Kwart over drie

Was het niet de mensenzoon zelf die zijn laatste woorden sprak onder die zwarte hemel: “Mijn God, mijn God waarom heeft Gij mij verlaten”?
Hij wist het antwoord zelf niet eens en wij klampen ons vast aan dat beetje twijfel waar we tegenwoordig zoveel behoefte aan hebben. Hoe dankbaar zijn we voor deze onzekerheid. Ik ging terug naar de kamer. De verpleegster nam zijn bloeddruk op. “Bijna helemaal niets,” fluisterde ze. “Het is misschien maar beter zo. Het is hooguit nog een kwestie van uren”. Zijn petje lag op het hoofdkussen. De handen waren vrij van naalden, zachtjes op de beddensprei gelegd, er zouden niet meer gaten in het kleine lijf bijkomen. Zijn ademhaling vertraagde, een snik die steeds stokte.

Eenmaal glimlachte hij iets, en toen ik me naar hem toeboog, hoorde hem iets roepen tegen een vriend die ook op de fiets zat. Ze gingen naar huis, net uit school. De bloemsprietjes van zijn aders waren geknakt, de stengel van zijn ruggengraat verteerd, maar ik zag nog steeds de engel op zijn vliegende wielen, de zon in het haar en in de flonkerende spaken. Ik had hem zien oefenen op de piano, er was zoveel te doen, er was zo weinig tijd.

Toen raakte ik stuk voor stuk de plekken aan, die van de naalden, de wond op de borst die al maanden nauwelijks meer dicht was geweest. Ik streelde het volmaakt gevormde hoofd van mijn kind, ik boog om zijn wangen te kussen, zijn handen die nooit volgroeien zouden en die geen meisje zouden aanraken.
De lippen krulden tot nog een glimlach en ik dacht dat ik het geheim ervan wist. Ik had het in zijn kinderjaren zo vaak gezien, ik herkende het. Het was die uitdrukking op zijn gezicht als het goed ging met zijn huiswerk, die glans van trots als een rij sommen was bedwongen. Het was de tevreden glimlach bij de piano als hij een nieuw liedje uit zijn hoofd kende, op zijn fiets toen hij langs me reed in zijn eerste rondje alleen door de tuin.

Maar deze keer konden we de ervaring niet delen. Hij ging alleen. Eenmaal, later die middag, gingen zijn lippen weer open voor een glimlach, deze keer wijd genoeg om te zien dat zijn mond van binnen bloedde. De vijand perste zich overal naar buiten. Deze vorstelijke kinderen in de loopgraven alleen tegen zo’n monster. Deze aanblik ervan verteerde mij met zo’n woede dat ik mijn hoofd omdraaide.

Halverwege de middag vertrok hij, op een golf die brak en stukviel. In die peilloze en tijdloze diepte zocht ik nogal onbeheerst naar een klok, in een laatste poging de verloren ziel in tijd vast te leggen. Het was kwart over drie.
Zijn vrienden en vriendinnetjes legden hun schoolboeken weg en maakten zich klaar om naar huis te gaan.