Meer dan genoeg

Als jong meisje ging ik nog naar het toilet terwijl mijn vader zich aan het scheren was, of mijn moeder onder de douche stond. Ik keek dan wel of ze niet naar mij keken, maar werd altijd zo vakkundig genegeerd, dat ik met een gerust hart mijn gang ging. Toch bereikte ik op een gegeven moment een leeftijd, waarop ik de badkamerdeur op slot begon te draaien en me nog slechts in afzondering omkleedde. Misschien was dat nadat mijn moeder eens, wijzend op mijn beginnende borsten, opmerkte: “oh, dat groeit al aardig”. Of misschien begon het na die keer dat ik met een vriendinnetje in bad ging en we erachter kwamen, dat ik al wel schaamhaar begon te ontwikkelen, maar zij nog niet.

De term ‘schaamhaar’ is mijns inziens niet willekeurig gekozen. Vanaf een bepaalde leeftijd wordt ons consequent aangeleerd, dat we ons moeten schamen voor bepaalde gedeelten van ons lichaam. Maar waarom eigenlijk? Ik herinner me het huiswerk nog wel, dat ik bij de eerste lessen seksuele voorlichting op kreeg: met een spiegeltje tussen mijn benen de boel daar eens goed te bestuderen. Hoezo, gênant? Ineens dien je jezelf te zien als door andermans ogen, niet meer veilig van bovenaf. En hoe prachtig de mens ook ontworpen is: niet ieder onderdeeltje van ons lijf leent zich even goed voor ‘diepgaand’ esthetisch onderzoek.

Cosmetische operaties worden tegenwoordig steeds normaler. Niet alleen vanwege een litteken, ongeluk of aangeboren ongemak, maar steeds vaker uit puur esthetisch oogpunt. Ingrepen zoals een liposuctie, ooglidcorrectie of borstvergroting zijn ons al lang niet meer vreemd. Maar de laatste tijd is er in de Nederlandse media ook meer en meer aandacht voor schaamlipcorrecties. Een uit Amerika overgewaaide trend, waar het gebruikelijk schijnt te zijn dat jonge meiden hun vagina laten bewerken tot een [i]design-doos[/i]. Geheel volgens de laatste trends uit de [i]Playboy[/i]. Zouden die meiden ook werkelijk met het spiegeltje in de ene en het tijdschrift in de andere hand, vergelijkend warenonderzoek houden? Zouden de kerels na zo’n ingreep aan hun voeten liggen, om het resultaat te bewonderen? En zouden die meisjes dan echt gelukkiger zijn en meer in balans?

Annemarie Postma schreef onlangs een boek over het volgen van een gezondere levensstijl, met de titel [i]Het lichaam is perfect[/i]. Nogal veelzeggend voor een jonge vrouw, die zelf al bijna haar hele leven in een rolstoel zit. De essentie van haar stelling: “Het lichaam is waar, het lichaam is echt en integer. Het zijn de concepten die wij over ons lichaam hebben die maken dat we ongelukkig worden, ons er niet in thuis voelen of ons het gevoel geven dat we buiten de boot vallen.” En schaamte is zo’n concept, waardoor we met andere ogen naar ons mooie lijf gaan kijken.

Het moet tegenwoordig allemaal meer, groter, voller, beter of strakker, maar in elk geval anders. Het is nooit goed genoeg. Uit [i]anxiety demand[/i] laten we steeds meer aan ons lichaam versleutelen, totdat wat er overblijft slechts een karikatuur is van onze eigenlijke schoonheid. Letterlijk en figuurlijk een slap aftreksel. Nee, laat mij maar lekker in mijn oorspronkelijke vel blijven zitten. Aan mijn lichtgewicht B-cup en doodnormale schaamlippen heb ik meer dan genoeg.