Het loopt allemaal moeizaam in huize Mien. Het blijft wennen aan de nieuwe vrouw van mijn vader. En nu wil ze ook nog dat we mams tegen haar zeggen. Dat kan niet. Die naam is maar voor een moeder bedoeld. En die is er niet meer. Dat spreekt toch vanzelf? Mijn vader doet zijn best om ons te bewegen het wel te doen. De tranen springen in mijn ogen. De anderen zwijgen. De tijd en wil is nog niet rijp. Foute timing. Deze titel valt niet af te dwingen. Tijdens de maaltijden wordt het steeds zwijgzamer en ongemakkelijk aan tafel. Het is ook allemaal veel te snel gegaan. Iedereen zoekt zijn eigen weg in het verdriet. Ook de hond geeft geen goedkeuring. Hij blijft grommen tegen de nieuwe bewoonster. Onze blije Cocker kwispelt steeds minder. De sombere sfeer in huis lijkt ook het beestje te treffen. Mams is en blijft onvervangbaar, hoe ziek ze ook was.
Voor de nieuwe vrouw is dit maar moeilijk te accepteren. Ze heeft niets met kinderen en niets met huisdieren. Die mogen van haar allemaal weg. Zo voelt het toch. En sterker nog. Zo wordt het ook nog eens uitgesproken. ’s Avonds laat op een zomeravond, stiekem op de trap, hoor ik samen met mijn broer, hoe hij neergezet wordt door onze nieuwe moeder. “Hij gaat naar een tehuis. Ik kan niet met hem overweg. Heb je zijn kamer gezien, hij doet niets in huis, hij luistert niet. Hij eruit of ik eruit.” De boodschap komt hard aan. Mijn vader slaat nu ook door. Harde woorden vliegen door de lucht. We geloven onze oren niet. Versteend zitten mijn broer en ik op de trap. Het geschreeuw achter de woonkamerdeur wordt steeds heftiger. Broer gaat naar bed. Ik blijf nog even zitten. In wanhoop, omdat ik niet wil geloven wat ik hoor. Wat als ze me straks zien zitten? Ik besluit om ook maar snel naar bed te gaan. Het voorval komt de volgende dag niet ter sprake. Maar iets lijkt er geknapt. Ik heb mijn vader nog nooit zo stil gezien. Dit huwelijk kan nooit lang duren.
3 reacties
Esther Suzanna · 20 april 2015 op 20:56
De onveiligheid, het wankele bestaan van kinderen in hun afhankelijkheid van hun ouders en een veilig thuis prachtig pijnlijk overgebracht. Naar en mooi.
arta · 21 april 2015 op 18:47
Ik vind deze reeks echt heel goed, Mien.
Peter Peek · 21 april 2015 op 20:08
Ik begrijp dat dit deel 36 is uit een reeks dus de verhaallijn heb ik niet helemaal te pakken; maar wat je knap hebt gedaan Mien: ondanks de beperkte hoeveelheid woorden weet ik direct waar het over gaat.
Het personage van de hoofdpersoon is goed neergezet. Je voelt haar verdriet maar ze is ook sterk door te weigeren om de nieuwe vrouw van haar vader ‘mams’ te noemen. Ook de vader komt goed uit de verf: hij kiest eerst (weliswaar twijfelachtig) de kant van zijn nieuwe vrouw maar als het erop aankomt, kiest hij de kant van zijn zoon. :yes: