Miss November

De deur kraakt zacht. Ik ram op de lichtknop en verwijder de deken met een ruk van het bed. De beide mannen die erin liggen, grijpen van schrik naar hun geslacht. Ik ben ze zat. En dat zullen ze weten ook. Mijn stem woekert op stormkracht en ik stort me midden op het bed. ‘Wakker worden, luie donders!’ Oktober knippert verschrikt naar het licht. ‘Moet dat? Ik slaap net.’ December krabt over zijn kortgeschoren blonde stekels en slaakt een kille zucht. ‘Wat is er nu weer?’ Ik onderdruk de neiging om hen allebei uit bed te gooien. ‘Stelletje eendagsvliegen, jullie zijn geen volledige maand waardig. We werken om de beurt, dus het wordt tijd dat jullie respect krijgen voor mij! In dertig dagen tijd moet ik koken, wassen, een godin in bed zijn en nog carrière maken ook, maar jullie komen het bed niet uit. Sta op en doe eens wat!’ Mijn beide bedgenoten tillen eendrachtig hun hoofden op en kijken elkaar fronsend aan over mijn borsten. Ik sla mijn armen om mij heen. ‘Perverselingen.’

‘Ik begrijp het niet, windvlaagje,’ waagt December voorzichtig. Zijn ijskoude hand wil mijn knieën strelen, maar ik blaas hem geïrriteerd weg als een herfstblaadje in de storm. Oktober bromt iets en rekt zich nogmaals uit. Ik trek in een reflex aan zijn dunbehaarde okselhaar. ‘Au! Moet dat nou?’ Ik grijns maniakaal. ‘Ja. Dat moet. En jij let op, want ik ben aan het woord.’

De kalende man rolt zich nederig op naast mijn billen. Ik kijk op hem neer en vervolg mijn verhaal. ‘Oktober, jij bent vreselijk wispelturig. Altijd dat gezeur en geklaag van jou om niets. Jij hebt nuttig werk. Dierendag, Halloween en zelfs een vakantie staan op jouw agenda. Eenendertig dagen èn een uur extra, het kan niet op. Daarbij start je elk jaar weer met alle commerciële activiteiten voor December, maar dat is mijn taak. Heb je enig idee hoe frustrerend dat is? Ik zit tussen jullie in als te kort gebakken bleke friet, verstopt onder grote klodders mayonaise. Men eet mij, maar niet van harte.’

Oktober krabt achter zijn oor, maar blijft zwijgen. ‘Dringt het niet tot je door, kale? Elk jaar lijkt het alsof de wind niet alleen jouw haargroei, maar ook je denkvermogen doet afnemen.’ Ik wil mijn sneer afmaken, maar hij keert mij zijn rug toe. Ik rol met mijn ogen en wend mij tegen beter weten in tot de man rechts. Hij friemelt nerveus aan zijn geslacht. ‘En jij, kille ijspegel! Ik werk me kapot aan de marketing voor jouw feestjes. Sinterklaas, Kerst, oudejaarsdag, jij hebt het voor elkaar. Onder mijn beleid laait de commerciële strijd zo hard op dat het alle chocoladeheiligen spontaan laat smelten. Aan het einde van mijn werk is iedereen dat zat, omdat die kale stommeling naast mij zich nooit kan beheersen.’ Oktober blijft onverstoorbaar liggen. Ik trap een keer achteruit. ‘Wat doe je?’ mompelt hij. Ik trap hem nog eens en zucht. ‘Niemand waardeert me.’

Oktober draait zich om. ‘Zeur niet zo. Wij waarderen jou wel. Jij hebt ook feestdagen.’ Ik ga op bed staan en spuug een grote klodder in zijn navel. Hij slaat zijn blik neer. ‘Ik merk er niets van. Allerheiligen wordt niet gevierd, Sint Maarten is een stom kinderfeest en met die carnavalsbenoeming heb ik niets. Ik kan er beter mee stoppen.’

December kruipt naar mijn knieën. ‘Dat kan niet! Wie zorgt er dan voor dat Sinterklaas in het land komt, zodat ik het kan vieren?’ Oktober plukt boos een losse haar van mijn teen. Hij trekt een stuk van mijn vel mee en ik schop hem terug. ‘Au! Wie zorgt dan dat het koud en herfstig blijft?’
‘Wie laat dan de kerstliedjes horen?’ jammert December. Ik gooi mijn haar geïrriteerd over mijn schouder. ‘Kan Juli dat niet? Of Mei? Wil Januari niet overwerken?’

December strijkt plotseling geil omhoog langs mijn been en vervolgt onschuldig: ‘Liefste, jij bent het voorspel. Zonder jou zou mijn werk nooit zo leuk zijn.’ Ik verplaats een voet verleidelijk langs zijn geslacht en zet er dan mijn volledige gewicht op. Hij slaakt een hoge gil. ‘Jij vieze vuile narcist! Dan doe je het toch lekker zelf?’ Ik kijk walgend opzij naar de kalende man en snap niet dat ik ooit van zo’n impotente lelijkerd heb gehouden. ‘En dat geldt ook voor jou!’ December rilt en zijn geslacht krimpt ineen onder mijn koude voet. ‘Ik wilde alleen maar…’ Oktober kijkt mij smekend aan. ‘Maar lieverd…’ Ik blijf koel en hef mijn hoofd op. ‘Wat is november nu zonder mij, Miss November? Jullie redden je maar zonder mij.’

De deur valt met een klap dicht. Ik hijg na van woede en blijf stil bij de deur luisteren. Het gemurmel van Oktober en December dreunt zacht door de eiken deur.
‘Dat is niet best, Deci.’
‘Nee, niet echt.’
‘Wat een opvliegend karakter.’ Ik neem me voor Oktober nog een klap te verkopen zodra ik terug ben.
‘Het is wel een eigenzinnige tante.’ En December ook.
‘Wat je zegt,’ bromt Oktober met zijn gure stem.
‘Zullen we dan maar samenwerken? Jij weet wel iets over kerstliedjes en marketing, toch Okto?’
‘Moet te doen zijn.’
‘Haar feestdagen laten we vervallen, die heeft ze toch al laten verslonzen. Ik richt me wel op het weer. Misschien komt ze nog terug, maar laten we beginnen om samen iets van de maand van November te maken.’

Na die woorden recht ik mijn rug, pak de koffer en verlaat het huis. Bij de buitendeur blijf ik nog eenmaal vertwijfeld luisteren. Uit het raam boven me klapperen kreunende geluiden die op een bijzondere eensgezindheid tussen de heren duidt en ik hak de knoop door. Stelletje prutsers. De synergie tussen hen is compleet. Ik gooi de deur dicht. Met een lichte huivering loop ik de koude nacht in. Ik bewaar mijn verloren identiteit onder mijn arm, in de wetenschap dat mijn dertig dagen nooit meer dezelfde zullen zijn.