Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Ik hoor het steeds vaker. Op verjaardagen, bij bedrijven of gewoon zomaar op straat. Ineens hoor ik van iedereen dat hij zijn vrije tijd aan goede doelen wil besteden. Geld aan arme mensen geven. Met het hele bedrijf een dagje gehandicapten verzorgen. Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen heet dat. Maatschappelijk Verantwoord Ouwehoeren als je het mij vraagt. Want als ik ze vervolgens een week of drie later vraag wat ze nu eigenlijk voor de medemens doen, moeten ze het antwoord vaak schuldig blijven. Niet dat ze dat iets uitmaakt. Welnee. Ze hebben toch gezegd dat ze het willen doen?
Ik begrijp er zeker niks van. Net als van die tv-commercials met Maatschappelijk
Verantwoorde Onzinboodschappen waar we al lange tijd niet meer op zit te wachten. Braaf horen we ze aan om vervolgens met ons klimaatneutrale kopje heftig ‘ja’ te schudden, om vervolgens ettelijke minuten later gewoon weer in diezelfde milieuverontreinigende auto te stappen om dat kleine stukje naar de brievenbus te overbruggen.
Dat een beter milieu bij jezelf begint, roep ik al jaren tevergeefs tegen de buren als ze hun verfresten zonder schaamte maar toch liefst op een zo donker mogelijk moment in de sloot achter ons deponeren of hun hele huis laten inspuiten met landbouwgif tegen spinnen. En dat de verwarming best een graadje lager kan als we allemaal een dikke trui en sloffen aantrekken, is door mijn visite ook nog steeds niet geaccepteerd. Net zo min als mijn C1tje tussen al die dikke bakken van de buren al ingeburgerd is.
Nee, Maatschappelijk Verantwoord Onzin Uitkramen is vooral de buitenkant, want zodra we er echt moeite voor moeten doen, dan haken we meestal af. Wat nou, even langer blijven om je medemens in nood te helpen? Druk, druk, druk. En weg zijn we. Weer veilig in ons eigen coconnetje waar we niet met al dat wereldleed geconfronteerd kunnen worden. Maar ondertussen wel op verjaardagen het hoogte woord over duurzaam, groen, eco en milieuvriendelijk hebben.
Maar of er nu werkelijk iets gedaan wordt aan de wereldwijde problematiek? Jaaaa, laten we daar eens bewust over praten. Maar liever niet nu. Geen tijd. Makkelijker is het om dat bewust af te kopen met het storten bij de zoveelste uitgemolken goede doelenactie die ondertussen zoveel kijkers trekt..
Blijkbaar hebben we met zijn allen een nieuwe fase in onze samenlevende ontwikkeling bereikt. De fase van pratend iets overhebben voor je medemens en vooral veel denken aan het milieu. Jammer dat het daar vaak bij blijft en we daarna massaal – maar helaas niet carpoolend – in onze privéauto de zoveelste file inrijden en thuis aangekomen vrolijk de volgende verre vliegvakantie boeken.
Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg, leerde mijn moeder me altijd en daar houd ik me graag aan. Dus als ik nog één keer iets hoor over vrijwilligerswerk, duurzaam, groen of Maatschappelijk Verantwoord Oh Kijk Mij Eens Goed Doen ga ik gillen. Toch maar even een foldertje ‘Adopteer een kip’ ofzo halen van de week. Al was het maar om die goed in het zicht op tafel te kunnen leggen bij de volgende verjaardag…
11 reacties
arta · 16 september 2011 op 15:19
Mijn vraag is dan: Wat als die buren aan jou vragen wat jíj doet om jouw omgeving bij te staan, wat zeg jij dan?
Ik ben het met je eens dat maatschappelijke verantwoordelijkheid vanuit jezelf dient te komen. Reclamespotjes zullen mensen niet over de streep trekken om te gaan Ganzenborden in het bejaardentehuis. Terwijl ik het ondertussen wel met die spotjes eens ben dat het kán, met minimale middelen de wereld een stukje mooier maken.
Zelf neem ik gelukkig mijn verantwoordelijkheid en ben, als vrijwilliger, naast mijn betaalde baan, zo’n tien uur per week bezig met mijn directe omgeving door oa activiteiten te organiseren voor mensen die financieel of sociaal wat minder bedeeld zijn. Ik doe dat niet alleen voor hen, maar ook voor mezelf. Het geeft nl een goed gevoel. Een beter gevoel dan welke betaalde baan mij zou kunnen bieden, tegelijkertijd leren ook mijn kinderen wat écht belangrijk is in het leven: Positief samenleven.
szuiderduin · 16 september 2011 op 16:19
Ook ik verschuil me al jaren achter smoesjes van druk, druk, druk. Daarnaast had ik me jaren geleden al eens opgegeven als vrijwilliger voor de lokale mantelzorgorganisatie, maar toen ik eenmaal was aangemeld vond ik het toch wel erg dichtbij komen. Ik vond het eerijk gezegd doodeng om bij chronisch zieke en soms terminale patïenten over de vloer te komen en de zorg van de mantelzorger te moeten overnemen. Nu ga ik met mijn zoontje eens in de zoveel tijd koffiedrinken bij het bejaardenhuis in onze buurt. Dat vind ik vrijblijvender en minder verantwoordelijk, terwijl het toch ook veel voldoening geeft als ik zie hoe mijn zoontje elke keer weer een glimlach op hun gezichten weet te toveren.
Maar ik denk dat die maatschappelijke verantwoordelijkheid best in kleine dingen mag zitten. Je vriendin helpen als ze net bevallen is, klaarstaan voor je buren als het moeilijk hebben en zomaar een wildvreemde helpen met het inladen van zware boodschappen.
pally · 16 september 2011 op 16:46
Hoewel ik het een sympatieke column vind op zich met veel waarheden, Szuiderduin, blijf ik toch hangen aan de woorden ‘je’ en ‘we’. Ik hou er absoluut niet van als mensen voor mij spreken. Je weet toch helemaal niet wat ik voor maatschappelijks doe? En dat doe ik (niet) toevallig. Eigenlijk heb ik ook totaal geen zin om dat nu hier uit de doeken te gaan doen. Waarom zou ik? Het is niet de inhoud maar de toon die mij stoort. Ik zou zeggen; spreek voor jezelf.
groet van Pally
Meralixe · 16 september 2011 op 18:02
De meesten onder ons zullen wel altijd bevoorrechte mensen zijn in een oneerlijke wereld.
Dit beseffen is al de helft van de punten.
szuiderduin · 16 september 2011 op 19:58
Ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten formuleren dan ‘we en ‘je’. Het gaat toch om het beschrijven van een tendens, een ontwikkeling in onze maatschappij die door een meerderheid in gang wordt gezet en dus vraagt om generalistisch beschreven te worden. Maar dat zegt niet dat ALLE mensen zo zijn, in dat geval hoef je je niet aangesproken te voelen.
Maar als je concrete tips hebt voor een andere formulering, hoor ik het graag Pally!
Boukje · 16 september 2011 op 22:16
Ook ik had het gevoel dat er voor me werd gedacht.
Ik zie natuurlijk wel je punt maar er is ook een andere tendens, er zijn, in mijn wereldje in elk geval, steeds meer bewuste mensen die ook graag wat voor een ander doen.
Hier in Hongarije is het de normaalste zaak van de wereld dat je elkaar helpt en ik kan je vertellen, dat maakt de boel een stuk gezelliger!
Fem · 17 september 2011 op 08:08
Volgens mij zijn het juist diegenen die er niet mee te koop lopen, de mensen die echt wat doen. Dat zit nu eenmaal in de aard van het sociale typje…
Sterk onderwerp, maar inderdaad wel wat generaliserend. Dat is jammer, want ik denk dat er meer behulpzame mensen in je omgeving zijn, dan je in eerste instantie zou vermoeden!
Libelle · 17 september 2011 op 09:28
Op verjaardagen doen wij nooit zaken. Dan moet het vooral oppervlakkig zijn, divers en vooral luchtig.
Dat ligt aan mij. Ik geloof dat de twin towers gecontroleerd naar beneden zijn gehaald en kan daar zo fanatiek en gedreven over praten, dat ik nog wel tien verjaardagen ermee kan verpesten.
Daarom ouwehoer ik maar wat de laatste tijd.
Mijn hybride is trouwens nog vriendelijker dan jouw C1.
szuiderduin · 17 september 2011 op 13:17
Mmm, ik snap jullie punt wel, het is inderdaad erg over één kam geschoren. Bedankt voor de uitleg!
pally · 17 september 2011 op 16:40
Je vraagt me hoe je zonder te generaliseren toch kunt verwoorden wat je bedoelt.
Nou, ‘ik’ zou je kunnen gebruiken ipv ‘je’. Waar je ‘wij’ zegt kun je spreken over ‘veel mensen’, of ‘de maatschappij’ of ‘de tendens is, volgens mij’ etc, etc. Afwisselend, natuurlijk. Dat klinkt genuanceerder, denk ik.
Succes,
groet van Pally
szuiderduin · 18 september 2011 op 10:43
bedankt Pally, soms kan het inderdaad zo simpel zijn;-)