Nep of echt

Wat is het toch met veel vrouwen. Als het erop aan komt, gaan ze allemaal overstag. Er gaat niets boven een echte, wordt er dan gezegd. De grote, de vorm en zelfs de oergeur is allesbepalend.
Jaren ben ik op zoek geweest naar een vervanger, maar puntje bij paaltje koos ik altijd voor een echte prikkende staande . Soms met spijt, want na een tijdje bleek dat het maar voor korte duur was. In een paar weken tijd kwam zijn ruwheid boven water en achteraf bleek dat hij behoorlijk kalend was voor zijn leeftijd. Dat was het moment dat je hem maar gauw buiten de deur moest zetten, maar niet voordat je hem uit frustratie behoorlijk afgetuigd had. Voor hem tien anderen.

Soms had ik geluk en had ik er een met sterren in zijn ogen die me voor weken in de ban hield. Het versieren vond ik het leukste en voor je het wist had je zijn ballen al gekeurd en zijn piek in je hand. Iedere avond knus bij hem zitten voor een knapperend haardvuurtje. Flesje wijn erbij en zo kwam je toch gemakkelijk die koude laatste wintermaand van het jaar door. Zelfs als je hem niet meer nodig had, bleef hij nog even hangen, maar wanneer je ging nadenken over je voornemens voor het nieuwe jaar, bleek toch dat je in het komende jaar een nieuwe start wilde maken en voor je het wist was het huis weer leeg en eenzaam.

Maar dit jaar liep anders. Met mijn meest sexy jeans liep ik door de winkelstraten in de hoop een appetijtelijk uitziende kompaan aan te treffen. Maar hoe ik ook met mijn kont zwaaide en mijn meest flirterig hoofd opzette, er kwam geen reactie. Dan maar op andere locaties proberen. Parken, buurtsupers en tuincentra liep ik in en uit, maar er was er geen met wie ik contact kreeg en hopelijk mee naar huis kon dirigeren. Maar uiteindelijk zag ik hem, daar stond hij, breed in de schouders en de rug recht, maar na wat verder gekeken te hebben, bleek dit er eentje te zijn die van plan was flink op mijn zak te teren en daar het leven duur is tegenwoordig, moest ik met pijn in mijn hart afscheid van hem nemen.

Met hangende schouders ging ik weer huiswaarts. Mijn dochter probeerde me met troostende woorden wat te kalmeren.”Je vindt er heus wel één mam. Het duurt gewoon wat langer, maar uiteindelijk vind je er één die precies goed voor je is.” Wat voor een moeder ben ik, die haar dochter haar zogenaamde voorbeeld bemoedigende woordjes laat influisteren. “ Jullie moeten er ook mee leven, zei ik nog. Ik wil niet dat jullie dalijk zeggen, wat heeft mam nu weer mee naar huis genomen.”

’s Avonds alleen in mijn bed – mijn man was weer eens op zakenreis- heb ik dan toch maar de knoop doorgehakt. Het was nu gewoon niet mijn jaar. Met een weemoedig gevoel in mijn buik en hoofd ging ik overstag. Het kon niet anders.

Treurig ging ik de dag erop, richting de stad. Zoekend in winkels naar het meest mooie exemplaar. Het zag er niet uit. Eentje leek meer op een met botox volgespoten Gordon. Veel bombarie, maar zo nep als het maar kan. De andere leek meer op Gerard Joling voordat hij zijn beenharen in zijn hoofd had laten transplanteren. Maar ergens tussen al deze zielige hoopjes stond er één die mijn goedkeuring kon dragen. Niet zo groot, maar wel vol en buigzaam. Hij rook naar niets, maar ik heb toch een hekel aan roken. Het voordeel was, dat ik er waarschijnlijk langer plezier van kon hebben dan die ene die mijn portemonnee zou plunderen.

Toen hij eenmaal was geïnstalleerd op de achterbank van de auto, was ik toch wel tevreden. Thuis kroop hij gauw naast de openhaard en de kinderen vonden hem prachtig. Vanavond is mijn moment. Ik ga hem versieren zoals ik nog nooit gedaan heb. Zijn ballen op de juiste plek en als laatste zijn piek. Zwijgzaam en toekijkend heeft hij het huis opgevuld. Maar wat zal ik blij zijn als mijn echtgenoot weer thuis is van zijn reisje. Uiteindelijk gaat er niets boven een echte. Eén die me warm houdt en gelukkig maakt, met de kinderen speelt en samen de meest gezellige tijd van het jaar doorbrengt.

Prettig Kerstfeest.