Ik slenter met twee vrienden wat rond in de stad. Zij lopen voorop en ik bungel er wat achteraan. Ze lijken druk in discussie en ik voel me wat buitengesloten. Altijd vervelend om niet deel uit te maken van een boeiend gesprek. Waar hebben ze het toch over? De sfeer bevalt me helemaal niet maar ik ben ook niet bij machte om er verandering in te brengen. Ik kan natuurlijk naast hen gaan lopen, maar dat voelt niet gepast. Iets in mij zegt dat ik dat even niet moet doen. Een vreemd voorgevoel maakt zich meester van mij.
Plots houden de twee vrienden halt. Vlak voor een portiek van een winkel in een zijstraat van de hoofdstraat. Het is wat stiller in deze straat en een van mijn vrienden neemt het woord. Hij trekt me aan mijn hand de portiek in. Hij wil me iets zeggen wat niet leuk is. Dat voel ik. Er flitst van alles door mijn hoofd. Waar gaat dit over? Toch niet over onze gemeenschappelijke kaartavonden? Willen ze ermee stoppen misschien? Vinden zij me niet meer leuk? Onzin. Waarom kom ik daar nu op? Hoe dan ook, iets voelt niet goed.
Het hoge woord komt eruit. Keihard. De vrienden willen niet meer met mij omgaan. Hoe vervelend zij het ook vinden, ze vertellen het mij, vlakaf in een portiek, in een verlaten stad. Recht in mijn gezicht. Haast als een gewone mededeling. Ik voel afwijzing en grote onmacht. Een klein beetje boosheid zelfs, verdriet. Maar die slik ik in. Ik laat me toch niet kennen. De redenen volgen nu. Ook deze komen keihard binnen. Ik ben te jong en sluit niet aan bij hun gedachtewereld. Ze vinden mij wel aardig hoor. Maar zij houden zich bezig met andere zaken en willen mij er niet meer bij hebben. Ze ervaren mij als ballast.
Ik vraag me onmiddellijk af, welke zaken? Durf het niet te vragen. Te overrompeld met het directe en slechte nieuws. Meisjes, denk ik, ze willen afspreken met meisjes en willen mij daar niet bij hebben. Ik heb ook nog niets met meisjes. Willen jullie dan ook niet meer kaarten met mij? Waarom niet? Is het misschien niet gezellig bij ons thuis? Daar kan ik me iets bij voorstellen. Op die stomme flat waar ik nu met mijn vader woon is het natuurlijk niet zo gezellig.
Het enige dat ik kan doen, is berusten. Mij ontbreekt de energie, de wilskracht en overtuiging om tegen het besluit, dat al dik beklonken is, in te gaan. In stilte lopen we met drieën verder. Mijn twee vrienden voorop. Ik erachter. Leeg en verdrietig. Het zijn mijn vrienden niet meer. De afwijzing komt hard binnen. Ik zou er graag met iemand over willen praten en toch ook niet. Zou sowieso niet weten met wie. Ik hou het voor me. Pijnlijk.
We fietsen terug naar huis. Mijn twee vrienden zwaaien uitbundig naar een groep jongeren die bij de ijssalon staan. Meer specifiek naar twee meiden waarvan ik weet dat zij ze beiden leuk vinden. De vrienden stoppen en haken aan bij de groep. Joviaal en duidelijk geamuseerd. Ik fiets door naar huis en gooi mezelf op bed, op mijn buik, en druk mijn gezicht in het kussen. Huilend, eerst zacht, dan hard. Niemand die mij hoort. Niemand die mij troost. Wie en wat mis ik toch? Na het huilen val ik in slaap. Wordt tegen de avond wakker. Alleen. Mijn vader komt zo thuis. Zal ik vertellen wat er is gebeurd? Ik kan en wil het niet. Mijn vader is ook zo alleen.
9 reacties
troubadour · 2 januari 2016 op 12:46
Triest, afgewezen, verlaten en eenzaam. Daarom had ik een oude bromfiets. Eigenlijk heb ik nog een oude bromfiets..
Goed verteld.
pally · 2 januari 2016 op 13:19
Mooi de verlatenheid getoond. Afgeschreven worden is heel erg pijnlijk op welke leeftijd ook.
Esther Suzanna · 2 januari 2016 op 17:54
Heel mooi Mien. Pijnlijk mooi en best wel herkenbaar. Op alle leeftijden is het pijnlijk, zo ben ik uit een vriendengroep verstoten afgelopen jaar. Om ongeveer dezelfde redenen als jij beschrijft. Het raakte me echt. Dat ‘soort’ vrienden blijken achteraf juist een zegen. Het geeft eigenlijk aan dat er een beperking bij hen zit, in aandacht, empathie, oprechtheid en dus is het eigenlijk geen verlies maar winst. Het moment dat je ‘verstoten’ wordt is wel heel pijnlijk. Mijn conclusie is geweest dat het niet ‘mijn soort’ was.
Spencer · 2 januari 2016 op 18:23
Is mij ook weleens overkomen. Goed opgeschreven.
arta · 3 januari 2016 op 09:30
Mooi, deze verhalen. Het constante levensproces laat mensen komen en gaan. Soms is dat pijnlijk, soms blijkt het een zegen, achteraf.
Ik viel even over de volwassen uitleg in een verder redelijk ‘ jong’ geschreven stuk.
g.van stipdonk · 3 januari 2016 op 18:07
Dat hakt er behoorlijk in. Maar … het gaat zoals het gaat. Uitstekend verwoord.
Mien · 4 januari 2016 op 14:05
Dank voor jullie reacties en herkenning.
Over liefde en troost.
Mosje · 4 januari 2016 op 14:32
Ik herken het ook wel, ergens uitgestoten worden, maar het ging zonder woorden. Iemand links laten liggen is makkelijker dan het hardop zeggen
Odette · 6 januari 2016 op 09:27
Mooi geschreven pijnlijk stuk. Wanneer je jong bent is het een harde les om te laten voelen dat je er niet bij hoort. Trouwens, in elke levensfase is het akelig. Mij is het verschillende malen overkomen en ik bleef naïef, dacht te veranderen, bleef meedenken. Telkens paste ik me aan aan mijn omgeving. Achteraf gezien leek ik wel een wandelende kameleon.
Pas sinds kort kan ik mijn verleden en de mensen die daarin voorkwamen loslaten. Het interesseert het me niet meer of mensen me aardig vinden of niet. Het levert vrijheid op en een zee aan vrije ruimte in mijn hoofd, omdat ik niet meer pieker over het verleden en hoe dingen met personen zijn gelopen. Er is een goede reden geweest dat die personen mijn toekomst niet hebben gehaald.