Menselijk

Een indringend geluid… Langzaam probeert mijn geest het te herkennen. Mijn linkerhand gaat, als in een reflex, naar de wekker en brengt hem in dezelfde toestand als waar ik zelf in zit: sluimerstand. Uit iedere porie van mijn lichaam lijken zweetdruppels te komen in een poging mijn oververhitte lichaam af te koelen. Mijn dekbed voelt klam aan. Ik bemerk dat de koele lucht die ik probeer in te ademen, in mijn luchtpijp verandert in vloeibaar vuur. Piepend verplaatst het zich naar mijn longen, die als twee bakstenen in mijn romp aanvoelen, om uiteindelijk als een warme gloed door mijn gehele lichaam te gieren, waarna de zweetdruppels het weer proberen af te koelen.

Een vicieuze cirkel die mij steeds weer bewust maakt van mijn menselijkheid, mijn sterfelijkheid en de kunst van het lichaam. Ondertussen gaan mijn hart en verstand uitgebreid in conclaaf. Mijn gevoel zegt me dat ik vandaag thuis moet blijven. Er is niets belangrijker dan gezondheid. Mijn verstand zegt me dat ik moet gaan werken. Bij een kleine ondernemer geldt de regel: “Wie niet werkt, zal ook niet eten”, en nu is eten het laatste wat mij bezig houdt, maar er lopen ook nog twee kinderen rond.

Na al twee weken inkomen-loos te zijn door een akelige longontsteking heeft mijn verstand dit keer de overhand. “Ik ga de kinderen naar school brengen en werken”, besluit ik stoer terwijl mijn loden lichaam probeert overeind te komen. De wekker gaat nu definitief uit, en ik zwalk richting douche, waar ik glimlachend tegen mijn grijze spiegelbeeld zeg: “Het gaat helemaal goedkomen vandaag!” Mijn spiegelbeeld kijkt niet erg overtuigd terug.

Het ochtendritueel gaat, als in een roes, aan mij voorbij en voor ik het weet zit ik op mijn fiets richting school om, nadat ik de kinderen heb afgezet, naar mijn werk te gaan. Op het moment dat mijn opdrachtgevers de deur openen, en ik een professionele glimlach probeer te produceren, voel ik de grond onder mij wegzakken. Vóór ik het besef lig ik weer in mijn eigen vertrouwde bed met mijn huisarts naast me zittend. Hij kijkt me bezorgd aan.

Warrige gedachten dwarrelen door mijn hoofd. “Het is zijn schuld!, hij heeft mij destijds niet tijdig laten opnemen!”, “Minstens vier keer per jaar ben ik wéken uit de running, alleen door zijn fout”, voeren toch wel de boventoon. De dokter kijkt mij aan, en alsof hij mijn gedachten heeft kunnen lezen, zegt hij: “Op dit soort momenten ben ik me bewust van mijn menselijkheid.” Mijn hoofd word weer rustig. Inderdaad, ook hij is maar een mens.