Kromme rivieren

Misschien had ik mijn mond moeten houden. Wie dacht ik wel dat ik was? Een schrijver? Een kunstenaar? En toen kwam er een klap. Maar dat was ook niet echt gebeurd, want alles werd heel smaakvol gehouden zodat ook mensen op een beschaafde manier konden zeggen: dit is bijzonder – en dan volgde een woord dat je niet kunt zeggen als je wilt dat mensen naar je luisteren. Ik wilde zeggen dat de meeste mensen niet nadenken en alleen willen weten wat ze al een lange tijd wisten maar waarvan ze niet weten hoe ze dat allemaal moeten verwoorden. Maar daar was niemand om me heen in geïnteresseerd. De avond was ten einde gekomen. Ik moest schrijven voor een kleine groep mensen die wel boeken lazen en ze zelfs kochten, maar ik moest voldoen aan hun verwachtingen. Ze spraken van maatschappelijke engagement en positiviteit. Maar zelf vind ik ook dat ik gelijk heb en wil ik mensen overtuigen en daarmee gelijk krijgen. Discussie voeren. Dialoog. Ik wil verdomme schrijven! Zei ik. Maar ik moest eerst maar eens luisteren.

Nu loop ik hier met een steekwond in mijn maag, omdat ik het in mijn hoofd had gehaald om te denken dat ik er met positiviteit wel zou komen. Een jongen met een verhaal over een verliefdheid en vogels in de lente en de eeuwige liefde voor een blond buurmeisje werd beter gevonden – applaus en mensen moesten lachen – dan de misbaksels die ik schrijf. Later kwam ik erachter dat het blad alleen bestemd was voor Vlaamse schrijvers en Nederlandse schrijvers met uitzonderlijk talent. Ik woon in Nederland en ben een ongeleid projectiel. Ik heb geen idee hoe ik moet schrijven.

Veel mensen kijken Idols, maar niemand blijft lang genoeg naar de winnaar luisteren zodat deze echt beroemd kan worden. De enige beroemde Nederlanders zijn of dood of komen vaak op tv. Iedereen doet boodschappen bij dezelfde supermarkt en we willen allemaal gewoon blijven. Echte roem bestaat alleen in andere landen. Hier moet iedereen hard werken voor zijn geld, want daarmee krijg je erkenning en dus status.

Mensen die daar niet in geloven hangen rond in vieze cafes waar goedkoop bier wordt geschonken. Die zijn dan punk of oude rockers en soms gebeurt het dat een daarvan populair is en zichzelf van een hotel afgooit. Dit soort mensen vertegenwoordigen het echte rock and roll leven en worden geroemd om hun stoere, rebelse houding. Veel mensen zijn er eigenlijk jaloers op, maar zijn toch blij dat zij dat nooit zouden doen. “Hij genoot van het leven”, zeggen ze. Op andere plekken in deze stad gaan mensen op een minder heldhaftige manier dood aan drugs.

Gelukkig wordt er van alles gedaan om de drugshandel aan te pakken. Alles wordt weer schoon. Zodat kinderen weer op straat kunnen spelen en moeders zich geen zorgen meer hoeven te maken. Misschien dat mensen zelfs tijd hebben om een boek te lezen. Dat zijn dan boeken over het leven zoals het is. Dat mensen doodgaan, maar toch ook gelukkig. Dat aan het einde van het verhaal toch blijkt dat het allemaal een reden had. Dat alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Dat we leven in een wereld waarin iedereen respect krijgt op basis van menselijkheid. Dat iedereen mag leven zoals ze willen. Elk hoofdstuk, elke passage zo aangepast dat mensen hun eigen leven erin herkennen. Het leven zoals het is. Dat geluk geen optie is, maar elke dag beweegt als de wind die door onze gordijnen speelt. “Ja”, zegt zo’n vrouw in haar mid-veertiger jaren, “ja zo is het.”

Terwijl ik me omdraai voel ik een pijnschuit door mijn zij trekken. Ik ben neergestoken. Ik weet niet waarom. Ik weet ook niet door wie. Het bloed maakt echter kromme rivieren op mijn huid en schrijft daarmee een verhaal dat ik ook soms moeilijk vind om te lezen.