Kut, shit, godverdomme

Het gebeurt maar zelden, maar als het raak is, dan is het ook goed raak. Ik ben chagrijnig. Al vanaf het moment dat ik uit bed stapte na weer een gebroken nacht. Op een schaal van één tot tien qua ongezelligheid, zit ik, grove schatting, op vijfentwintig en de wereld zal het gaan weten ook. Mijn kinderen zijn al naar boven gevlucht en ik vrees nog wel meer slachtoffers te gaan maken vandaag, want mijn doe-lijstje is lang. Eerst ga ik vandaag drie keer naar de bouwmarkt. Drie emmers latex kopen, met als enige vervoermiddel een fiets, zorgt voor veel humeurvretende tijdverspilling. En dat, terwijl ik mijn tijd zó hard nodig heb.

Er wacht een huis op verf, vloeren, gordijnen en nog veel meer. Ik ben het zat. Mijn motivatie is gedaald tot onder het vriespunt. De kassamevrouw van de Gamma zie ik momenteel vaker dan mijn moeder. Ze begint zich al te gedragen als mijn beste vriendin, maar ik weet zeker dat het, na vandaag, over is. Eén stomme opmerking als ‘Goh, ben je er alweer?’ zal ik, als een volleerde klussamurai, neersabelen. Het wordt tijd dat ze beseft dat ik niet voor mijn plezier haar winkel bezoek.
Daarna zal ik de kwast ook daadwerkelijk ter hand gaan nemen.

Laat niemand onverwacht binnenwippen.

Voor vandaag staan mijn keukenplafond en de gang op het menu. Ik krijg er kokhalsneigingen van. De verflucht in mijn huis overstemt de kattenbak, die ik vandaag gewoon niet ga verschonen, in de hoop eens wat anders te ruiken. Zo, die streep ik alvast van mijn lijstje af.

Boodschappen. Die stomme, kloterige boodschappen. Elke dag weer hetzelfde. Een blik in de koelkast zegt me dat ik écht moet gaan. Arm supermarktpersoneel. Ik hoop dat ze alles op voorraad hebben wat ik nodig heb, wanneer ik mijn wervelwindbezoekje ga afleggen, anders ga ik gewoon zo’n, tot het plafond gestapelde bulkpartij omsmijten. Ha! Misschien ga ik dat sowieso wel doen. Lijkt me heerlijk.

Douchen doe ik, geheel tegen mijn principes in, ook niet. Laat mij maar stinken. Stel je voor dat de warme waterstralen me op andere gedachten brengen. Nog een dikke streep over mijn doe-briefje. Die saaie verjaardag zeg ik af en mijn belofte aan de buurvrouw om even naar haar huis, dat wél helemaal af is, te komen kijken trek ik bij deze in. Koken kunnen ze vandaag ook vergeten. Nog meer tijdverspilling. Het is toch nooit goed. De frietzaak zit niet voor niets om de hoek.

Poeh, dat lucht op. Het begint bijna doebaar te lijken. Misschien ga ik het wel redden. En als het niet lukt? Dan ben ik gewoon morgen nóg chagrijniger.
Kan mij het schelen.