Laatste maandcolumn

Ik kreeg de volgende boodschap: ’Iets wat je geen bevrediging meer geeft, moet je loslaten! Verzet er tegen is zinloos en levert alleen maar lichamelijke en geestelijke problemen op.’ Ik ben het er roerend mee eens, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Exact 2 jaar geleden kreeg ik van mijn zus een afgedankte computer. Ik vroeg internet aan en door het vele mailen kreeg ik de smaak van het schrijven te pakken. Ik was single en had zeeën van tijd, dus was ik naarstig op zoek naar een tijddodende hobby. Derhalve ben ik mijn singleavonturen in columnvorm gaan schrijven. Dat beviel me zo goed en mijn columns werden door mijn vriendinnen zo de hemel in geprezen, dat ik dacht dat ik best wel eens kans maakte om columniste van een vrouwenblad te worden. Veeeeeel te hoog ingezet, bleek later.

De achterliggende reden was eigenlijk dat ik al 8 jaar op zoek ben naar een nieuwe baan. Al meer dan 8 jaar ben ik me er iedere dag van bewust dat mijn baan als tandartsassistente mij geen bevrediging meer geeft. Ook hier gaat de stelling op: ‘Als iets je geen bevrediging meer geeft, moet je het loslaten’. Hoeveel mensen zitten niet vastgeroest in een baan die hen niet genoeg voldoening meer geeft. Veel, vermoed ik. Toen het economisch nog goed ging in ons kleine landje, konden we jobhoppen. De banen lagen voor het oprapen, dus kon je makkelijk je positie verbeteren of weggaan als het werk je niet meer beviel. Toch is jobhoppen alleen weggelegd voor de mensen die risico’s durven te nemen, want we hebben een hypotheek, verantwoordelijkheid t.o.v. je kinderen, vrouw en weet ik veel wat nog meer. Datzelfde gold voor mij. Ik was alleen, had een hypotheek en geen rijke vent waar ik op terug kon vallen als het mis ging.

Toch wilde ik het risico wel nemen om een compleet andere baan te nemen, maar ik had in mijn hoofd niet duidelijk op een rij wat ik dan wel wilde. Al 8 jaar niet. Daardoor belandde ik op de afdeling kaakchirurgie (met mijn diploma kun je maar weinig kanten op), waar ik het 7 dagen volhield. Nu zit ik weer bij mijn oude baas en heb ik inmiddels geleerd dat een vooruitgang niet altijd een verbetering hoeft te betekenen. Door het schrijven van columns kwam die ontevredenheid in mijn werk op de achtergrond te liggen. Ik had er plezier in en belandde hier, op ColumnX. Daar maakte ik kennis met allerlei rare, maar lieve figuren die mij een hart onder de riem staken bij mijn eerste negatieve reactie.

Ondanks dat ik uit het veld geslagen was, ging ik onvermoeibaar door met het schrijven van gemiddeld 4 columns per maand. Nu 2 jaar na dato lukt het mij met heel veel pijn en moeite om de maandcolumn te schrijven. Ik kreeg een lief mailtje van een Belgische fan met de titel: ‘ik mis je’. Hiermee voor alle duidelijkheid: niet mij, maar mijn columns. Dat deed me ontzettend goed en gaf me weer moed en inspiratie om door te gaan. Helaas maar voor even. Mijn doel om columniste van een vrouwenblad te worden heb ik opgegeven. Ik weet wel dat ik best redelijk schrijven kan, maar zoals iemand laatst zei: ‘We hebben allemaal de gave om te schrijven, toch kan niet iedereen er zijn werk van maken’.

Met dit in mijn achterhoofd ben ik er eindelijk na 8 jaar achter wat ik dan wel wil doen voor de rest van mijn leven. Sinds 3 maanden volg ik weer een studie en ik ga ervoor! Het is NU of NOOIT! Mijn studie moet ik combineren met een fulltime baan, een dag stage, een weekendrelatie en geen huishouden van Mercurius Steen, daarom heb ik met pijn in mijn hart besloten om deze droom op te geven en voor een andere weg in mijn leven te kiezen. Soms had ik als columniste het frustrerende gevoel ‘waar een weg is, is een wil’. Nu kies ik voor ‘waar een wil is, is een weg’. Ik geef mijn maandcolumn op. Dat heeft heel lang gevoeld als falen, maar nu geeft deze beslissing mij innerlijke rust.

Ik degradeer van maandcolumniste naar de rechterkolom van de overige VC’s, die schrijven als ze tijd hebben. Zoals je ziet, helemaal loslaten kan ik het niet! Ook al heeft het me niet datgene opgebracht waar ik naar streefde, ik heb via ColumnX wel mijn grote liefde leren kennen en die geeft mij nog steeds heel veel bevrediging! Die laat ik dus NOOIT meer los, desnoods sla ik hem in de boeien in mijn kelder! Uhhh, nee…gaat niet, want dat betekent het einde van ColumnX. Dat wil ik jullie niet aandoen.

Rest mij nog te vermelden dat ik mijn opvolger/opvolgster heel veel succes wil wensen en hem/haar alle geluk gun om zijn/haar ambities waar te maken. Nieuwe maandcolumnist: heel veel, en dat is het allerbelangrijkste, schrijfplezier!

Ciao Mercurius.