Kassakriebels

Vandaag heb ik bij de supermarkt alleen een kuipje halvarine nodig. En bij de drogist is mijn favoriete bodymilk in de reclame. Die twee boodschapjes kosten me hooguit twee keer vijf minuten, schat ik. Ik graai bij de supermarkt de halvarine uit het schap en loop naar de eerste de beste kassa. En dat blijkt meteen de enige kassa te zijn die open is. En er staat een gigantische rij. Ik heb maar één boodschapje af te rekenen! Zuchtend sluit ik aan. De man, die voor mij staat, zet zijn boodschappenvrachtwagen dwars en kijkt me provocerend aan. ,,Waag het niet te vragen of je voor mag,”lees ik in zijn ogen. Ik waag het dan ook niet. De rij kruipt langzaam voort. De mevrouw vooraan de kassafile, is vergeten om zeven soorten fruit en groente af te wegen, wil zegeltjes verzilveren en heeft een pasje waarvan de pincode niet pakt. De rij zucht, kreunt en strooit misnoegde blikken rond.Tien minuten later zet de man, voor mij, eindelijk zijn boodschappenvracht op de band. Ik schat dat hij minstens zeven minuten nodig heeft.

,,Kassa twee en drie gaan ook open,” roept de caissière van mijn kassa. Te laat, ik kan geen kant meer uit. Ik sta ingebouwd. De laatste wachtenden uit mijn rij, die nota bene net komen aanlopen, rekenen met een uitgestreken smoelwerk hun boodschappen af. Verbeeld ik me dat ze stiekempjes grijnzen?

Na een half uurtje sta ik eindelijk buiten. Nu nog ‘even’ naar de drogist en dan kan ik naar huis. Daar verander ik van schrik in een zoutpilaar. Tot achter in de winkel staat een lange sliert mensen. Er zijn drie kassa’s open want deze drogist heeft een doorschuifsysteem. Bij de eerste kassa wachten tientallen klanten op hun beurt. Telkens schuift er iemand door naar een vrije kassa. Eigenlijk gaat dat best snel.

En dan ontdek ik hém en ‘zijn soort’ herken ik al van verre. Hij is een ‘ik weet dat niet’ klant. Hij heeft een volle boodschappenmand, kijkt verbaast naar de lange rij wachtenden, haalt zijn schouders op en loopt naar de inmiddels vrije kassa. En niemand durft er iets van te zeggen, ook de caissière niet. Ik waag een poging en roep dat hij moet aansluiten. Helaas blijkt de ‘ik weet dat niet’ klant ook nog eens Oost-Indisch doof te zijn. Er komen nog twee ‘ik weet dat niet’ klanten voorbij en langzamerhand begint mijn bloed te koken. Als ik eindelijk aan de beurt ben, schaf ik, voor alle zekerheid, een potje kalmeringspilletjes aan. Ik kijk op mij horloge; het kopen van een kuipje halvarine en een flacon bodymilk kostte me een uur en een kwartier.

Wat de boodschap van deze column is? Ik eis bordjes bij de kassa. Bordjes met de tekst: ‘De eersten zullen de laatsten zijn, en de laatsten de eersten.”