Lena Simone Duerte taught me how to dance, riep ik. Ik danste. She made me a magician, schreeuwde ik. Want ik toverde. Ik toverde de rookpluimen uit het tafelblad. Ik vlocht de nerven tot een staart van eikenhout, verwisselde tafelpoten met mijn ogen. Just like that. I’m a creator ! Lena Simone Duerte made me a creator. Van niets maakte ik iets. Van onbeduidende dingen maakte ik kunstwerken. Ik kon de oren van mijn maat Albert zo groot maken als ik wilde. Zijn neus kneedde ik in willekeurig welke vorm. Ik maakte hem een playboy of bankwerker. Een Marlon Brando, Steve McQueen. Met mijn ogen, Ja! With my eyes, you know. I’m a creator, an artist, a musician. Ieder lied speelde ik mee op mijn gitaar. Akoestisch ongestemd. Perfect. Zo ongestemd zo geniaal. Dat was geen toeval. Toeval, fell, fallen. Perfectie was het. Mijn perfectie. Een openbaring. Weer een. Thanks to Lena Simone Duerte. De liedjes rolden over elkaar heen. Ik kon ze eenvoudig onderscheiden.
Ik liep over straat. Niet gehaast maar energiek. Al lopend verkondigde ik mijn evangelie. In het Engels. Kilometers heb ik gelopen. Luid sprekend. Vriendelijk lachend. De brug over. De rotonde, twee keer rond. Yeah. Richting weet ik veel. Doesn’t matter. Ik vertelde, ik liep. Het moest en ik wilde. Een echte missie. Het kende geen einde; de boodschap noch de nacht. De volgende ochtend of een volgende ochtend werd ik wakker. Stijf van de kou en de spierpijn. Mijn nagels, mijn vingers zaten onder het bloed. Ik vond mezelf terug gelegen tegen een muur. Onbekende omgeving, onbekend dorp. De muur, zo ontdekte ik al snel, maakte deel uit van een kerkhof. Stil was het er. Stil zoals een kerkhof betaamd. In de muur boven de plek waar ik wakker was geworden, was gekrast. Hoewel gekrast, eerder was er geschreven. Zorgvuldig ook. Waarschijnlijk met iets van een stomp voorwerp. Duidelijke letters. Duidelijk leesbaar. Ik las: “bestemming bereikt”. Daaronder stond: “Lena Simone Duerte is death. Death. Not burried. Just death”. Ik kon er niets mee.
Ik ging naar huis.
Het was nog een eind.
Categorieën: Verhalen
6 reacties
Mien · 31 maart 2009 op 15:17
Hee, mooie solo-column Frank.
Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat!
Het is overigens mooie fictie.
Ik vind een trio-column toch ook wel leuk! :hammer:
Mien
LouisP · 31 maart 2009 op 16:12
M.
toen ik de titel las dacht ik dat het er een van Mien zou zijn. Om een of andere vreemde reden.
Het stuk komt over als Dali-achtig, surrealistisch.
Zonder terughoudenheid opgeschreven.
Lekker om te lezen.
L.
Dees · 31 maart 2009 op 18:45
Prachtig geschreven, een ware trip.
[quote]Toeval, fell, fallen.[/quote]
🙂
Maar is Lena Simone Duerte death itself, or dead?
arta · 31 maart 2009 op 21:38
Lekker vlot geschreven. Normaal hou ik niet van Engels in een tekst (tenzij hij geheel Engels is) maar hier past het perfect.
Mooi!
maurick · 2 april 2009 op 09:12
‘Lena Simone Duerte is dead’, bedoel je waarschijnlijk.
Goed stukje.
Anne · 5 april 2009 op 11:50
Weer zo mooi raadselachtig, met heel eigen taalgebruik. En een paar juweeltjes van beelden; rookpluimen uit een tafelblad, nerven vlechten tot een staart. Daar smul ik van, ontzettend origineel en met grote beeldkracht.