn des te meer hinder geeft.
En dan in de supermarkt een drankje kopen, terwijl de condens op de flesjes staat in de koelkast van de kroeg, waar je in een stoel kunt ploffen?
Er mag van mij wat meer van het echte leven in.
Ook verdwalen op Corfu, da’s toch ook nogal ambitieus.
Ach, het is allemaal niet ernstig natuurlijk.
All-inclusive, dat is ernstig!
Rob van Meer · 4 november 2015 op 12:45
Dit is zoals ik het beleef. Ik weet dat er genoeg mensen zijn, die zo’n vakantie niet willen doen op deze manier. Maar ik wel en ik heb er mijn gelukkigste momenten van het jaar; voorjaar en zomer. Yamas 😉
Meralixe · 4 november 2015 op 18:07
In vorige columns kreeg je hier en daar goede reacties maar ik ben toch geneigd Troubadour bij te treden. Er scheelt iets aan uw vertelstijl. Wat? Wel zo maar een pasklaar antwoord heb ik nu ook niet direct.
Het zou kunnen zijn dat uw aandachtspunten en uw belevingsobservatie te grondig verschild van de doorsnee mens zodat er een eerder vreemd klimaat in uw schrijven komt.
Dan is er ook nog het grondige verschil tussen de schrijvende verslaggeving en, ik zeg maar wat, één of andere gebeurtenis vertellen aan de vrienden op ’t café. Daar is er de expressie die volgens sommige bronnen meer dan 60 % van de informatie kan bevatten. Bij uw schrijven leun je misschien een beetje te veel aan bij dat eerder gewone spreken maar krijgt de lezer bij gebrek aan die lichamelijke begeleiding te weinig voeling met het verhaal.
Dat grote verschil tussen het sprekend vertellen en het schrijvend vertellen komt uiteraard bijzonder aan het licht bij een dergelijke verslaggeving.
Schrijven… heerlijk!!!
Rob van Meer · 7 november 2015 op 11:25
Eens met bovenstaande. Als alleenreizende beleef ik de vakantie heel intens. Zeker op de fiets komt iedere meter zichtbaar voorbij. Mijn belevingsobservatie zal daarom zeker verschillen. Wellicht verklaart dit uw genoemde ‘vreemde klimaat’. Terwijl ik heb geprobeerd om ‘drama en romantiek’ te beschrijven.
Uw reactie daarna over lichaamstaal is zeker een feit. Maar ik zie dit niet als terechte reactie op mijn reisverhaal. Volgens mij zijn veel lezers in staat om wel degelijk voeling met dit verhaal te krijgen. Al zal het misschien toch zo zijn, dat iemand met Griekse reis- (en fiets)ervaring die voeling meer beleeft. Denk aan het bekijken van vakantiefoto’s waar je zelf wel of niet bent geweest. Dat kijkt heel verschillend.
(… maar krijgt de lezer bij gebrek aan die lichamelijke begeleiding te weinig voeling met het verhaal.) U schrijft een reactie namens alle lezers?
pally · 4 november 2015 op 22:11
Ik vind het een best leuk geschreven vakantieverhaal, maar mis de pit een beetje. Of misschien het onverwachte en de wat uitgebreidere sfeerbeschrijving.
arta · 5 november 2015 op 11:22
Ik vind het ook een leuk verhaal, de wending aan het eind, heeft het ritme van de schrijfstijl bepaald, denk ik, en dat is prima.
Ik ben benieuwd naar jouw volgende!
Esther Suzanna · 5 november 2015 op 17:58
Ik zat toch écht even in Griekenland al was dat enkel ooit Rhodos.
De schrijfwijze is vlot en leest lekker, enkele zinnen liggen iets te ver van mijn belevingswereld maar dat doet niets af aan het verhaal.
(uitgehongerd en ‘de duurste salade?’, doe mij dan maar friet, vlees en vooral veel brood…, een berg op fietsen voor je lol…in de hitte…enz… 😉
Rob van Meer · 5 november 2015 op 18:36
Bedankt! Rhodos.. Dat eiland heb ik in 2009 deels verkend (noorden) en staat nogmaals op de planning voor voorjaar 2016. Mijn held Bertus Legebeke, die talrijke fietsboekjes schreef voor de sportieve fietser in Griekenland, heeft er fietsverhuur en accommodatie nabij. En ja, sommigen fietsen in de hitte voor hun lol! Ik ben zo’n malloot. Met een officieel certificaat zelfs, maar dat is een ander verhaal. Afgelopen zomer op Samos zette ik de totaal teller op tienduizend Griekse km. Klein feestje gevierd. Ik word niet voor niets ‘Crazy tourist’ genoemd’ 😉 Sinds 2007 fiets ik op diverse eilanden. Het is een passie. Mijn belevingswereld zal daarom inderdaad anders zijn.
Een kleine correctie: uitgehongerd is wat overdreven. Ik schrijf van een eetlust. Zo eentje, die vraagt om een lunchpauze met een salade 🙂 Maar geloof me, die was de moeite, haha!
Sagita · 6 november 2015 op 11:05
Schilderachtig verhaal met sterke opening. Je brengt me even op een Grieks eiland en ik voel de melancholie. Het ineenstorten van de economie en wat dat betekent voor het dagelijkse leven. Mooi! Een kleine storing. Het woord wandelen zou ik inruilen voor ‘lopen’. Daardoor raakte ik even in de war met het Trappen!
Groet Sa
Rob van Meer · 7 november 2015 op 13:35
Dank je wel! Ik heb iets meer uitleg nodig over het verschil met wandelen en lopen ivm het Trappen! U heeft wellicht een punt, maar ik snap ‘m even niet. Dacht u aan trappen die steil omhoog gaan? Of? ..
Sagita · 7 november 2015 op 16:57
Ik associeer ‘Trappen kreng” inderdaad met iemand op de fiets die een steile helling op fietst/trapt. En als je dat niet lukt, stap je af en gaat de rest lopen. Wandelen is naast fietsen een sportieve activiteit. Je gaat wandelen of fietsen. En als je af moet stappen vanwege het niet halen van een steile helling, ga je lopen met de fiets aan de hand. Zoiets!
groet Sa!
Rob van Meer · 7 november 2015 op 17:25
Ok, ik begrijp ‘m nu. Wandelen is dus een vooraf gestelde activiteit zonder fiets. Ik heb nooit eerder stilgestaan bij het verschil tussen wandelen en lopen. Dank 🙂
Dees · 6 november 2015 op 13:17
Ik heb dit stukje steeds overgeslagen door de titel. ‘Kale erectie’, dacht ik dan en ging weer door naar een ander. Maar ik heb hem nu wel gelezen en ik vind hem heel erg mooi. Laten we hopen dat het hem goed gaat inderdaad.
Esther Suzanna · 6 november 2015 op 17:58
*grijns* ik heb hardop gelachen om je reactie Dees..
Rob van Meer · 7 november 2015 op 10:40
Haha! Ja, inderdaad. Nu hoor en lees ik dat waarschijnlijk ook steeds. Bedankt hoor.. 😉 Ik koos bewust voor deze Griekse titel om de lezer nieuwsgierig te maken. Maar het kan dus ook anders uitpakken.