Leven als model

[i]*riiiiiing* de telefoon gaat. Ik zit op de bank de krant door te loeren, mijn moeder neemt op. ‘” Heej Diaan!”. Ik kijk op. Dát komt even mooi uit, als wat ik vermoed waar is tenminste…[/i] Even wat voorhistorie: ik ben een best ijdel iemand wat haar betreft, maar ik wil er niet teveel tijd aan besteden. Het komt er dus kort op neer, dat ik een hand gel door mn haar heenhaal, ff piel voor een minuut en dan moet het zitten. Ik ben helaas ook iemand waarvan zijn haar moet vinden dat het snel moet groeien, en dus ook zo lang wordt dat er niks zinnigs mee te doen is… Om dit allemaal nog maar te verergeren (voelt u al met mij mee?) komt de kapster pas altijd de week nádat mijn haar kort zou moeten zijn. U weet wel, een verjaardag, een groot feest, net de momenten waarop je er even goed uit moet zien. En laat ik nou net zaterdag een groot feest hebben (Trance Energy). Mijn haar is alweer erg lang, en ik hoor gemompel over een afspraak maken, woensdag, déze week woensdag. *Yes* dacht ik. Dat komt mooi uit.

Goed, hold that thought, back to mijn lieve moeder.”Ja oke, Tom kan wel hoor, deze woensdag? ’s Avonds om zeven uur? Ja hoor geen probleem.” Ze hangt op. Ik ben blij. “Tom, je moet woensdag om zeven uur naar de kapperszaak gaan en vragen naar Marieke.”

Oke. Stop. Bent u bekend met MSN-smilies? Start uw MSN op, klik een willekeurig iemand aan en verstuur hem ‘:|’. Goed, nu weet u wat mijn gezichtsuitdrukking was. “O nee he, moet ik model staan?”, stamelde ik. “Ja, je moet woensdag even langs, kun je mooi even geknipt worden voor Trance Energy.” Even voelde ik een lichte depressie opkomen, maar goed, there was no way back…

[b]Woensdag[/b]

De dag was aangebroken. ’s Middags even langs de tandarts, feest dus. U kent de wet van Murphy? Als het fout gaat, gaat het ook goed fout… Anyway, mijn belevenissen bij de tandarts zal ik u besparen, geen gaatjes en ik was sneller de stoel uit dan dat ik in de wachtkamer moest zitten. Ik trakteer mezelf voor dit heuglijke gebeuren op een broodje kip-kerrie van ’toko Sjakie’, een Surinamer die sinds kort met z’n rijdende Surinaamse keuken zich bij ons op het winkelcentrum nestelt. Eenmaal thuisgekomen en de dagelijkse dingetjes gedaan, wacht ik op het moment dat het ’tijd’ was. Goed, daar gaat ie dan.

Langzaam slenter ik me richting winkelcentrum, naar de kapperszaak. Ik doe de deur open, een gapende menigte staart me aan. Even voel ik me hulpeloos. Eeehm waarom komt er niemand even naar me toe? “Ik moest vragen naar Marieke…”, gooi ik stamelend in de groep. “Ah ja, die is nog even bezig, je mag even plaats gaan nemen daar”, ondertussen wijzend naar een hoek waarvan ik me afvraag waar ik dan in godsnaam moet zitten. “” Waar moet ik zitten?” vraag ik voor de zekerheid. “Pak daar maar een krukje.” Oh god… Onder de tafel haal ik een klein houten krukje te voorschijn waarbij ik me afvraag of ze serieus wilt dat ik met mijn 1.92 m lange, 85 kilo logge lijf plaats ga nemen op het krukje. Er zit niks anders op.

Wonderwel is het krukje van goede makelij, alhoewel ik krampachtig gebogen mezelf niet teveel probeer te verroeren, wacht ik langzaam de minuten af. Kijkend op mijn horloge, de werkvloer verkennend… Dan stuurt mijn blik richting een mooi kapstertje van een jaar of 18 die er verdomd mooi uitziet. Slank, zeer mooi gezichtje, goed gekleed… Zou dat Marieke zijn? Helaas, na een minuut of 20 turend alle ins en outs van het kappersvak via brochures, posters en ontzettend interessante vakpraat te hebben vernomen, wordt ik door Marieke opgehaald voor mijn kappers’beurt’. Nee, het was niet het mooie vrouwtje, maar goed, waar hebben we het nou helemaal over, we zijn hier om geknipt te worden niet waar!

Plaatsnemend in de stoel voor een wasbeurt van mijn haar heb ik spijt dat ik hier gekomen ben… hoe lang gaat dit in godsnaam duren? Na een heerlijke hoofdmassage en een lekkere spoelbeurt ben ik de eerste 20 minuten alweer vergeten. Op naar het echte werk.

Goed, daar gaan we dan… ik zit er helemaal klaar voor, zo’n gordijn om me heen, knippen maar. Maar helaas, ik sta model. Heeft u ooit model gestaan? Uhuh, dat dacht ik al… Je legt je haar-lot in het handen van een scholiere, die mag oefenen op menselijke proefmodellen. Juist, dat ben jij… Natuurlijk blijf je kalm, herhaal je achter elkaar dat een ervaren kapster elke beweging controleert, en er kan *echt* niks misgaan. Oke, waarom ben ik dan zo zenuwachtig?? En hoe presteer jij als iemand constant op je vingers staat te kijken?? Goed, rustig blijven Tom. Denk aan wat Emile altijd zegt. Negatieve energie omzetten in positieve. Goed, ik ga al mijn hoop maar vestigen op de meer ervaren kapster achter mij, ‘Petra’ genaamd.

Natuurlijk moeten kapsters ook altijd veel praten met hun klanten. Petra ken ik toevallig via-via, en begint erover hoe ik hier gekomen ben via Diane. Ik leg sceptisch uit dat ik eigenlijk niet eens wist dat ik hier model moest staan, maar toen ik het gezicht van de leerlinge langzaam wit zag worden, kon ik er nog maar nét een positieve draai aangeven en dat ik het uiteraard niet erg vond om hier te zijn. Fjew, that was close.”Hoe wil je het hebben?” vraagt Marieke. “Eeehm, gewoon wat korter dan nu, dat ik er weer ff tegenaan kan. Gewoon een beetje gel, en dat ik dan makkelijk wat stekeltjes krijg.” “En achter?” Eeehm, weet ik veel, denk ik bij mezelf. “Eeehm gewoon opgeschoren denk ik?” antwoord ik vertwijfeld. Tsjah, jullie zijn de experts, ik wil het gewoon wat korter hebben, leef je uit zou ik zeggen.

En dan begint het pas echt. Gaandeweg kom ik erachter dat dit haar eerste keer met ‘het mes’ is. Het mes… in kappersjargon wordt daarmee bedoeld dat je je haren uit je kop trekt zodat het wat dunner wordt allemaal. Echt goed uitleggen kan ik het niet, wel moet ik zeggen dat ze het wat voorzichtiger doet dan Diane, waarbij ik bijna koppijn krijg van al dat geruk. Af en toe trilt ze wat, vraagt ze onzeker dingen aan Petra. “En nu?” Mijn rechtervoet begint spastische ritmische bewegingen te maken. Af en toe lach ik schaapachtig om maar niet te laten merken dat ik hier met tegenzin zit. Ze moet wel een beetje op dr gemak zijn, anders vrees ik helemaal het ergste…

Gelukkig is Petra als een ware backup en ontfermt zich over Marieke en mij, en zorgt er voor dat alles op rolletjes loopt. “Oeps” brengt Marieke uit. Wacht even.. Oeps? OEPS??? “Ho, wat zei je daar? Oeps, dat zeg je bij je moeder, niet nu”, zegt Petra, waarvan je kan merken dat zij als ervaren rot in het vak weet dat ‘Oeps’ niet in het vocabulaire van een kapster voorkomt en dat je foutjes zwijgend maar behendigd moet corrigeren. Ai, dit klinkt niet best…

Petra kijkt er even naar, en knipt wat hier en daar en verzekert dat alles in orde is. Geeft nog even wat tips hoe je je vingers moet houden, wat nogal onwennig lijkt te zijn voor onze Marieke. Hier en daar praten ze nog wat over “ja maar zo heb ik het niet geleerd op school” of “zo mochten wij dat niet scheren hoor van mijn lerares.” Zulke meningsverschillen maken het er ook niet echt beter op… Ach, zolang ze de adviezen van Petra maar ter harte neemt, zal het wel oke zijn. Toch? Zo, mijn kop is half onthaard met het mes, zijkanten en achterkant opgeschoren, we zijn beland bij de bakkebaarden. “Hoe wil je die?” “Oh, haal maar weg joh”, net zoals het gebruikelijke recept (niet dat zij dat kan weten, maar goed). “Vraag even tot hoever ie het wilt Marieke”, hoor ik achter me. “Zo ver?” Achter hoor ik al gegrinnik van Petra, en daarom lach ik maar weer even mee als een boer met kiespijn, kijkend naar de spiegel waar ze dr vinger 2 centimeter boven mijn oor houdt… “Nou iets lager mag ook wel” zeg ik op een quasi-lollige manier, alhoewel met de grootst mogelijke moeite.

We zijn al aardig op weg, dan komt het. “Ik moet even weg hoor” zegt Petra. Even voel ik me verloren als een kind die zijn ouders kwijt is in een druk winkelcentrum. Ik kijk glazig om me heen, en maak van de gelegenheid meteen gebruik om die kriebelige haren rond mn neus weg te halen en de klok even te checken. Een uur verder. Valt nog mee. Hmm.

Na nog wat gepruts aan mn haar, is Petra er weer om de voortzetting te controleren. Ziet er gelukkig wel goed uit, geloof ik. Hier en daar nog even wat kleine knipjes en wat tipjes. Dan nog even de nek goed afwerken. “Probeer het daar verticaal recht af te scheren” hoor ik Petra zeggen. “Hoe, zo? Of zo? Dat kan ik nooit hoor!” Het zweet breekt me weer even uit. Wat heb ik mezelf toch op de hals gehaald. Ik weet niet met wie ik meer medelijden had, met het meisje of met mezelf. Toch maar mezelf. Even voel ik een hoofdpijn opkomen. Zouden aspirines ook bij de prijs inbegrepen zitten? Oh fuck, ik ben model, het is gratis… Kom tot jezelf Tom.'”Jawel joh, het is heel makkelijk, kijk, zo en zo.” Wonderwel lost het ook nu zichzelf weer op. Na alle puntjes op de i ben ik *ineens* klaar. Ze pakt de borstel om de laatste haren van mn gezicht af te borstelen (waardoor er alleen maar meer haartjes in mn neus, mond en ogen (goed voor je lenzen) terecht kwamen, en waardoor ik nog eindig met rode ogen).

Innerlijke stilte. En niet een plezierige, nee zo�n hele pijnlijke. Oh shit. Dit had ik kunnen zien aankomen… Dat wisten ze natuurlijk niet.. Als ik Homer Simpson was, dan zou ik nu zeggen ‘D’oh!’. Het kwaaltje waar Diane, mn vaste huiskapster al een paar keer mee te maken heeft gehad (“Ik wil het eigenlijk nog wat korter hebben”) speelt nu ook op. Het is nog te lang. Mijn huiskapster anticipeert hier tegenwoordig nog vakkundig op, maar nu is het eigenlijk al te laat.Ze doet nog even wat gel erin, zodat ik het wat beter kan beoordelen. Even kijken op mijn horloge, hmmm, een uur en een kwartier. Wat nu? De waarheid? Nog langer hier blijven?

“Hartstikke goed, ik ben heel erg tevreden!”
“Echt?”
“Ja het zit perfect. Hartstikke bedankt.” Even bijkomend van de houten kont die ik in de tussentijd had opgelopen, bedank ik de kapsters nogmaals voor de gratis knipbeurt. “Tot ziens!”

Eenmaal thuisgekomen, loop ik de kamer binnen. Ik kijk mijn moeder aan en zoals ze mij door en door kent, zegt ze… “Het is te lang zeker, he?…” “Ja ma…” Zucht…

De geruchten en roddels zijn waar. Het leven van een model gaat niet over rozen.