Nederland krijgt de regering die het niet verdient

Steeds vaker bekruipt mij het onbehaaglijke gevoel dat Nederlandse politici bewust moslims en de islam onderwerp van discussie maken en bovenaan de politieke agenda plaatsen. De reden? Om de in Nederland regerende xenofobe angst- en onderbuikgevoelens te vertalen in electorale winst bij de verkiezingen. Als moslim zou je bijna terugverlangen naar de tijd van Hans Janmaat en zijn Centrumdemocraten (CD). Hij werd nog, zoals het hoort, publiekelijk aan de schandpaal genageld voor zijn weinig tactvolle uitspraken als “vol is vol” en “het eigen volk eerst.” Als moslim verlang ik terug naar die goeie ouwe tijd, dat het menselijk fatsoen ons land regeerde. De jaren daarop kreeg wijlen professor Pim Fortuyn de kans om zijn racistische uitspattingen over de islam te rekenen tot het denkkader van de ons nu welbekende vrijheid van meningsuiting. Gewapend met zijn lijfspreuk: “Ik zeg wat ik denk en doe wat ik zeg”, heeft hij een klimaat gecreëerd waarin de opvattingen van het materialistische individu nog altijd mogen prevaleren boven de sociale rust en harmonie in een multiculturele samenleving als de onze. Na zijn wereldbekende opmerkingen: “moslims zijn achterlijk” en “islam en democratie zijn onverenigbaar”, is het snel bergafwaarts gegaan met de politieke moraal in dit land.

Janmaat is reeds links en rechts ingehaald. Nog vorig jaar vergeleek Marco Pastors de aanwezigheid van moslims in dit land met de Duitse bezetting van Nederland in de jaren ‘40-‘45. Geert Wilders gaat nog een stap verder en ziet in moslims een alles opslokkende, kolkende, niet-discriminerende watermassa en spreekt over een ware ‘tsunami van islamisering’. Een normaal denkend mens weet dat de uitspraken van deze heren kilometers ver van de waarheid afstaan. Toch bekruipt mij steeds vaker het onbehaaglijke gevoel dat de uitspraken van de handelaren in angst steeds vaker gehoor lijken te vinden in de Nederlandse samenleving. Dat fenomeen zie ik overigens ook terug in de opiniepeilingen.

Ondertussen maken de heren Balkenende en Rouvoet zich meester van het land door op uiterst subtiele wijze hun christelijke moraal op te leggen aan de seculiere(?) Nederlandse samenleving. Zo krijgt Nederland de regering die het uiteindelijk niet verdient. Ik kan mij de tijd nog herinneren, dat er veel ophef ontstond in dit land, omdat een principiële imam weigerde Verdonk een hand te geven. De principes van die imam wegen vandaag de dag niet meer op tegen de principes van de honderd weigerambtenaren, die uit principe mogen weigeren homostellen te huwen van onze premier. Ik zal iedereen een hand of een kus blijven geven als moslim, maar ik weiger mij erbij neer te leggen dat er dubbele standaarden gelden in dit land voor moslims en niet-moslims en voor gelovigen en niet-gelovigen.

Deze regering wil ons doen geloven dat het alternatief voor abortus adoptie is. Dat euthanasie niet hoort in een mensenleven en dat de Bijbel in de Tweede Kamer thuishoort. Ik heb steeds meer moeite om Nederlanders te begrijpen, omdat de van bovenaf opgelegde christelijke normen en waarden van Balkenende en Andre Rouvoet ook een vorm van extremisme zijn, die lang niet door iedereen op prijs worden gesteld. Toch mag JP opnieuw aantreden in Balkenende IV. Aan de ene kant verzetten Nederlanders zich fel tegen de invloeden van het moslimextremisme in de Nederlandse samenleving. Overigens geheel terecht! Aan de andere kant worden Nederlandse extremisten uitgenodigd in de coalitie om deel te nemen aan de regering. Snapt u het nog? Ik, als moslim, die tegen iedere vorm van extremistische en religieuze inmenging is in de vaderlandse politiek, in ieder geval niet.

Dit land, en het spijt me dat ik het zeg, verkeert jaren later na de moord op Pim Fortuyn en Theo van Gogh nog steeds in grote staat van verwarring. De weinig zinvolle discussies over dubbele nationaliteit onder aanvoering van Geert Wilders leiden de aandacht alleen maar verder af van problemen, die al jaren wachten op een antwoord. Ik ben tegelijkertijd een Turkse en Nederlands staatsburger. Ik heb een dubbele nationaliteit. Als ik mijn Nederlandse pas morgen zou inleveren, voel ik mij niet meer Turks dan gewoonlijk.

Als ik vandaag mijn Turkse nationaliteit opgeef, voel ik mij ineens echt niet meer Nederlands dan gisteren. Het gaat om acceptatie van mijn identiteit. Zolang radicale extreem-rechtse figuren als Wilders mij bewust blijven maken van de verschillen, van mijn identiteit als moslim en Turk, dan heeft een papieren Nederlandse identiteit voor mij geen enkele waarde behalve een praktische. Al zou ik morgen mijn Turkse nationaliteit afgeven en mijn Turkse pas inleveren bij het Turkse consulaat in Rotterdam, omdat een onbetrouwbare figuur als Wilders dat van mij vraagt.

Geert Wilders wil, en dat blijkt uit veel van zijn omstreden uitspraken, de moslims de status van tweederangsburger geven zoals zijn vrienden in Israël dat hebben gedaan met de Palestijnse bevolking in de bezette gebieden. Daarom prefereert hij liever geen moslims in de Nederlandse politiek. Die houdt hij liever buiten het democratische proces, op veilige afstand van de Tweede Kamer uit het centrum van de macht. Het is niet eens zo gek, dat moslims zich meer zijn identificeren met het leed van Palestijnen, omdat als het aan Wilders ligt hen exact hetzelfde lot wacht in Nederland.