#Metoetje

Zijn naam was Jan, maar gezien zijn leeftijd moesten wij Meneer Jan zeggen. Meneer Jan was schoenmaker in de schoenenzaak waar ik begin jaren zeventig werkte. In principe hadden we niet veel met meneer Jan te maken, behalve als er een kleine reparatie moest worden verricht die geen uitstel duldde.  Dan loerde hij over zijn brilletje verlekkerd naar je borsten en lager.

Met een beetje pech moest je door de schoenmakerij naar het achterliggende magazijn. Daar werden in de zomer schaatsen, pantoffels en regenlaarzen opgeborgen en in de winter sandalen en slippertjes. Dus kwamen we daar alleen als een klant naar die artikelen vroeg. Dat was best een dingetje. Want zat Meneer Jan op de heenweg keurig in het verste hoekje hakken te repareren, op de terugweg had hij zich strategisch op de looproute geposteerd en werd je op een welgemikte tik op de billen getrakteerd.

Dat bleef niet onbesproken. Wij, meiden uit de winkel, vonden hem een engerd. Een oudere verkoopster vond het ons eigen schuld. Rokjes waren te kort. De bazen grinnikten erom. ,, Stel jullie niet aan. Zo’n oude man doet niets.”

Dus verzonnen we listen. Maakten een flinke omweg via het erf, maar dat kon alleen bij droog weer. Liepen, indien mogelijk, met z’n tweetjes naar het magazijn. Was je alleen dan gluurde je door een kier, gooide de deur open en sprintte jonglerend met schoendozen door de schoenmakerij om de billentikker te ontwijken.

Toen Meneer Jan langdurig ziek werd, waren we niet blij maar wel opgelucht. We namen het ervan en wandelden op ons dooie gemak door de schoenmakerij.

Meneer Jan kwam niet meer terug. Had iets aan zijn longen wat niet zo gek was met al die chemische rotzooi gecombineerd het aantal shaggies dat hij rookte  Geen idee of Meneer Jan oud geworden is. Toen mijn carrière als schoenverkoopster erop zat, heb ik hem uit mijn gedachten verbannen.

Totdat de #MeToo gekte losbarstte.  In de beste families is er wel een ‘oom’ die  het liefst ontlopen wordt. Daar hoor je verdacht weinig #metootjes over. Wij hadden ‘Blinde Cees’ een huisgenoot van een tante. Bij elk bezoek wilde hij graag even voelen of je al grote meid was geworden.  En zo zijn er meer oompjes die, vanwege de lieve vrede, worden doodgezwegen. Mondje dicht voordat de pleuris in de familie uitbreekt.

Van grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer heb ik, bij mijn drie werkgevers, niets meegekregen. Hooguit van wederzijds geflirt. Maar toen ik heel, heel, heel diep nadacht borrelde de naam van Meneer Jan omhoog. Dus toch nog een #MeTootje.  En nu ben ik erachter gekomen  dat zijn familie niet geheel onbemiddeld is. Er is mij onrecht aangedaan. Nog steeds voel ik de priemende blik van Meneer Jan op mijn boezem. De tik op mijn billen waardoor alle schoenendozen de lucht invlogen, achtervolgt me nog steeds.

Schadevergoeding?  Claim? Genoegdoening? Meneer Jan kan niet meer geschorst worden. Hij staat al een poos op non actief. Maar zijn familie? Zij zullen ervoor boeten.

Die ga ik een flinke een hak zetten!