Mien korte verhalen met kleine grote waarheid (44): Bokkerijder

Ik heb post en dat komt niet zo vaak voor. Zie ik het goed? Er staat een bekend logo op, het hockeylogo van de Bokkerijders, een vereniging mensen die de hockeysport in Limburg naar een hoger plan wil tillen en verantwoordelijk is voor de selectie van Limburgse jeugdteams. Nieuwsgierig maak ik de witte envelop met groen Bokkerijders-logo open. Als fanatieke hockeyer weet ik waar dit mogelijk een voorbode voor kan zijn. De selectieteams A (<18) en B (<16) mogen deelnemen aan de DSD (District Selectie Dag), een hockeytoernooi met 4 zuidelijke districten waaruit de Zuid Nederlandse selectieteams worden gekozen. Tijdens drie DOD’s (District Ontmoetings Dagen) wordt vervolgens uit 6 districtsteams de Nederlandse selectieteams A en B gekozen. Daar kan ik alleen maar van dromen. Ik kan het bijna niet geloven, deze voorbode.

Gretig lees ik de brief. Ik ben uitgenodigd voor selectiewedstrijden voor het Limburgs jeugdteam B. Ik spring een meter de lucht in. Yes, yes, yes. Trots laat ik de brief tijdens het avondeten zien aan mijn pa en aan mijn zus die voor ons gekookt heeft. Ze delen mijn geluk. Diezelfde avond heb ik hockeytraining. Op de fiets ernaartoe droom ik over de selectiewedstrijden. Bij het hockeyveld aangekomen durf ik het nieuws nog niet te brengen. Eigenlijk ben ik bang voor de reacties. Wat zullen mijn teammaatjes ervan vinden? Mag ik mijn trots laten zien?

De trainer ziet mijn twijfel en vraagt wat er aan de hand is. Hij kent me goed en is ook op de hoogte van mijn thuissituatie. Hij steunt me altijd enorm. Apetrots is ie op mij. Uitgenodigd voor selectiewedstrijden voor het Limburgs jeugdelftal? Fantastisch. Hij heeft het altijd al gedacht en nu komt het uit. Geweldig nieuws ook voor zo’n kleine dorpse hockeyclub uit Blerick, die altijd in de schaduw staat van het grote VHC uit Venlo.

Mijn trainer vertelt het grote nieuws aan mijn teamgenoten en stiekum ben ik blij dat ik dat niet zelf hoef te doen. De reacties zijn hartverwarmend. Ik krijg schouderklopjes en geen enkele jaloerse blik. Ze vinden het geweldig dat ik uitgenodigd ben voor de selectiewedstrijden en weten zeker dat ik een plek ga krijgen in het Limburgs selectieteam. Zelf ben ik de enige die nog twijfelt.

Twee weken later vinden de selectiewedstrijden plaats op een woensdagavond. De liefde voor de mooie sport geeft me vleugels. Ik doe mijn uiterste best maar wordt niet veel aangespeeld. Hoe kan ik dan laten zien wat ik kan? Ik sta in het verkeerde team. Hierin kan ik niet uitblinken en dat wil ik graag. Wil iedereen laten zien wat ik kan. Zeker de mensen die naast de kant staan. Maar dan moet ik wel aan de bal zien te komen. Ik zoek de ruimte en duik in alle gaten. Voor zover mijn positie op het middenveld dat toelaat. Twijfel slaat toe. Ga ik nog wel genoeg tijd hebben?

Dan krijg ik na lang wachten en positie kiezen eindelijk de bal. Ik zie ruimte voor me. Twee tegenspelers komen op me af. Ik ken ze uit de competitie. Ze zijn niet zo snel, dat weet ik. Met een schijnbeweging en in vloeiende snelheid ontwijk ik de eerste. Met een klein wipje wip ik de bal over de stick van de tweede. Mijn solo is geslaagd. Ik sta op de kop van de cirkel en haal uit met mijn forehand. In de kruising! De keeper rest het nakijken. De bal tolt in het net omlaag en valt achter de plank. Goal, goal, goal. Een beauty. De mooiste goal die ik tot dan toe heb gescoord.

Een week later landt een tweede brief bij ons op de mat. Ik ben geselecteerd voor het Limburgs jeugdteam B. Ik ben een Bokkerijder. Niet apetrots maar bokketrots.