Kinderen aan het ochtendtoilet

Vorige maand kende ik het schilderij niet noch James Ensor, de schilder. Voor mij allemaal geen probleem. Maar meneer Anciaux, die kent blijkbaar veel van kunst, die houdt veel van kunst. Voor u is kunst veel waard. 2,8 Miljoen euro zelfs… Mijn belastinggeld naar een schilderij dat ik waarschijnlijk- ook al hangt het hier in Gent nooit zal zien, want om het te mogen zien moet ik toegangsgeld betalen. Directeur Rober Hoozee van het museum voor Schone kunsten is natuurlijk dolgelukkig, volgens de nieuwsredacties keek hij al 15-20 jaar uit naar het werk. Bert Anciaux en de Vlaamse gemeenschap hebben dus al één mens gelukkig gemaakt. Nochtans zouden ze mij ook gelukkig kunnen maken, een huisje voor mezelf, neen, geen kasteeltje, een bescheiden huisje of studiootje voor mezelf, liefst met mogelijkheid om een terrasje of tuintje te bouwen en als het echt mogelijk is misschien toch een kasteel- want dat is toch ook een vorm van kunst. Een eigendom, een plekje voor mezelf. Tot nu toe lukt me dat niet, want met de daling van de koopkracht, de stijging van huur- en koopprijzen en ik als bewuste vrijgezel dop mijn eigen boontjes… Jammer dat u mij niet kon helpen en die miljoenen andere Vlamingen die in mijn positie zitten? Misschien ging het u minder kosten dan 2,8 miljoen euro. Is u het eigenlijk al opgevallen dat de kloof tussen arm en rijk van rijker tot armst gaat? Aan de regeringtafel heersen nog altijd conflicten, mensen wachten op verbetering die er niet komt want er is geen regering. Maar ondertussen kunt een schilderij aankopen. Tot welk doel moet dit aan ons gelukkigheidsquotiënt bijdragen? Een schilderij dat de helft van de bevolking nooit zal zien, maar ene waaraan iedereen heeft helpen meebetalen.
U bent misschien minister van cultuur en kunst, maar zou u niet beter opnieuw jongere mensen helpen hun creatieve uitlaatklep bevorderen? Misschien kunt u dit onderwijs ook goedkoper maken en laat ze ondertussen ook goedkoper wonen.
Om nog maar te zwijgen over onze gebrekkige gezondheidszorg, de slechtbetaalde sectoren, de alleenstaande moeders, …
Of het James Ensorschilderij in het buitenland of in mijn eigen stad hangt, het kan me geen reet schelen, hoort u, het kan me echt geen reet schelen. Wat is er toch fout met u? Leeft u echt in zo’n gigantische ivoren toren dat u niet ziet wat er onder het volk leeft? En een schilderij was zeker niet wat er ontbrak in ons land.