Kapper

Het is lente, de wintervacht moeten wijken voor de zomerdracht. En die is hoogste stand tondeuse. Tot voor kort liep ik rond met een – in mijn eigen ogen- indrukwekkende haardos.
Tenminste beginnend op driekwart van de schedel. Aan de voorkant was ’t het betere Erwin Krolwerk. Ook op mijn hoofd houdt een laatste plukje dapper stand en is het voor de rest een kale boel, of zoals ik het zelf onder woorden zou willen brengen, licht gedekt. Bij Erwin is ’t nog éven erger. Als je er van boven af op kijkt zou je met mw. Trawant kunnen zeggen dat het ‘hoofdje staat’. Met een beetje verbeeldingskracht ben je getuige van de laatste persweeën die aan de geboorte van een nieuwe wereldburger vooraf gaan.
Enfin, mijn kapsel werd alleen nog met schipperspet getolereerd, verder was het – hoezeer ik ook haak naar vervlogen tijden toen de blonde lokken om mijn schouders wapperden- geen gezicht meer.

De forse jonge kapster vraagt me nog eens of ik het wel zeker weet. Natuurlijk, alles eraf, charmeer ik glimlachend in de spiegel. De oren vrij? Zo vrij als twee oren maar kunnen zijn, laat ze maar weer tintelen in de frisse ochtendlucht en ongegeneerd de buitenwereld tegemoet treden.
Even tussendoor, valt het u ook op dat hoe ouder de man wordt, hoe groter en vleziger zijn oren worden. Of het hoofd wordt kleiner, dat kan ook.
De kwaliteit van een kapsalon is af te meten aan de souplesse waarmee de personeelsleden een ongedwongen gesprek met de gekapte aan de gang kunnen houden.
Dus is ’t nog best fris voor de tijd van het jaar, gaat de wijk achteruit of vooruit, gaan we nog op vakantie dit jaar en zo ja waarheen dan en zo nee thuisblijven is wel net zo lekker en ga zo maar door.
Haar tondeuse schiet intussen vrolijk ratelend door mijn beschoeiing, de sfeer is ongedwongen en om te demonstreren dat deze kalende klant ook een diepgaander onderwerp niet uit de weg gaat, informeer ik naar de arbeidsomstandigheden in de knipperij.
De hele dag staan, ja dat voelde ze wel ’s avonds, maar gelukkig parttime want vorig jaar een kindje. Goh wat leuk, jongen? Nee meisje, wel handenbinder, nu anderhalf..
Ja, en dan ook nog een tweede op komst, constateer ik, wijzend ik op haar flinke buik.
…..
Er daalt een kille stilte over mijn stoel. Terwijl een rode gloed zich over mijn gezicht verspreidt, zou ik voor langere tijd onder de kappersmantel willen verdwijnen.
Even later houdt ze de handspiegel voor mijn lege achterhoofd met een blik die weergeeft dat ze zich geheel in haar vakgebied heeft teruggetrokken.
Zo goed?
Ja prima, mompel ik.
Of ze de wenkbrauwen nog even moet doen.
Nee dank je, laat maar.
Eenmaal buiten giert een ijzige wind langs mijn vrije oren.