Kamperen is toch gewoon kut?

Je komt terug van je welverdiende vakantie en vertelt aan je collega die naast je zit dat je drie weken door Vietnam, Cambodja en Laos bent wezen trekken en dat je het ene na het andere wereldwonder hebt gezien. Je vertelt uitbundig dat je heerlijk hebt gegeten en dat de luxe in je hotels onovertroffen was. Je collega zit op het puntje van zijn stoel en knikt instemmend, alsof hij er zelf bij is geweest.

Je vertelt ook dat de mensen zo aardig waren, het landschap oogstrelend was en dat je vrijwel geen andere Nederlanders bent tegen gekomen. Je collega zit inmiddels achterover, maar knikt nog wel en kijkt ondertussen naar zijn computer. Nog nooit heb je zulke prachtige oorden gezien en je zou het iedereen direct aanraden. Het enthousiasme van je collega is inmiddels nihil.

Je bent zo enthousiast dat je er uren over kan vertellen, maar je vraagt plichtmatig hoe zijn vakantie was. Hij zegt dat hij 21 dagen is wezen kamperen op een familiecamping in Brabant, vlakbij Someren. Lekker knus en gezellig met de kids op de camping in de tent genieten, geeft hij vol enthousiasme aan. De vrouw geniet lekker bij de tent en hij is continu bezig met zijn drie telgen, brengt hij net zo enthousiast, maar zijn ogen zeggen wat anders.

Ik vraag nog of hij er ook lekker op uit kon gaan en nog wat moois heeft gezien. Weifelend zegt hij dat Eindhoven niet ver rijden was en dat zijn vrouw en kinderen lekker even konden winkelen en dat ze daar lekker een hapje hebben gegeten bij de McDonalds. De kinderen vinden dat geweldig, zegt hij nog vol trots. Ik kijk aandoenlijk en probeer mijn glimlach daarop aan te passen. Kamperen op een camping is toch gewoon kut denk ik nog, maar ik laat het niet blijken.

Hij vraagt me hoe lang het vliegen was en waar we moesten landen. Hij geeft duidelijk te kennen dat hij het er niet meer over wil hebben en dat hij inmiddels blij is dat hij weer lekker aan het werk kan. Ik beantwoord zijn vragen en geef aan dat het misschien iets voor hem is om samen met zijn vrouw een weekje iets samen te gaan doen. Uiteraard zeg ik erbij dat het niet direct zo ver weg hoeft te zijn. Lekker even naar de zon of een trip naar een mooie stad zou toch heerlijk zijn. Hij bevestigt vrijwel direct mijn voorstel met een volmondig ‘ja’. Daarna komt de onvermijdelijke ‘maar’ en zie ik zijn gezicht betrekken. Hij vertelt me dat zijn vrouw volgend jaar drie weken naar de Moezel wil om daar lekker te gaan kamperen aan het water. Ik zeg dat dat ook leuk is en hij draait zich om naar zijn computer en typt zijn wachtwoord in. Weer een heel jaar aan het werk…