Karma Karma

Het begon als wraakactie. Ik was het zat om me dag na dag ellendig te voelen, het werd tijd dat hij zich rot zou gaan voelen, de rottigheid hoorde bij hem. En ik wilde hem pijn zien hebben voor het afbreken, doen ophouden van alle mooie, fijne gevoelens die er waren geweest.
Ik meldde me aan bij relatieplanet. Terplekke verzon ik een personage en googlede er een gezicht bij. Ze zou niet op mij lijken, ze moest rustig, stabiel, degelijk zijn. Ik gaf haar een kantoorbaan en MBO niveau. Ze was natuurlijk jonger dan 30, want hij wilde jonger dan 30, de ploert, meneer is zelf een halve veertiger.
Maar niet te jong, daar wilde hij alleen mee neuken. Hij trok en trekt zich regelmatig af op meisje die 18 jaar en jonger zijn. Ik begrijp dat het een algemene mannenfantasie is om de onschuld van meisjes te (ver) neuken. Daarin is hij dus zo raar nog niet.
Maar met net verstoorde onschuld kan je natuurlijk geen relatie hebben, dat had de ervaring hem al geleerd. Dus werd ze 28.

Ze gaat niet uit, spreekt af in kroegen om bij te praten, gaat naar de bioscoop, geen huisdieren, want dat geeft zo’n rotzooi.
Ze heeft een licht huis. Ze drinkt soms een wijntje, maar je zult haar nooit dronken zien. Het is de angst om rare dingen te doen en zeggen. Nee, dat wil ze niet.
Ze heeft drie lange relaties gehad, 2x 2 jaar en 1x, de laatste, 3,5 jaar.
De laatste relatie strandde omdat hij anders dan haar in het leven stond. Ze zocht rust en hij wilde nog steeds, terwijl hij boven de 30 raakte, onrustige dingen ondernemen; feestjes aflopen ed. Ze hadden ook ruzie omdat hij soms veel dronk. Ze wilde een man, geen jongen. Hij vond haar een zeur.
Ze houdt wel van dansen, maar nooit uitbundig.
Ze heeft depressieve klachten gehad, de relatie verstrekte dat.
Een paar jaar terug is ze hiervoor in therapie geweest; 1x per week 1 uur. Het heeft haar geholpen. Haar laatste relatie is nu 6 maanden uit.
Ze werkt op een kantoor, rustige baan met gezellige collega’s.

Gaande weg zou ik haar verder inkleuren.

Nog geen uur na haar bestaan op relatieplanet had ze al twintig berichten te pakken.
Ik zocht zijn profiel op en liet een kort automatisch bericht achter. Nu was het afwachten geblazen.
Intussen bedacht ik wat ik tegen hem zou zeggen, wat ik zou vragen, wat mijn einddoel zou zijn.
Met hem afspreken en niet op komen dagen, hem tijden aan het lijntje houden, hem op leugens betrappen, hem uithoren over mezelf.
In eens sloeg de angst sloeg me om het hart. Wat als hij door zou krijgen dat zij niet bestond, dat het een leugen was en erger dat hij zou denken dat ik erachter zou steken. Totale vernedering.
Hij zou me ziek noemen, niet voor het eerst. Ook een reden om hem juist te zieken.
Ik weet het nog goed, ik biechtte hem iets op, iets pijnlijks, iets intiems en hij noemde het ziek. Ik was ziek. Hij die allerlei rare kronkels in zijn kop had, noemde mij ziek.
Door pijn en verdriet wist ik niet meer wat ik moest zeggen. Hoe kon ik dicht bij hem zijn, als ik door het laten zien mijn duistere kant, aan de kant werd gezet.
Een van de vele pijnlijke momenten die uiteindelijk heeft geleid tot minachting voor hem. Ik kon niet anders. En toch bleef ik bij hem, voor het andere, het lieve, het mooie. In de hoop dat dat zou groeien.

En als mokerslag was er dan een paar weken terug een tafereel die mijn haat zodanig aanwakkerde dat ik hem naar de nek wilde vliegen.
We hadden net een maand geleden afgesproken dat het beter zou zijn als we elkaar niet meer zouden zien. Ik bezocht een feestje en hij was er ook.
Nog geen half uur nadat we elkaar even hadden gesproken, bekte hij op een paar meter afstand, pal voor mijn neus, met een onbekende vrouw.
Hij streek liefdevol over haar wang en bekte verder.
Een vrouw die er niks voor hoefde doen, dan te lachen om zijn grapjes. Grappig doen terwijl je suïcidaal bent. Maar dat onderwerp was natuurlijk nog niet aan de orde gekomen, nee dat komt pas na diverse neukbeurten, als je verzwakt en zalig bent.
Hem aanvliegen. Wat me tegenhield wat een strohalm aan verstand.

Een dag na mijn bericht ontving ik een bericht van hem. Kort, zakelijk.
Ik reageerde door mijn msn adres mee te geven en sinds een paar weken hebben we msn contact.

Mijn pseudoniem heeft hem inmiddels gevraagd naar mij. Hij zei dat hij niet voldoende van mij hield. Toen mijn pseudoniem hem vroeg wat voldoende was, had hij geen antwoord.

Geen enkele vriendin, hoe close ook, is op de hoogte van mijn wraak. Ik kan mezelf lastig verantwoorden, of ik zou ze moeten vertellen wat mijn haat zo gegrond maakt. Dan moet ik ze deelgenoot maken van zeer pijnlijke momenten. Van de keren dat hij mij aanvloog en nog net niet sloeg, hoe ik als een klein bang meisje gebukt tegenover hem stond.
Hoe hij mij klein hield, door me schuldig te laten voelen als ik mij blij, gepassioneerd voelde. Hoe hij me dagelijks opbelde om te vertellen dat hij zich klote voelde. Hoe ik x op x met een verhoogde hartslag bij hem aankwam omdat het altijd onduidelijk was hoe erg het nu weer met hem was.
Dan zou ik na al het biechten ook moeten verantwoorden waarom ik zolang bij hem gebleven ben.

Ik kreeg mijn antwoorden en ik betrapte hem op leugens. We hadden ook msn seks.
Mijn nieuwsgierigheid en geilheid werden bevredigd, maar de verlossende wraak werd niet ingewilligd. Soms ging ik zelfs weer mijmeren, kwamen er goede herinneringen boven, dat wilde ik niet. Ik wilde hem alleen maar zien als zieke zak.

Na een tijdje raakte zelfs mijn pseudoniem vermoeid door zijn ‘ ik voel me niet zo lekker’ verhaal. Want die verhalen kwamen wel na een tijdje.
Mijn pseudoniem kreeg hetzelfde verhaal als ik voorgeschoteld: hij zou maar een paar jaar niet goed in zijn vel steken, feitelijk zit hij al vanaf kinds af aan in hulpverleningstrajecten en belandt om het paar jaar in een gesloten afdeling. Hij liegt. Hij kan niet onder ogen zien dat hij chronisch psychiatrisch is. Hij blijft volhouden een gezonde knul te zijn die de wereld aan kan en alleen nu even te kampen heeft met zwaarte, lichte gekte.

Ik wil er niet meer mee bezig zijn. Ik wil die leugens niet nog een keer horen, ik wil niet nog een keer meegaan in die zwaarte. Dit was wel wat er gebeurde.

Zolang hij niet weet wat ik weet, heeft hij gewoonweg leuk msn contact heeft met een nieuwe meid. Mijn wraakactie geeft hem een goed gevoel. Karma, karma.
De wereld klopt, er is gerechtigheid, ook al neemt dat een andere vorm aan dan ik wens.

Wat te doen met mijn pseudoniem? Ik zal haar afscheid laten nemen, omdat ze een ander is tegen gekomen. Ik zal haar hoop en vertrouwen geven dat het bij deze man wel gaat lukken.
Iets, iets blijft om de hoek komen, iets wil hem toch een genadeslag geven. Indien ik gelovig zou zijn zou ik wel beter weten; het is de duivel die mij influistert wat te doen. Ook zonder geloof weet ik; het is de slechte kant, het is de verderfelijke kant. De kant die alleen tot destructie leidt. Ik weet het wel.

Ik moet het loslaten, ik moet het laten gaan. Ik moet vertrouwen hebben in mezelf, dat al die mooie gevoelens die ik bij hem had, niet door hem zijn afgenomen, maar nog steeds in mij zijn.