Ik zet de TV uit en besluit op je vragen te antwoorden die je mij stelde.
Toen ik zo oud was als jij nu bent gingen mijn ouders nog niet uit elkaar, ik was pas een jaar of 12.
Zo oud als je neef nu is, zou oud was ik toen.
Mijn mama heeft altijd gewild dat ik mijn papa kon zien wanneer ik wilde en wanneer hij dat wilde.
Die obstakels gaan we samen overwinnen, dat kan ik je beloven.
Steeds meer verleden laat je achter en de stroming neemt je dan mee naar de toekomst.
Ik wil het beste uit mezelf halen.
Voornamelijk als vader voor jou en je broertje
Soms moet je even alleen gaan varen, ook al weet je niet waarheen.
Er brand altijd licht in de haven.
Dat licht ben jij.
Toen jij klein was, daarover kan ik je zoveel vertellen.
Je was een huilbaby, soms dreef je me tot wanhoop.
En als ik het dan even niet meer kon dragen omdat je gehuil me soms stak als naalden, dan nog was ik er voor je.
Je hoefde er niet eens om te vragen.
Ik voelde steeds meer dat ik het niet meer kon winnen, ik kon nooit iets goed doen met jou.
Ik kreeg altijd verwijten. Dat maakt dat ik nu niet meer mag falen.
Ik weet nog dat je mij vroeg of ik het eng vind om mezelf in jou terug te zien.
Maar dat vind ik niet. Ik ben blij dat ik mijzelf in jou zie.
Een krachtig meisje die zegt wat ze wilt en voor zichzelf op komt.
Zo zie ik je het liefst.
De rol van vader veranderd met de tijd, dat zal altijd zo blijven.
Gooi je een kiezel in het water dan wordt de cirkel steeds groter.
Maar niemand ziet echt de gevolgen.
Dat ik je kwijt was bij Voetjebal, dat vind je leuk he?
Meneer de wind, daar sloot je trainer Mitchel altijd mee af.
En jij had geen zin om mee te wapperen met het doek. Je was eronder gaan zitten, ik had dat niet door.
Ik was je overal aan het zoeken, tot aan de kleedkamer toe, maar je zweeg en bulderde van het lachen toen je zag dat ik, lichtelijk in paniek naar je op zoek was.
Ik heb lang gedacht of ik je moet vertellen over die keer dat de politie aan mijn deur is gekomen.
Maar wat ik je daarover nu kan vertellen is dat ik het heb gedaan voor jou en je broertje.
Ik wist alles van jullie. Waar jullie waren en met wie.
Ik had al die informatie en zo af en toe hoor ik nog steeds dingen die mij niet verteld worden, maar die ik wel moet weten.
Ik heb blijkbaar de drang om die informatie te delen met de mensen om mij heen en dat was fout.
Ze mochten meekijken en proeven van wat mij allemaal is verteld.
En juist voor mijn openheid en eerlijkheid ben ik voor gestraft.
Soms raak je mensen kwijt en moet je mensen missen om weer nieuwe mensen te kunnen ontmoeten.
Ik heb daardoor mezelf weer kunnen begroeten en opnieuw kunnen beginnen.
Ik sta weer op het punt om door te gaan, waar ik ben gestopt.
Doorgaan voor jou en die kleine man.
Ik heb een ander pad genomen.
Maar het is een pad die leidt naar dezelfde plek als waar ik naartoe wilde.
Je kijkt omhoog, je armen wijd.
Ik til je op en ik knuffel je.
Je ziet een traan over mijn wang.
Je vraagt je hardop af of het oude pad wat ik nam wel de juiste was.
Je geeft me een kus en fluistert zachtjes in mijn oor.
”Wat je ook doet Pap, weet dat er altijd een lichtje in de haven brand”.
0 reacties