Lieve Sonja

‘Ik ben veel te dik en alles zit te strak’, horen we om ons heen.
De dieetgoeroe`s varen er wel bij.
Deze voedselprofessors, miljonair door onze zwakheid, beloven het ideale gewicht vanuit allerlei prop(p)orties.
Hun dieetboeken worden steevast bestsellers en denderen als warme croissantjes over de toonbank.
Hierin schilderen zij de mens af als slappeling, met minimale weerstand tegen overmatig consumeren. Lieve Sonja…

Het is tijd, ik ga de strijd aan, het is afgelopen. De knop gaat om. Nu!
Geen snoep, rondborstige soezen of romige truffels.
Ook niet met nogavulling.
Alleen gezond.

Drie dagen later.

Mijn maag heeft nu een echo, ‘alleeeeè …n gezzzonnnndddd.’
Nachtmerries over chocolade paaskonijnen van buitensporige afmetingen, bevolken mijn brein.
Ze verpletteren mij als in een horrorfilm en hun sterke chocolade beenspieren leggen mij lam.
Het puntje van m`n neus gaat steeds heen en weer, niet zo gek met al die rauwkost.
Kan geen wortel meer zien.
Mijn humeur is onderhevig aan bepaalde reacties, die ik hier bij nader inzien niet wil benoemen.

Ik voel het onheil naderen wanneer ik de supermarkt binnenkom.
Het huist boven de schappen en hangt in de supermarktlucht.
Ik loods mijn kar langs het snoepschap, wat een lengte zeg.
Knap van mijzelf, ik heb een medaille verdiend ( wel twee)
Dan langs de koek, een héle wand!
In Afrika barsten ze van de honger maar hier hebben we wanden met koek.

Halverwege de ‘verleidelijke zone ‘komt er beweging in mijn hand, ik vecht, worstel, maar hij gaat richting de wand.
Ik roep hem tot de orde, wat denkt hij wel, ík ben de baas, alsjeblieft zeg.
Mijn ‘snackhand’ heeft een rotbui, maar hij heeft geen macht. Af, nu!
Drie dagen smachten gaat zijn tol eisen, dat stond ook in dat dieet -boek.
Wat zijn we toch voorspelbaar, hoe weet dat mens van dat K- boek nou dat ik een barre strijd lever tegen het koekschap, is ze helderziend of zo.
‘Hup op je plek’ spreek ik hem toe.
Een passerende meneer kijkt mij opmerkzaam aan.
Kom je ook niet veel tegen, mensen die tegen hun hand praten, best een uitzondering.

Hoera, het eind in zicht, gewonnen, alweer. De olympische spelen is een makkie.
Dan pakken donkere wolken zich samen, de gebaksvitrine komt in zicht.
Ik repeteer nog even een Sonja-tip in mijn hoofd, iets van: ‘sterk in je schoenen’.
Maar ik heb helemaal geen schoenen aan, ik draag laarzen!
Wat ben ik toch een bofkont!
Wat is het leven toch een feest!
Ik aarzel geen moment. Ongegeneerd laad ik in, hopla, kind kan de was doen.
Fluitend loop ik verder, binnen luttele seconden ondergaat mijn humeur een metamorfose.
Het zonnetje schijnt, zelfs in mijn kar.
Even neuzen bij het boekenschap.
Van schrik laat ik mijn kar los, daar ligt ze, dáár naast de Libelle. Ik herken haar zo.
Vanuit haar beste bestseller kijkt ze mij aan met haar doordringende ‘eeuwig- honger’ ogen.
Ik wil nog wegduiken maar het is te laat, ze heeft me al gezien, die Bakkertrut.
Haar ogen dwalen naar de karinhoud, ik wil mijn tas er nog voor houden maar…
Ineens ben ik het zat en ga recht voor haar staan.
Oog om oog, tand om tand.
Ik vis de moorkoppen uit m`n kar en houdt ze vlak voor haar gezicht.
“Zo, Son , kom je koffie drinken lieverd.”En ik geef gas met mijn kar.
Ik haal diep adem en verlos mij van Sonja.
Lijnen? Komt voor de Bakker!