Knock out

De spiegel vertelt dat ik een centimeterslange en duimdikke blauwe streep op mijn kaak heb. De waarheid is hard; ik lijk op een bokser die de avond ervoor knock-out is geslagen. Ik druk op de bult. Het doet pijn. Ik besluit de plek onder een pleister te verstoppen en waag me op straat. Wijzende vingers en verdraaide nekken. Gefluister en gegiechel. Als je om aandacht verlegen zit dan moet je gewoon een pleister op je snoet plakken, ook al heb je niets. Succes verzekerd en het prikkelt de fantasie. Wat heeft ze. Hoe komt dat? Mishandeld. Gevochten. Face lift? Ik recht mijn rug en loop verder. Niets van aantrekken want het valt helemaal niet op. ,, Hee, heb je jezelf gesneden tijdens het scheren?” ginnegapt een groep opgeschoten puisterige puberkoppen. Razendsnel trek ik de pleister van mijn kaak. Dat werkt dus niet. Ik had er net zo goed eentje met een plaatje van Donald Duck op kunnen plakken. Dat had nog vrolijker gestaan ook.

Thuis probeer ik mijn blessure te verdoezelen met een flinke laag make-up. Geen gezicht. Het lijkt alsof een blinde plastisch chirurg, na een nacht doorzakken, mijn gezicht heeft gebotoxt. Koortsachtig probeer ik een sluitend alibi in elkaar te flansen die deze verwonding verklaart. Ik krijg inspiratie. Een klein jongetje wilde een drukke straat oversteken. Hij had al twee stapjes gezet toen een auto met gillende banden de hoek om scheurde. Ik griste het mannetje van de straat, maakte een koprol om de auto te ontwijken en klapte met mijn gezicht op de stoeprand. Het kind bleef ongedeerd. Met dit verhaal haal ik vast en zeker de voorpagina van alle lokale kranten. Dan word ik uitgenodigd op het stadhuis waar de burgemeester mij bloemen overhandigt en mijn moed de hemel in prijst. Probleem opgelost en mijn eer is gered. Er is echter één probleem. Waar haal ik een jongetje vandaan dat mijn verhaal bevestigt?

Ik kan natuurlijk ook de waarheid vertellen, maar dat staat zo oenig. Dan zou ik moeten opbiechten dat ik ben aangevallen door mijn eigen paraplu. Eigenlijk had ik allang een nieuwe moeten kopen maar dat heb ik uit zuinigheidsoverweging nagelaten. Eigen schuld dikke bult dus. Dat stronteigenwijze ding laat zich niet graag opvouwen. Hooguit laat het loeder zich in mijn tas proppen. Het serpent laat zich pas temmen als ik razendsnel de rits sluit. Dat was ik even vergeten toen ik mijn portemonnee wilde pakken. Als een duveltje uit een doosje schoot het handvat van plu omhoog en raakte me voluit op mijn rechterkaak. Maar dit verhaal ga ik natuurlijk niet aan de grote klok hangen.
Dat is mijn eer te na.