Soms droom ik over de zeven levens van mijn bestaan. Mijn eerste leven begint ´s ochtends. In ontwakende toestand bereid ik ons voor op de dag vol plichtplegingen. Plassen, wassen, wekken, ontbijten, uitzwaaien naar scholen en bazen, vaatwasseren, in de tram springen, inloggen en met een big smile pers ik een vervalste vriendelijk goedemorgen de telefoon in en denk aan mijn tweede leven wat in de middag los mag.* In mijn derde leven ben ik geprogrammeerd tot een rücksichtslose verkoper. Klaargestoomd in een indoctrinerende training tot het aanpraten van producten waar geen mens iets aan heeft.

Mijn vierde leven is een representatieve echtgenote en een zorgzame moeder die het kroost niets te kort laat komen. Gelukkig heb ik nog een paar levens in de koffer zitten.

Mijn vijfde leven ga ik inzetten om een trektocht te maken langs de honderdduizend adviseurs voor het innemen van rationele intelligentie.

Ook mijn zesde leven slokt het inkomen op uit mijn eerste leven voor counselors, therapeuten . Reikimasters, psychometristen, intuïtieve mediums, Jomanda en Bep die mijn emotionele en spirituele talenten oppeppen en het streven naar de perfecte mens begeleiden. No money no advice. No cure no pay is helemaal uit de tijd. Mijn hemel, waarom ben ik niet slim genoeg geweest om zelf adviseur te worden.

In mijn zevende leven ben ik nog steeds kind van nu hoogbejaarde mensen die het zonder al deze deskundigen moesten rooien. Zij schudden meewarig hun hoofd. “Kindje kindje wat is deze tijd ingewikkeld. Wat is er een hoop deskundigheid vandaag de dag. Wij hadden vroeger alleen maar ons gezond verstand en wat intuïtie om jullie voor te bereiden op het grotemensenleven”. Terwijl ik de meegebrachte boodschappen voor hen opberg, vertellen ze me nog een keer over de dingen die ze ons vroeger ook al hebben verteld. Over liefde, tederheid, rust, ontspanning, begrip, trouw en vertrouwen. Maar vooral over je lekker in je vel voelen, geluk en tevredenheid. Hunkerend naar dat kind in mij ga ik terug naar huis. Ik slinger gejaagd een boterham en een bak koffie naar binnen en start de computer.

Mijn “Second Life” opent zich en als een jonge mooie goedgeklede vrouw stap ik de verwachtingen uit mijn jeugd binnen. Het leven van liefde, tederheid, rust, ontspanning, begrip, trouw en vertrouwen. Ik heb er vrienden gekocht die me vriendelijk toelachen, knuffelen en zeggen dat ik er goed uitzie en mijn succes bevestigen. Ik loop door naar mijn vakantiebungalow met uitzicht over een baai, geef er mijn Lyndon dollars uit aan luxe en feesten en gooi alle zorgen overboord van mijn zeiljacht.

De rust op het strand stroomt door mijn aderen en haalt de spanning uit mijn spieren. Pas als ik mijn ogen sluit, wordt alles waar, wat die twee oude wijze mensen mij als kind hebben geleerd. Geluk is niet te koop, je vind het en het kost niets. Een rare ontwikkeling dat we tegenwoordig het echte leven tegen betaling uit de computer moeten halen.
Soms droom ik over de zeven levens van mijn bestaan.


13 reacties

arta · 26 februari 2007 op 09:00

Wat een mooie droom, met een prachtige ingeweven boodschap!
🙂

SIMBA · 26 februari 2007 op 09:04

Mooi hoor Trukie!!!!

pally · 26 februari 2007 op 10:26

Onder de knipoog schuilt een hoop levenswijsheid , Trukie!
Heel mooi,
groet van pally

KingArthur · 26 februari 2007 op 10:55

Mijn haren gaan recht overeind staan (en dat is geen gezicht) als ik tegenwoordig over second life hoor. Belachelijk dat mensen geluk denken te vinden in een virtuele wereld (ik denk even terug aan een tekst van mij Vensterliefde dat wel vergelijkbaar is). Ik beaam je boodschap.

Ik had wat moeite met de volgorde (lijn) in je tekst. Eerst leven 3 t/m 7 om daarna weer over leven 2 te praten. Het duurde even voordat dat kwartje bij mij viel. Had je deze levens (3 t/m 7) niet gewoon in leven 1 kunnen vatten?

Even flauw, je begon bij mij tenslotte ook over de titel :-): dat in 500 woorden had je niet hoeven plaatsen voor mij.

Ma3anne · 26 februari 2007 op 11:26

Die titel vind ik nou net weer grappig.
😀

Juist erg goed gevonden om de uitleg over ’the second life’ even uit te stellen en later uit te werken. Dat geeft het extra nadruk. En ja, ik ben het met je eens. In wat voor rare werkelijkheid leven we, wanneer we wegvluchten in ‘real virtuality’.

DreamOn · 26 februari 2007 op 14:10

Vergeten om over je achtste leven de vertellen? Over het feit dat je prachtige columns schrijft?

😀

(En EINDELIJK geplaatst…heb je ook een half leven op moeten wachten… 😉 )

Liefs DO

WritersBlocq · 26 februari 2007 op 18:44

Ha Trukie!
Leuk, droom, het echte en nep-leven in psies 500 te vatten.
Groetje, Pauline.

pepe · 26 februari 2007 op 19:21

Leuke droom… Knap geschreven en ontzettend goed dat je dat met precies 500 woorden hebt gedaan.

Zonder PC hadden wij elkaar nooit ontmoet en hadden we niet met een aantal CX-ers leuke uren beleefd.
Zolang de PC naast het echte leven en geluk blijft bestaan is daar niets mis mee.

Arne · 26 februari 2007 op 19:27

Heerlijk verhaal… 🙂

Anne · 26 februari 2007 op 20:15

Heel mooi geschreven Trukie, en een eigen manier van kijken.

Li · 26 februari 2007 op 22:21

Je lijkt wel een kat? Of heeft die negen levens. :stom:
Een bijzonder originele droom Trukie!
Maar waarom onder maatschappij ingezonden en niet onder themacolumn? :eh:

Li

Mup · 27 februari 2007 op 13:12

En precies goed verwoord ook.
Maar de verwachtingen uit mijn jeugd binnen stappen, daar moet ik weer niet aan denken, dan schrik ik wakker uit een nachtmerrie… 🙄

Groet Mup.

Trukie · 27 februari 2007 op 20:41

Bedankt voor de reakties.
@King ik was zo blij dat het me gelukt was om binnen dat aantal te schrijven. :lach: En het benadrukt nog meer hoe geprogrammeerd we leven.
@Pepe, dat is waar, maar Second Life gaat wel 10 stapjes verder.
@Li, een kat heeft er zeven, maar wat let een columnist om er een paar bij te verzinnen?
Ik heb niet aan “thema” gedacht, maar je hebt gelijk.
@Mup, no better life than a real life.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder