Moedig en ontaard

Mijn broer gaat trouwen. Hij wilde dat vorig jaar op Dushi Korsou doen, maar dat ging niet door. Op het eiland moet je als bruid namelijk officieel 12 maanden gescheiden zijn. Dat heeft te maken met een eventuele zwangerschap van de aanstaande bruid en de vraag wie daarvoor verantwoordelijk is. Geëmancipeerd ook….
Nu is mijn broers aanstaande een pittige jongedame van 57 lentes, zonder kinderen en wil dat graag zo houden. Haar scheiding dateert al van langer terug, echter nog niet op papier. Ze heeft gewoond en gewerkt in Duitsland, en nu ze terug is in Nederland, vechten de Nederlandse en Duitse staat de strijd over wie straks voor haar pensioen gaat betalen. Hopelijk komt er een winnaar uit de bus voordat ze ook daadwerkelijk met pensioen gaat. Heel begrijpelijk dus dat ze nog niet echt in de echt verbonden kan gaan worden.

Omdat broerlief graag zag dat ik ook op zijn bruiloft zou zijn, besloten ze in eerste instantie te wachten totdat ik een keer naar Nederland zou komen. Hartstikke lief natuurlijk, maar nu ze eindelijk alle instanties met de neus één kant op hebben, vond ik het onnodig dat ze op mij wachten. Voor je weet zijn er straks kapers op de kust en gaat een ander aan de haal met bruid of buit. En dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Dus werd er een datum gepland, 16 februari.

‘Goed dat ze een datum gepland hebben, jammer dat ik er niet bij ben’, zei ik tegen vechtgenoot.
‘Waarom ga je niet?’ vroeg hij.
‘Dat kan ik toch niet maken, schat. Hoe moet dat dan met de kinderen?’
‘O ja, de kinderen, dat klopt ook, daar kan ik niet voor zorgen’.
‘Zo bedoel ik het helemaal niet. En mijn zus komt ook nog in die periode hierheen’.
‘Ja, die blijft maar voor vijf weken…’
‘Nee, ik kan het niet maken te gaan’.
‘Schat, je hebt gelijk. Ik zou ook niet gaan. Ondanks dat je er graag bij zou willen zijn, en je broer je er erg graag bij heeft, en alles hier gewoon door zal draaien met de kinderen’.
………
‘Je lijkt je moeder wel, met alles en iedereen rekening willen houden, voor alles en iedereen willen zorgen, maar voor jezelf….’
En dat had hij nou net niet moeten zeggen. Hij had gelijk, alweer, grrrrr!

Dus ga ik. Bruid weet er van, buit nog niet. Ik ga als telegram, en oefen voor de spiegel ‘verrassing!’ roepend.
Voor het eerst in veertien jaar ga ik helemaal alleen op pad. Ze trouwen op een vrijdag, dus had ik bedacht op woensdag te vertrekken en op zaterdag gewoon weer terug te vliegen, zondag weer thuis. Maar weer botste ik op vechtgenoot. Nu gaf ik echter niet zo snel toe en zijn we tot een compromis gekomen. Ik blijf een dag langer weg.
Naarmate de dag dichterbij komt, betrap ik mezelf er op dat ik er nog naar ga uit kijken ook. Het moet niet gekker worden. Mijn schuldgevoel, dat ik als een ontaarde moeder mijn kroost vijf dagen lang ‘alleen’ ga laten, zwakt af bij het kopen van een huwelijkscadeau, een paar ruige laarzen en het inpakken van de fleecetrui die onder de tropische kerstboom lag.
Over is het gevoel nog niet, maar ik werk eraan. De reacties van de kinderen zelf waren verschillend, maar niet minder heftig. Oudste reageerde zoals een puber waardig, en vond het niet eerlijk dat ik naar een feest ging zonder haar. Jongste zag andere moeilijkheden, ik ging namelijk zomaar 1000 km weg! Op zo’n moment voel je je dus ontaard. Ik hoop maar dat het omslaat in moedig, zodra ik in de ijzeren vogel stap….