Carpe Diem
Hoeveel mannen en vrouwen hebben zich ondertussen ingeschreven op een datingsite? Hoeveel daarvan zijn serieus op zoek? Ik word er een beetje wantrouwig van? Het kan toch niet waar zijn dat al die 100.000 leuke mannen en vrouwen elkaar gewoon elke keer mislopen? Zijn we met z’n allen zo kieskeurig geworden, dat we altijd over onze schouder naar het beeldscherm blijven kijken? Jij bent wel leuk, maar er staan nog zoveel anderen op het net die misschien nog leuker zijn. Ach ja, de verhalen van vroeger zijn niet altijd om aan te horen, maar soms zou ik bepaalde zekerheden wel terug willen. Nee, niet de handwringer, katoenen luiers en kilometers lopen tot het volgende dorp. Ik ben een kind van deze tijd en dan ook nog eens vrij lui aangelegd, dus alle apparatuur die ervoor zorgt dat ik nog minder lichamelijke inspanning hoef te verrichten, mag blijven. Nee, ik bedoel het op een rustige manier opgroeien en in je directe omgeving verliefd worden. Iedereen wist of je bij elkaar pastte, dezelfde opvoeding, geloof en financiële middelen. Je kon op basis daarvan vaak al een ruwe schatting maken op de kans van slagen. Mocht je het in je eigen dorp niet tegenkomen, dan had je gelukkig de jaarlijkse kermis waar al het huwbare materiaal uit de omliggende dorpen kwam shoppen. Lag natuurlijk ook wel gevoelig, want verliefd worden op iemand uit een rivaliserend dorp, had ook z’n gevolgen. Maar goed, ik drijf door. De strekking van bovenstaande is hopelijk duidelijk. Juist dat laatste woord…duidelijk…ontbreekt nu. Hoe duidelijker we via allerlei in te vullen vragenlijstjes kenbaar maken wat we willen, zoveel moeilijker wordt het om iemand te vinden. Bijvoorbeeld, een geweldig leuke man maar….hij rijdt motor en je ziet jezelf al elke zondag door weer en wind in een zwart leren pak achterop zitten. Gelukkig kleed zwart af, maar zweten! Eén keer gedaan, m’n billen zijn de klap nog niet te boven en m’n haar is nog steeds kwaad. Terwijl die man misschien helemaal niet wil dat jij iedere zondag mee gaat, omdat hij al jaren met motorclub “MC Noemeengat” op pad gaat. Ok, je sluit een compromis en hij zit één keer in de veertien dagen mokkend op de bank. Zoals opgemerkt, hebben wij (m’n haar en ik) het niet zo op motorrijders. Zo valt natuurlijk al een grote groep, misschien wel leuke mannen (jongens!) af. Na genoeg “profielen” gelezen te hebben, vallen mannen, die schrijven dat zij het moeilijk vinden zichzelf te omschrijven, natuurlijk ook af. Je wil toch in ieder geval iemand die weet wie hij is en wat hij leuk vindt en dat dan ook onder woorden kan brengen. Een afspraakje met zo’n man, is net als je kind naar de peuterspeelzaal brengen en keer op keer moeten vertellen dat dát stoeltje, zijn stoeltje is. Had ik al verteld dat ik 3 kinderen heb?! Lees en huiver, ik ben dus ook gewoon zo’n vrouw geworden die kritisch ieder woord afweegt. Ik kijk dus ook over mijn schouder naar het beeldscherm naar een nog leukere man. Maar laten we eerlijk zijn, het gaat er toch gewoon nog steeds om of iemand je aan het lachen kan maken, voor je wil zorgen als je oud bent, en dat hij lekker ruikt! Wat nou nieuwe tijd!
8 reacties
Ma3anne · 26 juli 2004 op 18:42
Lees ik hier een vooroordeel naar motorrijders? Daar zou ik niet op uitselecteren. Ik ken genoeg brave huisvaders die een motor in hun schuurtje hebben staan. Doe jezelf niet tekort en schaf zo’n pak en een helm aan. Er gaat een wereld voor je open! 😀
gast · 26 juli 2004 op 19:07
Ik vind je column wat magertjes. Het onderwerp is wel goed gekozen. Maar je had het veel verder kunnen uitdiepen.
Wat betreft het onderwerp: ik denk dat er maar 2 type mensen via e-dating hun partner zoeken: mensen die enkel sex willen, en mensen die gewoon te wanhopig zijn, de zogenaamde ‘zoekers’, niet te verwarren met ‘loosers’ trouwens…hoewel velen er wel op lijken.
KingArthur · 26 juli 2004 op 19:16
Oei, oei, tegen het zere beentje van KingArthur die zichzelf toch ook tot motorextremist rekent. Niet dat ik veel rijd maar wel onder extreme omstandigheden als kamperen op de motor bij minus 18 graden.
Ik troost me maar met het feit dat ik denk dat de persoon waar jij over schrijft ook niet kon rijden waardoor jij zo’n last had van je achterwerk.
Toch vind ik een groot waarheidsgehalte in je column zitten dus wat dat betreft chapeau.
Klein puntje van kritiek is de titel die natuurlijk mijn aandacht kreeg maar ik niet zo goed bij de column vind passen. Ook je eerste regel Carpe diem staat volkomen los en had van mij weg gemogen of mis ik hier iets?
Mosje · 26 juli 2004 op 19:32
[quote]Ok, je sluit een compromis en hij zit één keer in de veertien dagen mokkend op de bank.[/quote]Jij bent in korte tijd single nummer twee hier op ColumnX die er blijk van geeft het op prijs te stellen als er een man naast je op de bank zit.
Als je dat nou eens uit je hoofd zet, misschien ben je dan nog te redden.
😛
Aanvulling:
Pfff, ik heb zojuist nagekeken in welke column ik dat nou las over dat bankzitten. Dat bleek jouw eigen eerste column hier te zijn!
:laugh:
Meid, zet die bank uit je kop, en kruip achterop die motor.
Shitonya · 26 juli 2004 op 23:03
Wanhopig of oversekst , zo kun je de mensen van datingsites het beste samenvatten. Een trieste boel, maar een “wel aardige” column, al had hij wat leuker gemogen.
Hans · 27 juli 2004 op 00:47
Ik ruik wel lekker, zit ook graag op de bank,
zeg die drie kinderen zijn die lief? Nee ik rijd geen motor
Louise · 27 juli 2004 op 09:20
Oké Momentje, je kunt het zoeken staken, Hans lijkt me de ideale klik. Of houd je ook niet van latex? 😀 😉
Kom op, doe eens gek, gooi je haar los, en schrap die bank uit je eisenpakket. Banken kan altijd nog.
Ik kijk uit naar het vervolg van dit stukje 😛
momentje · 28 juli 2004 op 00:18
Geachte columnx-ers, geweldig om op te merken… m’n columns zijn absoluut nog niet van het niveau wat ik zelf voor ogen heb, maar het inspireert anderen om te denken/schrijven. Is dit het doel van een column?
Liefs van momentje