Motorrijders

Carpe Diem

Hoeveel mannen en vrouwen hebben zich ondertussen ingeschreven op een datingsite? Hoeveel daarvan zijn serieus op zoek? Ik word er een beetje wantrouwig van? Het kan toch niet waar zijn dat al die 100.000 leuke mannen en vrouwen elkaar gewoon elke keer mislopen? Zijn we met z’n allen zo kieskeurig geworden, dat we altijd over onze schouder naar het beeldscherm blijven kijken? Jij bent wel leuk, maar er staan nog zoveel anderen op het net die misschien nog leuker zijn. Ach ja, de verhalen van vroeger zijn niet altijd om aan te horen, maar soms zou ik bepaalde zekerheden wel terug willen. Nee, niet de handwringer, katoenen luiers en kilometers lopen tot het volgende dorp. Ik ben een kind van deze tijd en dan ook nog eens vrij lui aangelegd, dus alle apparatuur die ervoor zorgt dat ik nog minder lichamelijke inspanning hoef te verrichten, mag blijven. Nee, ik bedoel het op een rustige manier opgroeien en in je directe omgeving verliefd worden. Iedereen wist of je bij elkaar pastte, dezelfde opvoeding, geloof en financiële middelen. Je kon op basis daarvan vaak al een ruwe schatting maken op de kans van slagen. Mocht je het in je eigen dorp niet tegenkomen, dan had je gelukkig de jaarlijkse kermis waar al het huwbare materiaal uit de omliggende dorpen kwam shoppen. Lag natuurlijk ook wel gevoelig, want verliefd worden op iemand uit een rivaliserend dorp, had ook z’n gevolgen. Maar goed, ik drijf door. De strekking van bovenstaande is hopelijk duidelijk. Juist dat laatste woord…duidelijk…ontbreekt nu. Hoe duidelijker we via allerlei in te vullen vragenlijstjes kenbaar maken wat we willen, zoveel moeilijker wordt het om iemand te vinden. Bijvoorbeeld, een geweldig leuke man maar….hij rijdt motor en je ziet jezelf al elke zondag door weer en wind in een zwart leren pak achterop zitten. Gelukkig kleed zwart af, maar zweten! Eén keer gedaan, m’n billen zijn de klap nog niet te boven en m’n haar is nog steeds kwaad. Terwijl die man misschien helemaal niet wil dat jij iedere zondag mee gaat, omdat hij al jaren met motorclub “MC Noemeengat” op pad gaat. Ok, je sluit een compromis en hij zit één keer in de veertien dagen mokkend op de bank. Zoals opgemerkt, hebben wij (m’n haar en ik) het niet zo op motorrijders. Zo valt natuurlijk al een grote groep, misschien wel leuke mannen (jongens!) af. Na genoeg “profielen” gelezen te hebben, vallen mannen, die schrijven dat zij het moeilijk vinden zichzelf te omschrijven, natuurlijk ook af. Je wil toch in ieder geval iemand die weet wie hij is en wat hij leuk vindt en dat dan ook onder woorden kan brengen. Een afspraakje met zo’n man, is net als je kind naar de peuterspeelzaal brengen en keer op keer moeten vertellen dat dát stoeltje, zijn stoeltje is. Had ik al verteld dat ik 3 kinderen heb?! Lees en huiver, ik ben dus ook gewoon zo’n vrouw geworden die kritisch ieder woord afweegt. Ik kijk dus ook over mijn schouder naar het beeldscherm naar een nog leukere man. Maar laten we eerlijk zijn, het gaat er toch gewoon nog steeds om of iemand je aan het lachen kan maken, voor je wil zorgen als je oud bent, en dat hij lekker ruikt! Wat nou nieuwe tijd!