Midlife crisis

Ik ben nu 52 en heb dus de meeste piepers wel gehad. Vanochtend toen ik in mijn hoerensloep op weg naar mijn werk was, jawel ik mag het nog, stond ik er even bij stil. Het leven lijkt op een idioot computerspelletje. Het is ook zo goed bedacht. Je geeft de mensen een aangeboren afkeer van werken, terwijl dat het grootste deel van zijn dag zal zijn. Je geeft mannen de gave om ieder kwartier aan sex te denken en vrouwen weer niet. Mensen om mij heen gingen ongepland dood, of verdwenen op een andere manier uit mijn leven. Het beste staat mij bij een kind dat wij verloren hebben en mijn broer die net iets ouder is dan ik ben. Nou, daar sta je niet bij te lachen. Wat een vertoning zeg. Moet dat nou? Huilen is ook zoiets onpraktisch. Sta ik bij het sterfbed van mijn vader. Ik moet afscheid van hem nemen, dus ik zie hem nooit meer in levende lijve en wat doe ik? Juist, ik ga heel onpraktisch staan janken. Had dat nu niet anders gekund? En dan alles wat ik voor mijzelf gepland heb. Niks van terecht gekomen. “Wat kan je wel,” zou ik zeggen. Goed, ik kan mijn eigen auto in elkaar zetten, maar daar houdt het wel zo’n beetje mee op. Plannen is nooit mijn sterkste kant geweest en in mijn omgeving is er verder ook niemand die daarin uitblinkt. Ik speel het zelfs klaar om net de liefde te bedrijven als als de deurbel gaat. Nu wist ik tot mijn vijftigste niet dat mijn groeibriljant ook slap kon, maar onze deurbel heeft vroeger in de Dom van Keulen gehangen en ik moet eerlijkheidhalve vermelden dat ik na het gebeier van dit instrument tegenwoordig enige tijd nodig heb om te herstellen. Ik zit ook altijd op de wc als er iets gebeurt dat veel geluid maakt. Laatst nog was dat een vuurvaste schaal waar mijn vrouw vis uit de diepvries in deed en op het gas zette. Aan duizend stukken is hij uiteen gespat. U kunt van mij aannemen dat je dan niet rustig meer zit. Je wilt tenslotte weten wat er in je omgeving gebeurt.
Ooit heb ik eens een uitvinding gedaan. Een veiligheidkabeltrommel voor offshore-kranen en sleepboten.
Waarom vind ik niet iets handigers uit? Een drukpers voor honderd euro biljetten om maar eens iets te noemen. De octrooi certificaten inclusief worstenlabels hangen nu in de wc. Handen vol geld heeft het gekost. Schrijf ik er een boek over, is er een uitgever die het uitgeeft en die staat toevallig als paardenhandelaar in Valthermond geregistreerd. Zo verkoop je niet echt veel boeken. Ik moet nog een hoop leren. Ik heb ook nog steeds geen visitekaartjes, omdat ik niet weet wat ik wil worden. Matrassenkeurder lijkt mij wel wat en wijnproever. Volgens mij is dat meesterlijk te combineren, maar ja, omdat ik zo goed met mijn meccanodoos kon spelen moest ik zonodig naar de technische school. Van mijn vader dan, want zelf had ik meer ambitie om naar Zuid Frankrijk te af te reizen en daar iets onduidelijks te gaan doen Maar ja, als je zeker wilt weten dat je tot je vijfenzestigste moet werken, dan ga je gewoon de techniek in. Ik moet denken aan een liedje van Boudewijn de Groot……………dan heb ik nog wat jeugdherinneringen………
Mijn God, wat heb ik er daar veel van. Soms komen die op een hele vreemde manier bij mij boven. Neem nu de LPG gaspomp. Deze dingen maken een bepaald geluid en daar kun je soms een tekst van maken. Zo heb je pompen die zeggen: Puk van de Pettenflat, Puk van de Pettenflat, Puk van de Pettenflat. Maar er zijn er ook die zeggen: Wat en troep, Wat en troep, Wat en troep. Vanochtend had ik er eentje die zei: Nuschka Pach, Nuschka Pach, Nuschka Pach. Zo werd ik weer aan een jeugdavontuur herinnerd.
Vanochtend reed ik dus in mijn auto en dacht: “Is dit het nou?”
“Ah, daar is de midlife crisis,” zo dacht ik en ik ben daar toch nog snel doorheen gekomen want weet u wat ik in gedachte antwoordde? “ Ja, voor jou is dit alles.”
Ik kan het iedereen aanraden. Het is heel bevrijdend. Niet verder zeuren en gewoon doorgaan met waar je mee bezig bent. Je mag tenslotte nog en vergeet een ding niet: Als de hemel niet bestaat dan is hij hier en hebben ze daar in Rome toch mooi alles voor niks gedaan.