Modder (vet)

Al mijn hele leven wordt ik beoordeeld op mijn uiterlijk. Werd ik vroeger door de schoolarts als te lang bestempeld , vandaag de dag vindt menig één mij te dik. Blijkbaar mag je als wildvreemde zeggen tegen een vetzak dat elk pondje door het mondje gaat. Het is echt gebeurd! Ik zat in de trein van school naar werk. Omdat ik tussendoor geen tijd had om naar huis te gaan had ik ’s morgens voor vertrek  van huis een heerlijke koolsalade met een scheutje magere yoghurt gemaakt. Zodat ik een verantwoorde maaltijd zou hebben in plaats van een vette hap op het station te moeten kopen.

Sindsdien eet ik niet meer in de openbare ruimte. Niet meer spontaan een ijsje eten met vriendinnen als we aan het winkelen zijn, geen gebakje meer bij de koffie als we ergens gaan zitten. Ik ben een meester geworden in het omzeilen van lunchafspraken met collega’s of klanten. Het zal mij niet meer gebeuren dat ik aangesproken wordt op mijn eetgewoontes.

Bij een vorige werkgever had ik mij op een ochtend ziek gemeld, toeval of niet, dit gebeurde na een personeelsfeestje waarbij ik vermoedelijk ziek ben geworden van een stukje niet goed verhitte kip. Tja, barbecueën blijft toch altijd een klein risico houden. Het was mijn eerste ziekmelding  in 4 jaar. Toch lag er op mijn bureau, toen ik twee dagen later weer op het werk verscheen, een artikel waarin stond te lezen dat werknemers met zwaar overgewicht zich vaker ziekmelden dan “gezonde” werknemers.

Ondertussen zijn we een paar jaar verder, heb ik alle boeken van Sonja Bakker, South Beach, Paleo en Atkins in de kast staan. Heb ik alle bij behorende diëten geprobeerd. Ook het soepdieet, sherry dieet, en vele crash diëten hebben de revue gepasseerd.  Even als het vreet de helft minder en het hoofd van links naar rechtsdraaiend dieet.  Vaak lukte het me wel om een paar kilo af te vallen, maar die kwamen vaak binnen een jaar weer terug. Zelfs de diëtiste zag na een half jaar aanrommelen er geen brood meer in. Ze was van mening dat ik een maag verkleinende operatie moest ondergaan. Alleen dat zou mijn redding zijn in mijn strijd tegen het overgewicht.

Vorig jaar ten einde raad naar de huisarts geweest om een verwijsbrief te halen. Een maand voor de kerst was dan eindelijk mijn de afspraak die tussen mij en de operatie instond, het intake gesprek. Tijdens dit intake gesprek was er weer de pijnlijke confrontatie met de weegschaal. Of ik me tot op mijn ondergoed wilde uitkleden en dan daarna op de weegschaal wilde gaan staan. Nu kan ik u vertellen dat er voor een vrouw van mijn omvang niet echt hele charmante lingeriesetjes te verkrijgen zijn. Dus stond ik daar met lillend vel in zwarte oma onderbroek met dito bh. Door de zwarte stof leek het wel of er op de toppen van de het alpenlandschap op mijn benen sneeuw lag.

Ik nam een diepe zucht, stapte op de weegschaal. De cijfertjes knipperde gevaarlijk vaak aan en uit, maar bleven uiteindelijk stil staan op 133,0 kilo. Bij een lengte van 1,85 levert dat een BMI op van 38,8. Officieel val ik dus in de categorie obesitas. Helaas kwam toen het slechte nieuws. Ik had een keuze. Keuze één was 4 kilo aankomen, daarmee zou mijn BMI stijgen tot 40. Pas dan kwam ik in aanmerking voor een operatie of toch weer zelf een serieuze afvalpoging gaan doen om zo mijn doel te bereiken.

Wat ik ook probeerde die 4 kilo kwamen er niet aan. Ik bleef heel stabiel 133 kilo wegen. Nu op 1 januari heb ik mij opnieuw voorgenomen om af te gaan vallen. Dit maal door vooral meer te gaan bewegen. Ik heb een sportschool gevonden die zegt dat ze je opbellen als je 3 weken in rij niet verschijnt zonder af te zeggen. Het doel voor dit jaar 20 kilo afvallen. Dan ben ik nog steeds te zwaar, maar zal men het mij hopelijk niet meer kwalijk nemen als ik op oudjaarsavond één oliebol eet.