Het begon als wraakactie. Ik was het zat om me dag na dag ellendig te voelen, het werd tijd dat hij zich rot zou gaan voelen, de rottigheid hoorde bij hem. En ik wilde hem pijn zien hebben voor het afbreken, doen ophouden van alle mooie, fijne gevoelens die er waren geweest.
Ik meldde me aan bij relatieplanet. Terplekke verzon ik een personage en googlede er een gezicht bij. Ze zou niet op mij lijken, ze moest rustig, stabiel, degelijk zijn. Ik gaf haar een kantoorbaan en MBO niveau. Ze was natuurlijk jonger dan 30, want hij wilde jonger dan 30, de ploert, meneer is zelf een halve veertiger.
Maar niet te jong, daar wilde hij alleen mee neuken. Hij trok en trekt zich regelmatig af op meisje die 18 jaar en jonger zijn. Ik begrijp dat het een algemene mannenfantasie is om de onschuld van meisjes te (ver) neuken. Daarin is hij dus zo raar nog niet.
Maar met net verstoorde onschuld kan je natuurlijk geen relatie hebben, dat had de ervaring hem al geleerd. Dus werd ze 28.

Ze gaat niet uit, spreekt af in kroegen om bij te praten, gaat naar de bioscoop, geen huisdieren, want dat geeft zo’n rotzooi.
Ze heeft een licht huis. Ze drinkt soms een wijntje, maar je zult haar nooit dronken zien. Het is de angst om rare dingen te doen en zeggen. Nee, dat wil ze niet.
Ze heeft drie lange relaties gehad, 2x 2 jaar en 1x, de laatste, 3,5 jaar.
De laatste relatie strandde omdat hij anders dan haar in het leven stond. Ze zocht rust en hij wilde nog steeds, terwijl hij boven de 30 raakte, onrustige dingen ondernemen; feestjes aflopen ed. Ze hadden ook ruzie omdat hij soms veel dronk. Ze wilde een man, geen jongen. Hij vond haar een zeur.
Ze houdt wel van dansen, maar nooit uitbundig.
Ze heeft depressieve klachten gehad, de relatie verstrekte dat.
Een paar jaar terug is ze hiervoor in therapie geweest; 1x per week 1 uur. Het heeft haar geholpen. Haar laatste relatie is nu 6 maanden uit.
Ze werkt op een kantoor, rustige baan met gezellige collega’s.

Gaande weg zou ik haar verder inkleuren.

Nog geen uur na haar bestaan op relatieplanet had ze al twintig berichten te pakken.
Ik zocht zijn profiel op en liet een kort automatisch bericht achter. Nu was het afwachten geblazen.
Intussen bedacht ik wat ik tegen hem zou zeggen, wat ik zou vragen, wat mijn einddoel zou zijn.
Met hem afspreken en niet op komen dagen, hem tijden aan het lijntje houden, hem op leugens betrappen, hem uithoren over mezelf.
In eens sloeg de angst sloeg me om het hart. Wat als hij door zou krijgen dat zij niet bestond, dat het een leugen was en erger dat hij zou denken dat ik erachter zou steken. Totale vernedering.
Hij zou me ziek noemen, niet voor het eerst. Ook een reden om hem juist te zieken.
Ik weet het nog goed, ik biechtte hem iets op, iets pijnlijks, iets intiems en hij noemde het ziek. Ik was ziek. Hij die allerlei rare kronkels in zijn kop had, noemde mij ziek.
Door pijn en verdriet wist ik niet meer wat ik moest zeggen. Hoe kon ik dicht bij hem zijn, als ik door het laten zien mijn duistere kant, aan de kant werd gezet.
Een van de vele pijnlijke momenten die uiteindelijk heeft geleid tot minachting voor hem. Ik kon niet anders. En toch bleef ik bij hem, voor het andere, het lieve, het mooie. In de hoop dat dat zou groeien.

En als mokerslag was er dan een paar weken terug een tafereel die mijn haat zodanig aanwakkerde dat ik hem naar de nek wilde vliegen.
We hadden net een maand geleden afgesproken dat het beter zou zijn als we elkaar niet meer zouden zien. Ik bezocht een feestje en hij was er ook.
Nog geen half uur nadat we elkaar even hadden gesproken, bekte hij op een paar meter afstand, pal voor mijn neus, met een onbekende vrouw.
Hij streek liefdevol over haar wang en bekte verder.
Een vrouw die er niks voor hoefde doen, dan te lachen om zijn grapjes. Grappig doen terwijl je suïcidaal bent. Maar dat onderwerp was natuurlijk nog niet aan de orde gekomen, nee dat komt pas na diverse neukbeurten, als je verzwakt en zalig bent.
Hem aanvliegen. Wat me tegenhield wat een strohalm aan verstand.

Een dag na mijn bericht ontving ik een bericht van hem. Kort, zakelijk.
Ik reageerde door mijn msn adres mee te geven en sinds een paar weken hebben we msn contact.

Mijn pseudoniem heeft hem inmiddels gevraagd naar mij. Hij zei dat hij niet voldoende van mij hield. Toen mijn pseudoniem hem vroeg wat voldoende was, had hij geen antwoord.

Geen enkele vriendin, hoe close ook, is op de hoogte van mijn wraak. Ik kan mezelf lastig verantwoorden, of ik zou ze moeten vertellen wat mijn haat zo gegrond maakt. Dan moet ik ze deelgenoot maken van zeer pijnlijke momenten. Van de keren dat hij mij aanvloog en nog net niet sloeg, hoe ik als een klein bang meisje gebukt tegenover hem stond.
Hoe hij mij klein hield, door me schuldig te laten voelen als ik mij blij, gepassioneerd voelde. Hoe hij me dagelijks opbelde om te vertellen dat hij zich klote voelde. Hoe ik x op x met een verhoogde hartslag bij hem aankwam omdat het altijd onduidelijk was hoe erg het nu weer met hem was.
Dan zou ik na al het biechten ook moeten verantwoorden waarom ik zolang bij hem gebleven ben.

Ik kreeg mijn antwoorden en ik betrapte hem op leugens. We hadden ook msn seks.
Mijn nieuwsgierigheid en geilheid werden bevredigd, maar de verlossende wraak werd niet ingewilligd. Soms ging ik zelfs weer mijmeren, kwamen er goede herinneringen boven, dat wilde ik niet. Ik wilde hem alleen maar zien als zieke zak.

Na een tijdje raakte zelfs mijn pseudoniem vermoeid door zijn ‘ ik voel me niet zo lekker’ verhaal. Want die verhalen kwamen wel na een tijdje.
Mijn pseudoniem kreeg hetzelfde verhaal als ik voorgeschoteld: hij zou maar een paar jaar niet goed in zijn vel steken, feitelijk zit hij al vanaf kinds af aan in hulpverleningstrajecten en belandt om het paar jaar in een gesloten afdeling. Hij liegt. Hij kan niet onder ogen zien dat hij chronisch psychiatrisch is. Hij blijft volhouden een gezonde knul te zijn die de wereld aan kan en alleen nu even te kampen heeft met zwaarte, lichte gekte.

Ik wil er niet meer mee bezig zijn. Ik wil die leugens niet nog een keer horen, ik wil niet nog een keer meegaan in die zwaarte. Dit was wel wat er gebeurde.

Zolang hij niet weet wat ik weet, heeft hij gewoonweg leuk msn contact heeft met een nieuwe meid. Mijn wraakactie geeft hem een goed gevoel. Karma, karma.
De wereld klopt, er is gerechtigheid, ook al neemt dat een andere vorm aan dan ik wens.

Wat te doen met mijn pseudoniem? Ik zal haar afscheid laten nemen, omdat ze een ander is tegen gekomen. Ik zal haar hoop en vertrouwen geven dat het bij deze man wel gaat lukken.
Iets, iets blijft om de hoek komen, iets wil hem toch een genadeslag geven. Indien ik gelovig zou zijn zou ik wel beter weten; het is de duivel die mij influistert wat te doen. Ook zonder geloof weet ik; het is de slechte kant, het is de verderfelijke kant. De kant die alleen tot destructie leidt. Ik weet het wel.

Ik moet het loslaten, ik moet het laten gaan. Ik moet vertrouwen hebben in mezelf, dat al die mooie gevoelens die ik bij hem had, niet door hem zijn afgenomen, maar nog steeds in mij zijn.


14 reacties

Krasblog · 15 januari 2009 op 18:39

Sofia,

Al moet je nooit blijven hangen in rancune en bitterheid: niets is zo lekker als zoete wraak. Het boeiende aan je column is echter dat het juist averechts uitpakt. En om die reden is het geen uitgekouwd onderwerp maar maakt het je verhaal in zekere zin spannend. Daarom ben ik ook wel nieuwsgierig naar de (of een andere) afloop. Zou die je laten gaan? Hoe komt je alter ego van hem af?

Wel jammer dat er hier en daar slordige, soms storende, fouten in je verhaal staan.

Ben benieuwd naar een eventueel vervolg.

Jacob Krasblog

arta · 15 januari 2009 op 19:49

Naar mijn idee zou dit stuk een heel stuk ingedikt kunnen worden en ook flink aangedikt qua inhoud.
Ook ik viel over de vele (onnodige) taal- en stijlfoutjes, verhakte en herhaalde woorden.
Cijfers zijn overigens mooier wanneer ze uitgeschreven worden.
De titel daarentegen vind ik erg leuk en uitnodigend om verder te lezen.

doemaar88 · 15 januari 2009 op 19:58

Ik vind het stuk wat aan de lange kant. Veel herhalingen. Je manier van schrijven vind ik best leuk. Op naar de volgende 😉

SIMBA · 15 januari 2009 op 20:08

Ik vind het erg lang en een beetje saai. De foutjes storen me maar dit was the limit:
[quote]Hoe ik x op x met een verhoogde ………[/quote]
😕 we zijn niet aan het sms-en!

Mosje · 15 januari 2009 op 21:12

Vanaf het begin is het al geen wraakaktie. Jij zoekt, weliswaar onder een andere naam, weer kontakt, dus jij kunt hem niet loslaten. En als hij dan toehapt op Relatieplanet, verzuim jij de genadeslag toe te dienen. Maai die kop van hem eraf. Trap hem in zijn ballen, en als hij dan bukt, knietje onder zijn kin.
Maar nee, jij houdt nog van hem.
Wist jij overigens dat liefde niet bestaat?
Alles voor niets dus.

Anne · 15 januari 2009 op 21:13

Eens met Mosje.

Mien · 16 januari 2009 op 09:06

Ik heb me helemaal sophia gelezen.
Eens met voorgaande reacties.

Te lang uitgesponnen en ja je bent nog steeds gek op hem.

Loslaten dat geneuzel.
Op naar de volgende … column … 😉

Mien

Fem · 16 januari 2009 op 09:18

Met je wraakactie smeer je je eigen boterham… Leuk geschreven maar idd wat aan de lang(dradig)e kant

Sofia · 16 januari 2009 op 09:32

Graag voorbeelden van de taal- en stijlfouten,herhalingen en slordige fouten: daar leer ik van.
Mosje: duidelijk. Het is halfslachtig
Bondiger; waar heb ik dat eerder gehoord 😀 en dan te weten dat ik gemaaid heb, in het stuk dan, moet leren maaien, das wel duidelijk.
Simba:dank voor de duidelijke reactie.

KingArthur · 16 januari 2009 op 09:51

Goede afsluiting van dit toch ook slordige verhaal. Zonder nog het einde te hebben gelezen wilde ik opmerken dat je volgens mij nog dondersveel om de betreffende persoon geeft als je zoiets met hem doet. Hieronder de slordigheden (in order of appearance)

verstrekte moet versterkte zijn
Ineens sloeg de angst sloeg…
naar de nek vliegen? Het lijkt mij dat dit naar de keel (of strot) vliegen moet zijn.
wat me tegenhield wat een…
Hoe ik x op x…?
zwaarte, lichte gekte…?
…heeft hij gewoonweg leuk msn contact heeft…

Let hier voortaan op het zijn foutjes die je met een keer nalezen eruit kan halen.

Sofia · 16 januari 2009 op 09:57

Bedankt Arthur.
Er staat veel fouten in, beetje jammer en dat zonder :pint:

Krasblog · 16 januari 2009 op 10:02

[quote]Er staat veel fouten in, beetje jammer [/quote] :hammer:

Dees · 16 januari 2009 op 10:35

Ah Sofia, Sofia,

Mooie naam, Sofia.

Ik vind het een prachtig stukje. Omdat het zo genadeloos eerlijk is. Over hem, over de ik. Over een dysfunctionele relatie. En over de gekke capriolen die mensen uithalen om toch nog iets van orde te herstellen.

En het is een treurig stukje, want de ik gaat hem niet kwetsen zoals hij heeft gekwetst, maar de ik gaat zichzelf wel weer kwetsen, want straks zijn de handen net zo leeg als voor de slinkse poging tot wraak. Van uitstel komt geen afstel… En sadisme blijkt ineens weer masochisme te zijn… Treurig, maar mooi als verhaal.

Als dit waarheidsgetrouw is lees dan vooral [i]Het Monsterverbond[/i], van Carolien Roodvoets. De titel en de kaft zien er wat aangedikt uit, maar het is een prachtig boek voor iedereen die ooit in verkeerde relaties is beland!

LouisP · 18 januari 2009 op 15:06

Geachte,

beste Sofia,
Een verhaal waar ik rillingen van krijg!
Omdat ik door vorm en spelfouten niet wordt gehinderd bij het lezen van uw verhaal kan ik me volledig inleven.
Ik vind het angstaanjagend goed weggezet.

met vriendelijke groet,

Louis

Geef een reactie

Avatar plaatshouder