Lexie, een verhaal over humor en dood

Het nieuws sloeg in als een bom. Ik had mijn tweede biertje van de avond net geopend, zat in mijn eentje voetbal te kijken toen de telefoon ging. Een van mijn beste vrienden kwam aan de bel, en hij had slecht nieuws. Misschien moet ik zeggen verdrietig nieuws. In elk geval, er zijn geen woorden voor…. Op mijn zesde ontmoette ik Lexie voor het eerst. Eigenlijk heet hij Alessandro, maar door mij werd hij al snel gebombardeerd tot Lexie. Vanaf dag nummer één waren we beste vrienden. Eerst beperktten ons we ons nog tot kattekwaad, propjes gooien naar een leraar, met stoepkrijt bij Feyenoordfans in de tuin een grote Ajaxtekening maken en belletje trekken bij de buren. We waren beste vrienden liepen alle klassen door, zaten bij elkaar in het voetbalteam en waarempel kwamen we later ook nog bij hetzelfde bedrijf te werken.

Lexie is een jongen met veel humor, zo bleek de afgelopen jaren. Serieus kon hij wel zijn, als ik een nieuwe auto wou kopen en ik vroeg hem om raad, kreeg ik wel een serieus antwoord. Direct gevolgd door een geintje, dat wel. Ik verbaas me altijd waar hij de geintjes vandaan haalt. Zo gingen we een keer uit eten met het voetbalteam. We zaten al in het restaurant, waar het redelijk druk was. We waren nog op op één persoon aan wachten. Toen die naar binnen liep zette Lexie spontaan het “lang zal hij leven” in. Het elftal begon mee te zingen, waarop de rest van het restaurant de inzet volgde en uit volle borst mee begon te zingen. Een ober kwam vervolgens aan lopen met een biertje van het huis en een geflambeert verjaardagstaartje.

Regelmatig hebben we het nog gekker gemaakt. Lexie zijn broer werkte bij een uitgever. De uitgeverij had een overschot aan afgekeurde voetbalboeken. Waarom ze afgekeurd waren, mocht Joost weten, maar je kon het niet zien. Lexie vroeg aan zijn broer of hij er een paar mocht hebben en hij nam er een stuk of 50 mee. Hij had ze in een grote doos gestopt en pikte mij op van huis. Ik had geen flauw idee wat hij van plan was. In elk geval hadden we een tuintafeltje bij ons, een stelletje feestslingers en de desbetreffende boekjes. We fietsten naar de plaatselijke vestiging van een groot warenhuisketen en hij zette de tafel op, Hing wat slingers en schreef op een groot karton twee volstrekt onbekende namen plus de boodschap dat deze twee figuren vandaag gratis gesigneerde boeken zouden uitdelen. Stonden we daar met een grote zonnebril op boeken te signeren en uit te delen. Het liep als een trein en toen we na een half uur weggestuurd waren door het winkelpersoneel waren de boeken op. Lachend pakten we de spullen en vertrokken weer.

Het is slechts een kleine greep en ik kan nog een tijdje doorgaan. Op een biljarttoernooi won Lexie ooit de derde prijs. Omdat een vriend van ons in de jury zat, wisten we dat het prijzengeld opgebouwd was. De derde prijs bestond uit 100 euro, de tweede prijs uit 250 euro en de winnaar ontving een bedrag van 500 euro. De envelopjes lagen keurig met de bekers op de jurytafel. Vlak voor de prijsuitreiking zat Lexie naast hem. Aan de blik in zijn ogen te zien had hij weer eens een ondeugend idee. Hij vroeg me of ik geld bij me had en hoeveel. Omdat ik diezelfde dag nog een caravan zou kopen, had ik toevallig aardig wat contant bij me. Lexie zei dat 1000 euro genoeg was en ik zou het gelijk weer terugkrijgen. Toen werd Lexie naar voren geroepen als winnaar van de derde prijs. Hij liep fier naar voren en een matig tot sympathiek applaus kwam Lexie ten deel. Hij kreeg de envelop overhandigd en maakte hem gelijk los. U raadt het al, in plaats van 100 euro, trok hij 1100 euro “uit de envelop”. Uiteraard wist ik alleen dat die 1000 euro uit zijn mouw kwam. Een golf van opwinding sloeg door de zaal, dit publiek was zo’n hoog prijzengeld niet gewend. Heftiger was de reactie van de jury, die we als goudvissen naar lucht zagen happen…..

Volgens mij is Lexie een uniek persoon in Nederland. Is het niet door zijn streken dan wel door zijn oneliners. Zo noemt hij zijn vriendin standaard “een lot uit de loterij”. Om er aan toe te voegen dat ze “helaas niet het winnende” is. Bij de voetbal had hij de voetbalschoenen van een vervelende “vedette” eens in een plastic zak met water gezet en vervolgens in de vriezer. Een week later zocht de beste jongen zijn schoenen en nadat hij alle ruimtes op de voetbalvereniging doorzocht had, vond hij ze op het voetbalveld in een klomp ijs. Lexie presteerde het zelfs om een cocainejunkie koffiemelkpoeder te verkopen.

Als lachen inderdaad zo gezond is als weleens beweerd wordt, zal ik dankzij Lexie waarschijnlijk tien jaar ouder worden als gepland. Helaas blijkt grappen maken minder gezond. Bekend was dat Lexie al een tijdje ernstig ziek was en het nieuws wat mij ten ore kwam tijdens de voetbalwedstrijd was dat Lexie niet meer te redden valt. Hij ligt in het ziekenhuis en komt daar waarschijnlijk niet meer uit. Lexie gaat dood, dat weet hij zelf ook maar al te goed. Dat het leven niet alleen uit humor bestaat, had Lexie afgelopen kerst ook al ondervonden. Een andere vriend van ons, Wim, had al een tijdje last van zijn maag. Hij ging naar de dokter, die constateerde een ernstige ziekte en twee dagen later was hij er niet meer. Toen ik Lexie gisteren waarschijnlijk voor de laatste keer opzocht was hij stil en afwezig. Aan het eind gaf ik hem een hand en een knuffel. Het had geen zin om te blijven. Toen ik met betraande ogen wegliep, begreep ik dat hij toch wat wou zeggen. “Wim is er al, ik ga binnenkort. Als jij nou ook een beetje opschiet en een schotel antenne meeneemt, zorg ik voor bier. Kunnen we boven weer eens gezellig toepen”. De uitspraak was voor mij het bewijs dat een glimlach en kippenvel erg goed samen gaan. Toen ik wegliep wist ik niet of ik moest huilen of lachen.

Geheel in de gedachtengang van Lexie werd het de laatste optie….