De bekende vroeg aan mij of ik mijn telefoon bij me had en ik antwoordde dat deze in mijn rechterbroekzak zat en wilde deze pakken. Dit liet hij niet toe en graaide zelf mijn telefoon uit mijn broekzak. De man met zijn EHBO stond nog steeds uit alle macht druk uit te oefenen en ik voelde het bloed over me heen vloeien. Ik voelde het zelfs op het ritme van mijn hart mijn lichaam verlaten. Toen hoorde ik dat mijn wang open lag en dat mijn oor dusdanig geraakt was dat ik een slagaderlijke bloeding had. Ik begreep heel goed wat er gaande was maar ik was er heel kalm onder. Met mijn rechterhand ving ik het bloed bij mijn borst op waar het over mijn shirt stroomde. De bekende had inmiddels mijn broer gebeld en die kwam aangesneld. Toen hij aankwam parkeerde hij zijn auto scheef over de parkeervakken en op de stoep. Hij kon niets anders doen dan angstig toekijken hoe de situatie zich zou ontwikkelen.

Zonder enig idee te hebben hoe veel tijd er verstreken was, was de politie inmiddels gearriveerd. Ze kwamen eerst kijken hoe ernstig het was. Daarna gingen ze meteen op onderzoek uit bij de Comic. Voor ik er erg in had hoorde ik de sirenes van een ambulance welke zo dicht mogelijk bij mij parkeerde. Met zijn tweeën en met de brancard kwamen ze aangesneld om de situatie op hun te nemen. Zonder aarzeling tilden ze mij voorzichtig op de brancard en legde mij op mijn rug. Eén van hen nam het druk uitoefenen op de wond over en ze reden mij de ambulance in. Toen ik eenmaal op de brancard lag werd het mij toch duidelijk hoe ernstig mijn verwondingen waren. Licht gepanikeerd steeg mijn hartslag en voelde ik het bloed vaker achter elkaar mijn lichaam verlaten.

Erwin stapte voorin de ambulance en reed mee op weg naar het ziekenhuis. Ik kreeg geen infuus want het was noodzaak om de bloeding te stelpen. Erwin keek geregeld achterom en sprak bemoedigende woorden dat het wel goed zou komen. Ik hoorde de broeder overleggen en via de radio oproepen dat er met spoed een chirurg diende te komen om de wond te behandelen. Mijn broer reed met vrienden in de auto vlak achter ons en negeerde enig verkeersteken of obstakel op de weg om de ambulance niet uit het oog te verliezen.

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik met spoed naar de operatiekamer gebracht en ik kon alleen maar zien wat er boven mij gebeurde en vervolgens keek ik naar de grond. Daar zag ik de chirurg aan komen lopen op zijn klompen met een doktersjas bijna tot aan zijn enkels. Medische termen vlogen me om de oren en er werd meteen gehandeld. Er waren drie wonden om te dichten. Mijn wang die open lag, de snee die over de bovenkant van mijn oor naar beneden liep langs mijn bakkebaard tot aan mijn oorlel en de slagader in diezelfde snee die als een vulkaan het bloed naar buiten stuwde.

Mijn gezicht en hoofd werden vol geprikt met verdovingsspuiten, maar ik had niet kunnen weten hoe de operatie zich liet ervaren. Ik voelde de hechtnaald keer op keer over mijn schedel gaan terwijl de chirurg zijn best deed om de ader en de wond te dichten. Het deed niet zeer. Ik had helemaal geen pijn. Het was een raar gezicht om de geluiden van de apparatuur te horen en handen langs en over elkaar heen zag bewegen op commando van de chirurg, die als een dirigent de operatie leidde tot een goed einde.

Niet veel later zag ik mijn ouders, die gewekt waren door mijn broer, naar mij toe lopen. Mijn broer en vrienden die mee waren gereden stonden aangeslagen en met rode ogen in de deuropening. Mijn vader ging links van mij staan en mijn moeder bereikte mij aan de rechterkant. Ze keek me aan en aaide de bovenkant van mijn hand. Het was stil. Toen begonnen mijn emoties te spelen en ik keek mijn moeder terug aan. Het enige wat er zachtjes en verontwaardigd uitkwam waren de woorden,“Ik heb niks gedaan?!”

Iedereen stond aan mijn bed en het enige wat ze konden zeggen, was dat ik moest rusten en dat ze de volgende dag wel op bezoek zouden komen. Ik was moe. Meer van die avond en nacht weet ik niet meer. Ik viel in slaap op mijn linker kant.

Het was het einde van een helse nacht, maar het begin van een helse periode uit mijn leven.


BuddhaWriter

Geen vogel vliegt te hoog die met zijn eigen vleugels vliegt

5 reacties

arta · 24 juli 2011 op 12:55

De minutieuze manier waarop dit geschreven is . (wat een rare zin, maar je begrijpt wat ik bedoel, hè?)
De helse nacht als voorbode voor een (nog) helse(re) periode uit jouw leven. Het moet supergoed voelen om dingen zó van je af te kunnen schrijven.

Let je wel een beetje op de kleine foutjes?? 😀

SIMBA · 24 juli 2011 op 15:00

Poe, die komt binnen! Wat een ontzettend nare ervaring!

(Ben je mijn email adres kwijt??) 😉

Mien · 25 juli 2011 op 23:50

Ik bevond me even in een real life column. Weer wat anders dan in een soap. Heftig Garuda. Knap geschreven.

Mien

Marley_jane · 26 juli 2011 op 06:01

Heftig en spannend.

Garuda · 27 juli 2011 op 19:01

Ik denk het wel ja, woordengebruik, eenvoudig enzo, toch?

Het voelt inderdaad wel steeds beter als ik er weer over schrijf.

Foutjes,…grrr 🙁

Geef een reactie

Avatar plaatshouder