Leipe Shqip flavour

Onze kinderen zouden Louis, Helena of Michiel heten. En als het aan hem lag kregen de jongens elk een boksbal op hun kamer, “[i]want in België moet je als buitenlander tonen dat je verdomme ballen aan je lijf hebt[/i]”. En centen. Hij werkte zich nu al zes maanden ongeveer kapot. In de nachtclub was geld vlug en gretig verdient en hij wilde zo graag een Mercedes-Benz op zijn naam. Zijn homies reden allemaal met BMW’s. Brol Met Wielen, zo meende hij steevast. Ilias en hij werkten zich ten minste uit de naad; aan hun handen kleefde de familie-eer. Met de homies lachten ze zich rot. Achter hun rug. Hadden de mooie ogen en exotische kleur maar waren zo soft als de pest: geen werk, OCMW-uitkeringen, hakkelnederlands. [i]You look like you haven’t been fucked in a year.[/i] Als hij eenmaal gesetteld was, zouden die zielenpoten nog steeds in de modder spartelen en van de miserie creperen.

Het onrijpe België had hem verbitterd gemaakt. Wat hij wilde was respect. Hij wilde niet als een achterlijk illegaaltje in het station onder een luizendekentje slapen en gewekt worden door flikken die aan zijn broek hingen als bijen aan de honing. Dan kon hij evenwel zijn [i]baba[/i]’s jachtgeweer tegen z’n kop zetten, en knallen maar.

Het land van de Adelaar had hem zo rusteloos gemaakt dat hij nu nog amper sliep. ’s Nachts hoorde ik hem hardop Albanese teksten drummen. Als hij dan eindelijk ophield, kroop hij dichter tegen me aan. Hij had dan meestal zo koud als de trekker van een geweer. Ik draaide me dan om en dan zuchtte hij slaapmoe: “Ach, ben je nog wakker? Kleine meisjes hebben veel slaap nodig, schattie.”

Hij viel in slaap met het gebonk van geweren in zijn hoofd, ik bleef achter met stukjes onopgelost raadsel.