Meneer B (2)

Om nog eens terug te komen op meneer B, de schrik van elke bezorger.
Een poos geleden werd ik met die wijk waar hij woont, opgescheept totdat er een nieuwe bezorger gevonden werd. Dit gebeurde vrij snel zodat ik weer rustig kon slapen. Maar na een paar weken was ook deze bezorger plotseling van de aardbodem verdwenen. Ik heb er natuurlijk mijn eigen vermoedens over waar deze gebleven kan zijn. En ook mijn echtgenoot vond dat men maar eens in de tuin van B moest gaan graven. En dus werd Inge weer voor deze wijk ingeschakeld. Oké, Inge zou wel weer pogingen ondernemen om de meneer B-dungeons levend voorbij te komen. Ging goed in eerste instantie, maar na een paar keer pakte mijn bezorgmanager deze wijk weer af om hem vervolgens mijn collega Nellie in haar maag te splitsen.
Dat vond ik nou zo gemeen van hem.
Nee, niet tegenover mij. Ik loop wel weer een andere wijk.
Maar tegenover Nellie, die zich nu ook aan het gevaar zou moeten blootstellen. Een andere bezorger is toch net zo erg, denk je? Ja. Maar daar heb ik niks mee. Kijk, ik vind het heel erg als er mensen wreed mishandeld worden. Maar ik kan nu eenmaal niet het leed van de hele wereld op mijn schouders nemen. Deze zijn niet zo breed.

Maar Nellie is een ander verhaal. Zij is mijn vriendinnetje en daar wil ik zuinig op zijn.
Ik had zelf ondertussen een speciale tactiek bedacht om de post bij meneer B te doen belanden. Zodra ik de hoek van de straat om kom, kijk ik spiedend om me heen, waarbij ik, kippig als ik ben, mijn ogen tot spleetjes moet dichtknijpen. In permanent alerte toestand nader ik zijn huis. Maar voordat ik bij de voordeur ben, moet eerst een hindernis in de vorm van een groot raam overwonnen worden. Ja, als je daar in het volle daglicht open en bloot (figuurlijk dan) langs loopt, lalala…….dan vraag je zeker om moeilijkheden. Dus ik laat me op de grond zakken en tijger onder het raam door, mijn ogen akelig dicht bij (vermoedelijk) bloedspetters op de grond.
Eenmaal voorbij het raam bereik ik de deur. Langzaam kom ik een stukje overeind. Met twee vingers open ik de klep van de brievenbus, laat de post er langzaam doorheen glijden, zo mogelijk zonder enig geluid, om daarna de klep zachtjes dicht te drukken alsof die van porselein is. Dan schiet ik omhoog en sprint weg.

Wat ik heel slim van mezelf vind, is dat ik B’s huis aan het eind van een looprondje doe, zodat ik bij het wegrennen niet gehinderd word door het gewicht van veel post.
Ik zou ook rustig kunnen weglopen en doen alsof ik een gewone voorbijganger ben. Maar met een knalblauwe posttas als corpus delicti om mijn nek, kies ik toch maar voor de optie rennen en hopen dat meneer B niet sportief is aangelegd.

En nu moest Nellie op pad, natuurlijk niet alvorens door mij uitvoerig gewaarschuwd te zijn.
Maar het noodlot was haar niet gunstig gezind. B was uit zijn krochten gekropen en stond voor de deur een pakketbezorger onderhanden te nemen. Ik weet niet of het een vlaag van verstandsverbijstering van Nellie was, of dat ze gewoon ontzettend dapper is, maar ze stapte op hem af en duwde de post in zijn handen, wat haar een dankbare blik van de pakketbezorger opleverde.

Ik zie het helemaal voor me hoe B met loerende ogen de poststukken controleerde. Het klopte allemaal, ja logisch, Nellie is ook niet achterlijk en had het van te voren wel vijf keer gecontroleerd. Je zult begrijpen dat ze niet bleef wachten op meneer B’s goedkeuring en dit keer kon ze dus ontsnappen.

Die Nellie. Ik ben trots op haar. Ik heb er nu vertrouwen in dat ze zich ook de rest van de tijd dat ze deze wijk nog heeft, er goed doorheen zal slaan.
We hebben trouwens gezien dat het huis van B. te koop is. Zou hij een huis met grotere tuin zoeken om alle bezorgers kwijt te kunnen?