De Glimlach van Karen Carpenter

De laatste tijd dacht Chris vaak aan Karen Carpenter. Ze zit dan aan een tafeltje en denkt aan alle huizen met witte hekken die aan haar voorbij zijn gegaan en alle leuke jongens die verdwenen achter die hekken met hun nieuwbakken echtgenotes, die hen met hun lange, roze gelakte nagels naar binnen hadden getrokken. Maar er is altijd zo’n glimlach die deprimerende buien wegwuift en dan gaat er een telefoon of Karen valt in slaap.

De zomer van de verotte bol

Ik zat in de schuur en pelde mijn vingers kapot met die natte, koude bollen. Het was niet mijn keus geweest om mijn zomer te verkwanselen met het soort kinderarbeid dat verboden is in Bangladesh. Mijn ouders hadden me gezegd dat ik die zomer moest gaan werken en dat ik geen zakgeld zou krijgen. Nou kon ik me een zomer zonder geld ook prima voorstellen, maar dat jaar kon ik een sofi-nummer krijgen en dus moest ik de boer op. Er was nauwelijks radio ontvangst en daarom werd er een bandje gedraaid. Kant A begon met Mariah Carey’s “I’ll be There” en ik rekende snel uit dat ik haar minstens 40 keer horen per week moest aanhoren, als een opgedrongen vriendin.

De dood van Mirella DeKooy

“Ja, ze was gewoon heel direct, eerlijk, maar ook zorgzaam. Ze kwam gewoon binnen, ging zitten en ik deed haar make-up en haar. Soms deed ze het ook zelf, dan kon ik gewoon een bakkie koffie drinken. Of ik haar mis? Ja, ik mis haar.”

Kromme rivieren

Misschien had ik mijn mond moeten houden. Wie dacht ik wel dat ik was? Een schrijver? Een kunstenaar? En toen kwam er een klap. Maar dat was ook niet echt gebeurd, want alles werd heel smaakvol gehouden zodat ook mensen op een beschaafde manier konden zeggen: dit is bijzonder – en dan volgde een woord dat je niet kunt zeggen als je wilt dat mensen naar je luisteren. Ik wilde zeggen dat de meeste mensen niet nadenken en alleen willen weten wat ze al een lange tijd wisten maar waarvan ze niet weten hoe ze dat allemaal moeten verwoorden. Maar daar was niemand om me heen in geïnteresseerd. De avond was ten einde gekomen.

Giftige Kerststerren

Mijn moeder doet de deur open en schreeuwt in mijn oor “Gelukkig Kerstfeest!”. En of het gelukkig is, mijn opa is al bezig zijn mond vol te proppen met gevulde eieren, want ja, dat trauma dat is opgelopen tijdens de Hongerwinter is er maar moeilijk uit te krijgen. Terwijl de consumptie uit mijn moeder’s mond op me neer regent als een ongevraagd doop ritueel mompel ik “Hallo mama” en loop regelrecht op mijn broer af.