Kinderuurtje

Op mijn gemakje ben ik wat aan het opruimen in huis.
[i] Wij kampen met een gapend probleem.[/i]
Ik pak hier wat papieren op, om ze daar op een nóg onlogischere plaats te leggen.
[i] De vagina van de vrouw.[/i]
Het speelgoed van de kinderen schop ik aan de kant om toch nog wat loopruimte te hebben.
[i] Wisten jullie, jongens en meisjes, dat er tegenwoordig zelfs vagina-vergrotende operaties mogelijk zijn?[/i]
Gegrinnik vanaf de bank.
[i] Vele vrouwen gaan tegenwoordig wijdbeens door het leven.[/i] “Jongens, wat voor programma is dat?” Een beetje lacherig kijken ze me aan. “Gewoon, een tekenfilmpje op Nickelodeon, mam.” Het wordt even stil als ik vraag waar het over gaat. Bram neemt het woord: “Ik weet niet precies waar het over gaat, maar het is zó grappig. Kijk dan: Nu is er een mevrouw met een gat tot in haar buik. Hihi.” Ik besluit om even mee te kijken. Het is half acht ’s avonds en ze kijken een tekenfilm op een kinderzender. Ik moet dit vast allemaal verkeerd verstaan hebben.

Enkele minuten later, na twee keer het woord ‘druipsteengrot’, één keer ‘flamoes’ en enkele andere bloemrijke metaforen voor het vrouwelijk geslachtsorgaan gehoord te hebben, vraagt Marie: “Wat is een fagila?” Bram antwoordt haar bedenkelijk: “Pagina, dat is een bladzijde, sufferd.” Wat die vrouwen en al die gaten daarmee te maken hebben begrijpt hij ook niet. Vluchtig leg ik uit wat er mee bedoeld wordt. Ze lijken er tevreden mee te zijn.

Op het moment dat de tekenfilm overgaat op de uitleg van diarree, en wat je daar allemaal voor leuke dingen mee kunt doen, ben ik het zat. “ ’s Avonds na half acht mag de TV niet meer op Nickelodeon.” Natuurlijk ben ik een rotmoeder van wie nooit iets mag. “Jij bent flauw en gemeen en…en…heel erg flauw ook.” Natuurlijk mag elk kind in de klas pagina na pagina bekijken, maar zij, ze mogen niks! Mopperend vertrekken ze naar boven, om zich uit te gaan kleden.

Wanneer ze eenmaal op bed liggen vraag ik me af aan welke doelgroep deze ‘kinderzender’ denkt bij de programmering. Grove dubbelzinnige teksten, die geen kind begrijpt, bij niets verhullende plaatjes. Twijfel. Misschien ben ik wel heel ouderwets, of misschien was alleen maar één fragment uit het filmpje aanstootgevend. Maar toch was ook het stukje wat ik gezien heb over diarree te goor voor woorden. Er werd voorgesteld om vijanden af te wenden door ze de waterige ontlasting in hun gezicht te smeren. Het bijbehorende filmpje liet niets aan de verbeelding over. De kinderen vonden het geweldig.

Dit soort gebeurtenissen vergroten mijn afkeer van de televisie. ’s Ochtends kun je hem niet aanzetten of er drijven lijken voorbij. Met een beetje geluk liggen ze ‘alleen maar’ uiteen gereten op straat. ’s Middags komen de programma’s voorbij over prostaatkanker, partnerruil en het schoonheidsideaal. Allemaal prima, deze kanalen zet ik niet aan overdag. Maar om half acht ’s avonds op een kinderzender onaangekondigd dit soort ‘shit’ uitzenden, dat gaat er bij mij niet in.

“Fijn, Nickelodeon. Jullie hebben me met een gapend probleem opgezadeld: Hoe vul ik dat gat op tussen half acht en acht uur?”