Liefde in wit…

Daar zat je dan en god wat hield ik van je. Jouw zoon werd uit mijn hart geboren, omdat hij zo’n deel van je was. Ik kon niet anders dan van hem houden. Jouw bruine ogen, zijn blauwe ogen, maar toch dezelfde ziel. Hij huilde de eerste keer dat je hem meenam, maar ik hield meteen van hem. En alleen maar meer van jou… Mijn eigen kind, ook uit het hart geboren, in de mooiste melkchocoladekleur, lag daar lief te slapen, gewikkeld in haar witte laken. Perfecte rust en schoonheid en jij keek naar haar en ook naar hem. Je zei me, dat je hart bijna brak van liefde, voor hen, voor mij, maar oh, wat was je rusteloos, hopeloos, bijna radeloos.

En toen ik even weg was, om eten voor je te zoeken, kwam de Chinese vrouw mij halen. “Je moet komen.” En op straat daar liep je, mijn dochter op jouw arm, jouw zoon aan je hand. Witte kleding wapperde om jullie heen. Je liep weg van mij en ik rende achter je aan. “Ik houd van je, zoveel. Je weet het!” schreeuwde ik, “ik houd van hen, ze zijn van mij!” Maar je draaide je om, keek me aan met diezelfde hopeloze blik en zei: “Ik moet gaan. Er is geen keuze.”

Mijn knieën bloedden, maar niet harder dan mijn hart. Ik kroop achter je aan. De vier mensen die jou volgden, twee Chinese mannen, een Chinese en een blanke vrouw, ze vormden een pact. “Mijn ouders”, fluisterde je. “Ik trouw met je, echt waar”, riep ik, “laat me met je trouwen alsjeblieft!” En ik huilde alle tranen die ik in me had. Maar jij vroeg hen ten huwelijk; de vier, waarvan je zei dat het je ouders zijn. En ze zeiden “ja, ik wil, ja heel graag.” En ik lag daar, alleen…