Een grijze sluier van mist heeft de wereld veranderd in iets wat niets meer dan een vage schets lijkt te zijn. Traag kleed ik me aan. Een onbestemd gevoel dat al de hele nacht heeft voortgeduurd lijkt zich nu van mijn hoofd naar mijn maag te hebben verplaatst. Nachtmerries, eindeloze nachtmerries jaagden mij door het donker en deden me ontwaken in een staat van totale dissociatie. Weer een cyclus afgesloten en weer een volgende te gaan. Opnieuw zet ik mijn masker op. Zijn realisme weet vakkundig de waanzin die zich daarachter verschuilt te verdoezelen. “Kijk naar mij: ik lach. Zie mijn huid: ik blaak van gezondheid.” De leugen, het is altijd de leugen die regeert. Mijn bloed lijkt te zijn bevroren. Ik ben uit koers geraakt, gevallen en ik heb alles gebroken wat er maar denkbaar te breken valt. Ik bekijk mijn omgeving als een gevangenis: grijs, leeg, en even nietszeggend als de wereld binnenin mij. Geen gevoel van verbintenis. Geen liefde voor mezelf. Zelfs de geesten die mij ooit zo veelvuldig bezochten laten het stuk voor stuk afweten.

Ik praat, maak onsamenhangende zinnen en soms, heel soms is er iemand die achter mijn acteursgezicht lijkt te kunnen zien en een coherente betekenis aan de puzzel van mijn woordenstroom weet te geven. Dat is degene die ik wil omhelzen. Dat is de persoon die ik nooit meer los zou willen laten. Maar hij is net als ik: hij kent de waarheid. Hij gebruikt dezelfde huichelarijen en beweegt zich voort met hetzelfde versleten mechanisme. Dus ik loop van hem weg, zo ver en snel als maar kan. De noodzaak van liefde en de drang van het najagen van een doel lijken compleet uit mijn systeem te zijn verdwenen.

Ik wil niet meer denken. Ik wil voelen. Ik wil alles geven om degene die ik was weer terug te kunnen roepen. Ik wil oplossen in zijn warmte. Versmelten in zijn onbevreesdheid. Maar alles vervaagt; herinneringen worden onsamenhangende beelden. Lang geleden geschreven woorden verbleken en de textuur van de dag lost op alsof ze nooit werkelijk heeft bestaan.

Ik stroom over. Ik leef te snel; de zaden van mijn vruchten ontkiemen, maar de winter is in aantocht en de mist bedekt alles wat ooit betekenis voor me heeft gehad. Ik kan niet houden van wat ik niet zie en ik kan niet langer zien waarvan ik ooit heb gehouden. Het einde, het altijd zo ontastbaar lijkende einde is in aantocht. Als een groot mysterie is ze tot me gekomen en met een kille zucht laat ze haar aanwezigheid blijken.

Het orkest van de dood: altijd marcheert ze in stille pas verder.

Maar dan: weerstand. Verzet. Een plotseling besef van kracht, omhoog klauterend vanuit de kraters van mijn zijn. Ik moet een tegenwicht bieden aan het donker. Ik moet stoppen met het maken van omwegen en het rechte pad zien te vinden dat mij kan brengen naar het thuis waar ik altijd zo hevig naar heb verlangd.

Gedachten verhelderen en zonder een moment van twijfel open ik de deur. Door de mist baan ik me een weg naar buiten, als een doolhof waarin ik mezelf enkel op gevoel kan voortbewegen. Ik visualiseer haar benevelde kleuren, ik ruik haar herfstachtige geur en ik stel me haar pad voor: recht en ontdaan van bochten.

Ik voel en vloei voort.
Voel en vloei voort.

En langzaam, heel langzaam lost de mist op en verandert het landschap in een schilderij omringd door een lucht, helder en gevuld met sterren.

Categorieën: Overig

14 reacties

arta · 21 oktober 2007 op 19:26

Heel mooi geschreven.
Knap hoe jij gaandeweg de mist gevoelsmatig op kunt laten trekken, terwijl je het zelf pas in de laatste zin noemt!
🙂

KawaSutra · 21 oktober 2007 op 21:07

Prachtig vloeiend geschreven Troy.
Tussen alle surrealistische nu eens een column die een werkelijkheid raakt waarin ik mij kan verplaatsen. Ik vind dit één van je beste, zo niet dé beste, die ik van jou gelezen heb.

pally · 21 oktober 2007 op 22:59

Prachtig, zoals je de fundamentele eenzaamheid en verwarring van de mens hier neerzet, Troy!
Je maakt je eigen beschreven eenzaamheid hiermee universeel.
En dat maakt indruk en ontroert.
Je voelt als een verwante ziel. :wave:

groet van Pally

pepe · 22 oktober 2007 op 07:48

Om stil van te worden, erg mooi geschreven.

‘Wie zich nooit in de weg vergist, heeft onderweg veel moois gemist.’
Af en toe een omweg is ook niet verkeerd.

FatTree · 22 oktober 2007 op 08:54

Dit is totaal niet ‘mijn ding’, maar als verzameling mooie, doch duistere, zinnnen kon ik het toch waarderen (dit is een groter compliment dan het lijkt).

[EDIT] Ter verduidelijking /correctie op mijn reactie:
Ik bedoelde echt dat ik het goed vond, niet cynisch. Ik bedoelde dat doordat het mijn genre niet is, dat het knap is dat het mij toch kon boeien.

Dees · 22 oktober 2007 op 09:56

Dit doet me vaag denken aan een gedicht dat ik ooit las; ‘De reis’ heet het, dat weet ik nog. Maar eenmaal gelezen heb ik het nooit terug kunnen vinden.

Het is mooi geschreven, toegankelijk (met opzet?). Als een stukje film.

DreamOn · 22 oktober 2007 op 10:49

Erg mooi.

DO.

lisa-marie · 22 oktober 2007 op 13:18

Om stil van te worden hoe je de gevoelens,gedachten,twijfels en verwarring neerzet.
Ik heb genoten.

SIMBA · 22 oktober 2007 op 19:40

Wat mij betreft mag deze de titel “column-van-de-maand” krijgen, perfecte column in deze oktobermaand!

Mosje · 22 oktober 2007 op 20:22

Als iedereen zegt: “oh, wat prachtig” krijg ik immer de neiging om wat te zeiken. Zo ook in dit geval.
Jij schildert met woorden, ik geloof dat ik dat wel eens vermeldde. Maar doe het niet te abstract. Het klinkt allemaal mooi, maar waar gaat het over?
Als je echt wilt dat het nergens over gaat en mooi oogt, dan is daar niets mis mee. Maar doe het dan zo dat er geen misvestand over ontstaat dat je het ook zo bedoelt.

Troy · 22 oktober 2007 op 22:14

Bedankt voor alle reacties. Wederom grappig om te zien hoe het voor de een overduidelijk is waar ik over schrijf terwijl het voor de ander in een meer verhalende vorm beter te begrijpen annex verteren is.

Eerlijk gezegd denk ik nooit echt na over hoe of waarover ik wil schrijven. Ik begin gewoon en het is altijd weer spannend wat eruit komt.

Edit: @Dees: Hiermee beantwoord ik denk ik ook meteen jouw vraag. Het is nooit mijn opzet geweest om al dan niet (on)toegankelijk te schrijven. Ik merk wel dat ik de laatste tijd veel meer naar het ‘realistische’ neig. Of dat zo blijft weet ik niet, dat is altijd afwachten bij mij : )

Anne · 22 oktober 2007 op 23:48

Ik sluit me volledig aan bij Mosje. Je weet in middels wel wat ik van je werk vind denk ik, en dat geldt hier ook weer, hoewel je hier net iets minder met de gotische kwast verft.

Bij jou heb ik nog steeds heel sterk de indruk dat je juist meer moet werken aan de bewustwording van dat wat je drijft. Goed om je heen kijken dus, waarnemen, en droog opschrijven wat je ziet, ZONDER INTERPRETATIE!!! Niet als einddoel maar als een heel goede oefening om anders te leren kijken. Want ik denk dat je anders gevangen blijft in dat wat je heel automatisch van zelf doet: mooie zinnen aaneenrijgen. Bij voorbaat invullen. Drama vooraf op ons bordje leggen in plaats van ons daarmee te raken via dat wat jij ziet, niks meer, niks minder.
Je hebt genoeg in huis, dat voel ik.
groet van Anne

Troy · 23 oktober 2007 op 01:01

Die gotische kwast gebruik ik echt nog zelden tot nooit dus ik vind het een beetje jammer dat je dat aanhaalt.

In mijn laatste columns ben ik sowieso veel verhalender te werk gegaan. Lees ‘Beul’, ‘Hoogspanning’, ik noem maar wat. Ik heb het idee dat je nu vooral reageert vanuit het beeld dat je van me hebt gekregen van de columns die je wél hebt gelezen, en niet vanuit die van alle anderen (‘Meneer Boon schept op’ is ook een uitstekend voorbeeld). Ik weet ook van mezelf dat ik in de meer dan honderd columns die ik heb gepubliceerd, veel, heel veel stijlen en oderwerpen heb gehanteerd en dat ik zodra ik merk dat ik in herhaling val het, ook om het voor mezelf spannend te houden, direct weer over een andere boeg gooi.

Het klopt, deze column is vooral vanuit interpretatie geschreven, had ik al een tijd niet meer gedaan, maar ik vind het blijkbaar soms nog steeds prettig om intuitief ‘mooie woorden’ aaneen te rijgen en daarmee een bepaald gevoel op te roepen. Ik kan me dus niet vinden in je reactie, al geloof ik werkelijk dat deze goed bedoeld is. Ik zit allerminst gevangen in het aaneenrijgen van deze zogenoemde mooie woorden, en al zou het zo zijn: als ik dat prettig vind, is het dan een gevangenschap te noemen? 😉

Anne · 23 oktober 2007 op 16:54

Troy, je hebt natuurlijk gelijk, als jij je niet gevangen voelt is dat woord voor jou niet van toepassing. Misschien bedoel ik meer dat het voor mij als lezer niet uitkomt boven iets waar ik tijdens het lezen van teksten altijd naar zoek. Misschien voel ik me gevangen in jouw teksten.

Maar over de gotische kwast, daarover zullen we het niet eens worden denk ik. Ook in dit stuk gebruik je heel veel woorden en uitdrukkingen die precies dat zijn. Een woord als onbestemd bijvoorbeeld, een uitdrukking als ik stroom over, woorden als waanzin, het einde, kraters van mijn zijn, marcheren in stille pas; hoe je het ook wendt of keert, het zijn bij voorbaat beladen woorden, die het drama invullen.
Begrijp me goed, ik heb niks tegen drama, ik hou juist erg van wat men dan noemt inhoud. Maar de manier waarop is even belangrijk als de inhoud zelf. Sterker nog: minder is meer.

Ik ben in ieder geval blij dat je terecht gelooft dat mijn bedoeling goed is. Want dat is gewoon zo. En, oke, ik zal nog eens wat eerdere teksten van je lezen, misschien dat ik mijn meer algemene beeld over jou dan dien te wijzigen. Wie weet, ik heb het laatste half jaar erg weinig kunnen lezen, van wie dan ook, dus wellicht klopt het wat je zegt over mijn vooringenomenheid.
Groet van Anne

Geef een reactie

Avatar plaatshouder