Midlifecrisis or not a midlifecrisis!

Mannen met te dikke buiken. Ergens in de 40 of 50. Carrière, getrouwd, kinderen. Geleidelijk beginnen de tekenen. Ze beginnen hun buik in te houden en ze hebben voor het eerst sinds jaren aandacht voor hun kleding. Weliswaar missen ze richtingsgevoel op modegebied maar de bedoeling is duidelijk en het is een begin. Op een goede of kwade dag zie je zo’n man trots in een gloednieuw motorpak, moeizaam manoeuvrerend op een ronkende, glimmende Harley. Soms met een piepjong nieuw vriendinnetje achterop dat zich met haar armen om zijn middel probeert vast te houden. Waarbij ze de grootste moeite heeft zijn welvaartspens, ooit een teken van een geslaagd leven, te omvatten. Een dag eerder zat hij nog naast zijn vrouw aan het bekrachtigde stuur van de gezinsauto waar hij beter in past. Dit soort mannen veroorzaakt de slechte naam van de midlifecrisis.

Dat de midlifecrisis überhaupt zo heet ligt ook aan die mannen. Omdat zij zich er pas halverwege hun leven van bewust werden dat het leven in het algemeen en het hunne in het bijzonder geen zin heeft. De opvoeding van het vanzelfsprekende nageslacht waaraan ze ooit doortastend begonnen zijn blijkt onverhoopt niet het beoogde resultaat te hebben opgeleverd. En dan valt de verwachting dat het nageslacht, hun belangrijkste bijdrage aan de wereld, met open armen ontvangen zou worden in duigen. Nog talrijke andere illusies lichter en vele kilo’s zwaarder realiseren de midlifers zich halverwege hun leven dat hun jeugd al 20 jaar voorbij is en dat ze daar misschien wel spijt van hebben. Enigszins begrijpelijk is het dan wel dat ze via die Harley of het jonge vriendinnetje proberen de laatste restanten van hun jeugd te redden, onder het motto: Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Maar meestal worden ze een beetje uitgelachen. Misschien wel uit jaloezie op die Harley en vooral dat vriendinnetje. Maar populair maken ze zich niet, die spijtoptanten. Vooral niet als ze vrouw en kinderen in de steek laten.

Die mannen met een midlifecrisis verpesten het een beetje voor een categorie mensen die zich ook niet “naar hun leeftijd gedragen” maar dan op een manier waar niemand last van heeft. Die andere categorie bestaat uit mensen die al veel eerder in de gaten hadden dat de waarde van ouder worden in het algemeen en volwassenheid in het bijzonder makkelijk overschat kan worden. Ze hebben geen illusies en illusies die je niet hebt kan je ook niet kwijtraken. Ze hebben Gods water altijd al over Gods akker laten stromen, want hun enige principe zijn ze altijd trouw gebleven: Pluk de dag! De slanke lijn en de bijbehorende hippe kledingsetjes hebben ze nooit ingeruild voor het grote uitdijen en een daarbij beter passende garderobe. De discotheekbezoeken werden misschien minder talrijk maar zijn niet ingeruild voor jazzcafé’s, laat staan voor ouderavonden en bezoeken aan woonboulevards. En de vakanties van ‘we zien wel waar we uitkomen’ niet voor geheel geplande 14 daagse charters naar Alanya of een huisje voor 2 weken in Zeeland. Ze zijn nooit carrière gaan maken in de tijd waarin je ook leuke dingen kan doen. Ze verdienen hun meer dan goed belegde boterham gewoon met het doen van leuke dingen. Een midlifecrisis zullen ze nooit krijgen want ze komen niet eens halverwege. Want hun geheim is jong te sterven, al is het op hun negentigste.We moeten respect voor ze hebben want ze leven hun jonge leven zonder iemand te benadelen. Het enige dat je ze zou kunnen verwijten is dat ze soms een midlifecrisis veroorzaken. Bij een ander, want wie wordt er nu niet jaloers op ze?