Mooie liedjes

Heerlijk! Heerlijk om zo’n anonieme column te schrijven. Waarvan niemand weet wie het heeft geschreven. Waar moet het ook al weer over gaan? Muziek. Daar veeg ik mijn voeten aan af. Nu heb ik noten op mijn zang hoor!
Ik zou zalig zingend uit de kast kunnen komen. Nee, je hoeft niet te raden wie ik ben. Ik zal het nooit zeggen. Wie zal ik eens op mijn virtuele fluit laten spelen? Ik kan gewoon kiezen.
Zijn er nog gevoelige snaren die ik terloops even laat trillen? Ik kan gewoon een willekeurig gitaartje nemen en er wat op tokkelen. Misschien wel a la Jimi Hendrickx. Weet je wat mijn bijnaam was vroeger? Gene Simmons. De zanger van Kiss. Weet je waarom? Zal ik hem eens uitsteken? Ik ben gemaakt om jouw lief te hebben.
Nee jongens en meiden. De school is uit. Voor altijd. Ik ga er met de stille trom vandoor.
Ik kan ook gewoon een lied schrijven. Over iemand die ik haat, of over iemand die ik graag heb. Dat lijkt me leuk! Jullie lijkt het niets? Wat jullie iets lijkt of niet, daar veeg ik mijn voeten aan af.

In het eerste couplet zou ik haar beschrijven. Hoe ze er uitziet. Wat ik zo bijzonder aan haar vind. Dat ze me laat zingen. En dansen. Het wordt een hit. Ik zing verder. Dat het een onmogelijke liefde is. Zo een uit de film. Sterven voor de liefde. Dat is typisch iets voor het laatste couplet. Maar juist dat typische, daar veeg ik mijn voeten aan af. Het wordt een onvoorspelbaar lied. Waar tegen het einde van het laatste couplet de muziek zachtjes verdwijnt. Muziek die je ziet verdwijnen als sneeuw voor de zon. Oplossen zonder op te lossen. Smelten. Wanneer de laatste noot met de noorderzon is verdwenen wordt het koud. Kil. Het papier is kil, wit. Nooit zal ik nog een lied schrijven. Nooit zal ik nog een lied zingen. Ik weiger om nog naar een deuntje te luisteren. Het is mooi geweest.