Maanziek

“Het regent op de maan,” zei ze. In gedachten zag ik het landschap van de bol die ik met gemak tussen duim – en wijsvinger kon beetpakken; de lichtgekleurde hoogvlakten, de gebergten, de zeeën van donkere lava. – Nog 384.000 kilometer en ook ik zou ergens zijn waar niemand me kon zien –

Ik trok mijn jas uit en spreidde het over het vochtige gras. Ik wilde liggen, mijn ogen sluiten, vergeten wat ik me herinnerde en herinneren wat ik wilde vergeten. “Waar doet het pijn?,” vroeg ze. “Hier” wees hij met zijn vinger. Zachtjes legde ze haar hand op zijn buik. “En nu?,” vroeg ze. “Nu is het goed,” antwoordde hij.

“De maan is de dwaalplaneet,” vertelde ze. “Ze zit eigenlijk gevangen door de zwaartekracht van de aarde.” “En wij?” vroeg hij. “Zitten wij ook gevangen?” Haar ogen dwaalden af, evenals de zijne. “Wij zijn vrij,” antwoordde ze. “Alleen ons lichaam houdt ons vast.”

Vrij zijn, dacht ik. Hoe voelt dat ook alweer? Is dat het gevoel van de eerste stappen die je zet, de euforie van de eerste keer dat je fietst zonder de bescherming van twee zijwielen, is het die eerste keer dat je valt en je niet hoeft te huilen?

– In 27.32 dagen zou ik een wandeling kunnen maken die nog nooit iemand heeft afgelegd. Is dat vrijheid of zomaar een onnozele gedachte? –

“In het verleden werd wel gedacht dat de maan geboren was doordat een gesteenteklomp van de aarde was afgebroken; daardoor zou het bekken van de Grote Oceaan ontstaan zijn. ”

Ik dacht aan haar woorden, en even waande ik me vrij.
Afgebroken van haar schoot, met een knoop in mijn maag.

“Blijf kijken,” zei ze. “Je weet nooit wat je zult zien”.

“Het regent op de maan, ik zie het ook,” fluisterde ik.