Kay yad sai en zuurkool

Dromen gaan altijd voorbij. Wederom realiseerde hij dat zich toen hij wakker werd; glurend door de gordijnen die op een kier stonden en de grijze lucht buiten hem vertelde dat er geen morgenzon zou komen. Wat te doen als men wakker wordt op een veel te vroeg tijdstip met huizen vol slapende mensen om zich heen en een hoofd vol wankele gedachten? Koffie dronk hij niet, sigaretten waren nog steeds een slechte gewoonte van hem en zeker op dit tijdstip taboe en aan een ontbijt moest hij al helemaal niet denken. Aldus sloot hij wederom zijn ogen en trachtte te bedenken dat hij iemand anders was. Hij was een persoon met plannen, een missie. Deze dag zou hij zichzelf geheel eigen maken en uit alles wat hij zou ondernemen zou hij een stukje geluk ontvreemden.

Maar plotseling was hij er weer. De persoon die niet af kon sluiten, de man die nog steeds niet weerbaar genoeg was en weigerde om zijn herinneringen aan andere tijden in een kluis met een onmogelijk te kraken code te stoppen. En dat alles vanwege haar: zijn uit het schuim van de zee aangespoelde heldin, zijn ideaal, zijn Venus. ‘Ik denk niet dat jij en ik nog langer samengaan’ had zei hem gezegd, in de haar zo kenmerkende tongval, nu al meer dan een jaar geleden. Een aanwijsbare reden was er nochtans niet, maar zij hield voet bij stuk en na een dag hard werken kwam hij thuis in een woning waarin zeker de helft van zijn huisraad was verdwenen. Om nog maar te zwijgen over het geld op zijn bankrekening. Zelfs de buren hadden niets gezien. De buren nota bene: zij die er een sport van hadden gemaakt elke beweging van iedere willekeurige voorbijganger of passerende auto nauwlettend te volgen en op hun oude dag zichzelf met een passie hadden getransformeerd in levende bewakingscamera’s.

‘Hoe heeft dit in godsnaam kunnen gebeuren en waar waren jullie? Jullie hadden haar kunnen stoppen. Haar aan kunnen spreken, tot rede kunnen brengen’ tierde hij in wanhoop, waarop de buurvrouw zich schuldbewust weer richtte op haar breiwerk en de buurman nerveus de rook van zijn sigaar inhaleerde. Zij hadden gefaald in een functie die tot dusver volstrekt nutteloos was geweest en dat zou hij hen niet vergeven. Sedertdien was hij het die dag en nacht wezenloos vanaf de bank naar buiten staarde en gretig de vergeelde vitrage oplichtte bij ieder vrouwspersoon met lang zwart haar dat achteloos voorbijkwam. Haar familie kende hij niet en met haar naam kwam hij ook bij geen enkele instantie zelfs maar een stap dichterbij. Waarschijnlijk zat zij nu als een ware Venus ergens in Cyprus, met aan haar zijde een jonge Griek met gebruind lijf olijven te eten. Dromen gaan altijd voorbij. Het kon toch niet waar zijn?

Al mijmerend gingen er zo een aantal uren voorbij waarop hij langzaamaan het besef begon te krijgen dat het wellicht nu de tijd was zijn leven weer de glans terug te geven die het ooit had. Hij schoot zijn sloffen aan, pakte vluchtig zijn badjas en sperde naar beneden. Hij negeerde de eindeloze vaatwas en richtte zijn blik op het boekwerkje op de keukentafel dat hij die vorige dag had ontvangen: een catalogus vol bloedmooie vrouwen, waarin talloze donkerharige Abidah’s, Sakda’s en Solada’s hem smekend aankeken. Allemaal hielden ze van koken, schoonmaken, masseren en alles wat een man zoals hij gelukkig kon maken. Hij zou het nog een laatste keer een kans geven, bedacht een welluidende openingszin en greep met hernieuwde energie naar pen en papier.