Mijn spiegelbeeld is de laatste maanden behoorlijk veranderd. Wat zeg je tegen jezelf als je niet jezelf ziet, maar dat opeens je alter ego je aanstaart. Toen ik een aantal maanden geleden Nederland verliet, ging ik het grote avontuur tegemoet. Het waren dagen met een gouden randje. Inmiddels zijn de kinderen gewend op school en heb ik mezelf het Maltese leven eigen gemaakt. Een eiland in de Middellandse Zee, mooi weer en vriendelijke mensen. Maar wat als je af en toe het gevoel heb dat je verdwaald bent. Verdwaald in jezelf.

Mijn alter ego geeft me soms antwoorden. Maar wat moet ik met antwoorden op vragen, die ik niet eens gesteld heb. Weet mijn alter ego het soms beter en vervaagt daarom mijn spiegelbeeld langzaam?

Met beide voeten sta ik op de grond te twijfelen wat ik zal doen. Sta ik mij alter ego toe om het over te nemen. Zal ik vasthouden aan het vertrouwde of in het diepe springen. Langzaam loop ik over het koord der beslissingen, dat langzaam heen en weer gaat wiegen. Ik probeer in evenwicht te blijven terwijl mijn alter ego capriolen op het dunne touw uithaalt, die ik nooit zou durven. Aan het eind het vertrouwde terugvinden wat ik al maanden miste of een vrije val maken naar mijn nieuwe leven.

Wat zou het fijn zijn als mijn alter ego de beslissing zou nemen, maar helaas sta ik aan de goede kant van de spiegel en beslis ik voor ons beide. Mijn andere ik knikt vriendelijk naar me, wanneer ik net voor het slapengaan mijn haar borstel. Mijn vader mist me erg, weet je dat, zeg ik tegen haar. Ze knikt en ik zie een traan uit haar linkeroog glijden, of is het rechts? Kent hij me nog, als ik over een week of drie bij hem langskom? Of ziet hij jou, degene die ik ook nog moet leren kennen.

En mijn jongste dochtertje die dan meegaat, zou zij willen blijven? Iedere dag pakt ze haar koffertje in om weer naar Nederland te gaan. Als ik terug ben in Nederland, ben jij dan weg, of ben je gewoon verstopt? Mijn alter ego draait zich om, zodat ik het antwoord niet op haar gezicht kan aflezen.

Wat moet ik met haar. Een van ons moet weg, dit schiet niet op. Ik zie haar en het vuur in haar ogen, maar voel de tranen in de mijne. Het koord gaat steeds harder zwiepen en er komt een moment dat ik val. Ik wil eigenlijk niet terug naar mijn vroegere leven. Wanneer ik toen in de spiegel keek, zag ik niemand.

Mijn alter ego lacht me hard uit. ‘Je weet het antwoord allang, hoor ik zeggen. ‘Ik ben gewoon jij, alleen je ziet het nog niet. Het enige wat je moet doen is heel goed kijken, spring van dat koord en je zult het zien.

‘Maar mijn vader dan en mijn dochtertje,’ vraag ik. ‘En jou geluk dan,’ antwoordt mijn tweede ik. Weet je wat, ik geef dat touw wel een ruk, als jij niet kunt beslissen, dan doe ik het wel.’ Ik voel het touw bewegen onder mijn voeten. Als een koorddanseres probeer ik zolang mogelijk mijn evenwicht te behouden. En dan voel ik me vallen, vallen in de diepte en het duurt nog lang voordat ik de grond weer onder mijn voeten voel. Ik kijk snel in de spiegel en daar is ze. Ik zie mezelf een knipoog geven. Je bent waar je thuis hoort, hoor ik mezelf zeggen.

Mijn wekker gaat en ik word langzaam wakker. Mijn droom blijft nog even hangen in mijn hoofd, maar zal waarschijnlijk snel verdwijnen. Ik ga dalijk eerst even mijn vader bellen, mijmer ik. Ik moet hem even laten weten dat ik hem mis.


7 reacties

doemaar88 · 18 december 2008 op 11:44

Af en toe vind ik het moeilijk om mijn gedachten bij je stuk te houden. Hier en daar verwarrend. Je hebt er wel sterke zinnen tussenzitten. Verassend einde!

Neuskleuter · 18 december 2008 op 14:18

Dat verwarrende in de bovenstaande reactie haal ik er niet uit, ik zie juist een mooie worsteling tussen twee culturen.

Zelf ben ik een aantal keren verhuisd van de ene provincie naar de andere, maar toch is het wel wat herkenbaar. Je oorsprong vergeet je nooit, maar de nieuwe cultuur waar je in staat maak je je eigen.

In de een na laatste alinea zag ik een spelfoutje: jou moet jouw zijn (bezit). In de eerste alinea’s gebruik je wel heel vaak het woord alter ego, dat leest niet zo prettig weg. Verder mooie overpeinzing.

Anne · 18 december 2008 op 16:34

Ik vind de gebruikte beeldspraak nogal stroef en hier en daar irritant vermengd met clichés. De eerste maanden in een ander land, en hoe dat avontuurlijk kan zijn, dat gevoel ken ik maar al te goed. De kunst is daarna, om je daarna goed te voelen. Tevreden. Als dat lukt ben je pas echt verhuisd. Lukt dat niet, om welke redenen dan ook, volgens mij kun je dan beter teruggaan.

Nog iets bedacht, later: om te blijven moeten de redenen daarvoor opwegen tegen de redenen om weg te gaan. Als je werkelijk goede redenen hebt om te blijven dan doe je dat ook. Anders niet.

pally · 18 december 2008 op 23:02

Ik snap wel wat je bedoelt, maar je woord- en beeldgebruik spreken me niet zo aan.

groet van Pally

KawaSutra · 19 december 2008 op 01:55

Mij sprak het eigenlijk best wel aan. Je gedachtewisselingen met je alter ego en het balanceren op het slappe koord vind ik mooie metaforen. Wel enkele foutjes gezien, daar kun je nog wel wat aan bijschaven.

Annemarie · 19 december 2008 op 13:43

Bedankt allemaal voor jullie reacties. Voor mij was dit verhaaltje meer een experiment. Ik schrijf bijna nooit over dit soort onderwerpen. Wat betreft mijn verhuizing naar Malta. Ik ben helemaal gesettled hier. Die tweestrijd heb ik wel ervaren in het begin, maar niet zo heftig als hier beschreven. Dat ik mijn vader mis is zeker, ik vlieg dan ook om de 6 weken terug naar Nederland voor een lang weekend. Gelukkig mag ik vandaag weer in het vliegtuig stappen. groetjes Annemarie

Mien · 19 december 2008 op 14:04

Droom en werkelijkheid gaan vaker hand in hand en werken louterend naar elkaar toe.
Je hebt dat mooi verwoord in deze column.
Je raakt de kern in deze zin:
[quote]Wat zou het fijn zijn als mijn alter ego de beslissing zou nemen, maar helaas sta ik aan de goede kant van de spiegel en beslis ik voor ons beide.[/quote]
Alleen had ik ‘helaas’ weggelaten!

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder